Euro 2004: Είκοσι χρόνια μετά όλα φαίνονται τόσο μακρινά 

Δέκα χρόνια αφότου βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίκτης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και στη συνέχεια τερμάτισε πέμπτος στην κατάταξη της Χρυσής Μπάλας, ο Θοδωρής Ζαγοράκης βρισκόταν και πάλι στα χείλη των Ελλήνων, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από την πρώτη φορά. Είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, σε μια περίοδο που ολόκληρη η χώρα βρισκόταν σε κοινωνικοπολιτική και οικονομική αναμπουμπούλα. Σε μόλις δέκα χρόνια, η Ελλάδα είχε γίνει αγνώριστη από την εκπληκτική και φιλόδοξη εικόνα που είχε δώσει σε ολόκληρη την Ευρώπη όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε στον ουρανό της Λισαβόνας το κύπελλο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ο πρώην μέσος και η παρέα του ήταν τα μόνα πράγματα στα οποία ένα μεγάλο μέρος των πολιτών έδειχνε ακόμη να μπορεί να εμπιστευτεί.

Η Ελλάδα προκρίθηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας τον Οκτώβριο του 2003. Δεν είχε συμμετάσχει στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, και τα δύο με τον Αλκέτα Παναγούλια στην άκρη του πάγκου. Η ομάδα έκανε εκπληκτική πορεία, ήταν αποτελεσματική σε άμυνα και επίθεση, με στατιστικά που ακόμη και σήμερα προκαλούν σε κάποιους θαυμασμό, σε άλλους απορία. Τα εύσημα δεν πήγαν μόνο σε μια από τις καλύτερες γενιές παικτών που είχε βγάλει ποτέ η χώρα – Νταμπίζας, Δέλλας, Χαριστέας, Νικολαΐδης, Βρύζας, Τσιάρτας, Καραγκούνης, Μπασινάς και όλα τα άλλα παιδιά – αλλά και στην επιλογή στον πάγκο: Ο Ότο Ρεχάγκελ, προπονητής της Βέρντερ Βρέμης των αρχών της δεκαετίας του 1990, με την οποία κατέκτησε και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, και πάνω απ’ όλα με το θαύμα της Καϊζερσλάουτερν, με την οποία το 1998 κέρδισε την Μπουντεσλίγκα έχοντας ανέβει από τη δεύτερη κατηγορία. Ο ενθουσιασμός για την επιστροφή σε ένα μεγάλο τουρνουά συμβάδιζε με την επικείμενη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, με την ελληνική πρωτεύουσα να παίρνει το χρίσμα το 1997.

Τότε, ήταν μια Ελλάδα που ονειρευόταν μεγάλα, “dream big” που λένε οι Αμερικανοί: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μια από τις βαριές κληρονομιές του ΠΑΣΟΚ, που συμπλήρωνε από τη μεταπολίτευση και μετά 20 χρόνια διακυβέρνησης με ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές του 1990. Το ποδόσφαιρο, με την ιστορική πρόκριση της εθνικής στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, φάνηκε να μπορεί να δώσει περαιτέρω συνέχεια στις φιλοδοξίες των σοσιαλιστών. Στο μεταξύ, όμως, αυτός ο αέρας ενθουσιασμού δεν άγγιζε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που έδειχνε ότι ήθελε να ανατρέψει την πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ. Ο Κώστας Σημίτης είχε αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος, με τον Γιώργο Παπανδρέου να αναλαμβάνει τα ηνία. Στις 7 Μαρτίου 2004 ο Κώστας Καραμανλής εκλέχθηκε πρωθυπουργός της χώρας, καταγράφοντας μια μεγάλη νίκη, επιβεβαίωνοντας τη στροφή σημαντικού τμήματος του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά – εκτίμηση που επιβεβαιώθηκε κι απο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Ιουνίου.

Το ποδόσφαιρο είχε έμμεσα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την τελευταία ευρωεκλογική νίκη, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο. Μόλις το βράδυ πριν από την εκλογική αναμέτρηση, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει στο Πόρτο με τον πιο εκπληκτικό τρόπο, με την Ελλάδα να κερδίζει με 2-1 τους οικοδεσπότες Πορτογάλους του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Κριστιάνο Ρονάλντο, χάρη στα γκολ των Καραγκούνη και Μπασινά. «Με αυτή την ιστορική νίκη, η Ελλάδα κέρδισε τον σεβασμό της Ευρώπης» σχολίασε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Στις 4 Ιουλίου, η εθνική μας ομάδα κέρδισε ξανά την Πορτογαλία, αυτή τη φορά χάρη στο γκολ του Χαριστέα στον τελικό, κατακτώντας τον πρώτο της τίτλο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στη δεύτερη μόλις συμμετοχή της. Τον Αύγουστο όλος ο κόσμος είχε στραμμένο το βλέμμα του στην Αθήνα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τους Έλληνες αθλητές να τα καταφέρνουν καλά, συγκεντρώνοντας συνολικά 16 μετάλλια, εκ των οποίων τα 6 χρυσά. Εκείνη την εποχή, κανείς δεν είχε αναρωτηθεί ακόμη πώς θα αξιοποιηθούν μετά τους Ολυμπιακούς οι εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν ειδικά για τη διοργάνωση των αγώνων, εγκαταστάσεις οι οποίες σύμφωνα με εκτιμήσεις κόστισαν περισσότερα από 7 δισ. ευρώ. Το πολιτικό προσωπικό εκτιμούσε ότι θα βρεθεί λύση χάρη στα πολλά, νέα έσοδα από τον τουρισμό, όπως είχε συμβεί με τη Βαρκελώνη το 1992. Αντίθετα όμως από τις εκτιμήσεις, ξεκίνησε η καταστροφή.

Ακούστε το νέο επεισόδιο του podcast «Πελότα Λίμπρε»:

Μπορείτε να βρείτε και να κάνετε subscribe το Πελότα Λίμπρε, το Podcast με τον Ντιεγκίτο, στο Spotify και στα Apple Podcasts.