Euro 2024: Μετρ στο ψυχόδραμα οι Ιταλοί
Με τέτοιες εμφανίσεις δύσκολο να περάσουν στους “16” απέναντι στους σκληροτράχηλους και οργανωμένους Ελβετούς. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Το χθεσινό παιχνίδι μεταξύ Ιταλίας και Κροατίας στη Λειψία ήταν σαν ματς νοκ-άουτ. Από το τρόπο που έγινε το 1-1 της ισοφάρισης (και πρόκρισης) των Ιταλών, είναι μάλλον το πρώτο παιχνίδι που θα θυμόμαστε από αυτό το τουρνουά. Ένα παιχνίδι θρίλερ, όπως μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να το κάνουν.
Είχαν ξεχάσει να παίζουν μπάλα μέχρι το 70ο λεπτό, παρότι κάπως καλύτεροι από τα προηγούμενα δύο παιχνίδια με Αλβανία και Ισπανία, και ξαφνικά όταν συνειδητοποίησαν τι πάει να γίνει, ανέβασαν ρυθμό, πίεσαν, προσπάθησαν να κάνουν φάσεις. Ο Ντοναρούμα φώναζε παρόν, σούπερ φορμαρισμένος, έπιασε πέναλτι, απέκρουσε σουτ, κράτησε την εστία ακμαία πλην του όμορφου γκολ του τεράστιου Μόντριτς.
Η Κροατία δεν το έβαζε κάτω, ποτέ δεν το βάζει κάτω, είναι ζόρικη ομάδα, ομάδα ηρώων και το έχει αποδείξει από εκείνο το Μουντιάλ του ’98 στη Γαλλία, στην πρώτη της συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το γκολ με το οποίο προηγήθηκε στο 52ο λεπτό έρχεται ως συνέπεια της κλιμακούμενης πίεσης που ασκούσε από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ένα γκολ του αρχηγού, μάλλον του τελευταίου του με την εθνική ομάδα.
Εκεί λοιπόν που έχεις τους Ιταλούς ξεγραμμένους, έρχεται η ανάσταση. Λίγο ανορθόδοξα, λίγο άτσαλα, έχουν τον τρόπο τους να πείσουν την ανθρωπότητα ότι εκεί που τελείωσαν όλα, εκείνοι επανέρχονται. Αυτό που έκανε χθες ο Τζακάνι στο 98ο σχεδόν λεπτό, λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής, το έχει κάνει ο Τότι με την Αυστραλία το 2006, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο με την Νιγηρία το 1994, ο Κιέζα κόντρα στους Αυστριακούς στο προηγούμενο Euro. Είναι κι άλλοι, είναι σίγουρο. Αν πάμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας θα τους βρούμε.
Με τέτοιες εμφανίσεις δύσκολο να περάσουν στους “16” απέναντι στους σκληροτράχηλους και οργανωμένους Ελβετούς. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι για στοιχήματα η ομάδα, είναι μόνο για ψυχόδραμα. Ψυχόδραμα κι αυτό τον τύπο στον πάγκο, τον Σπαλέτι, που μετά το τέλος του ματς, ενώ έχει αδειάσει το γήπεδο, επιστρέφει για να πει “grazie” στους λίγους φίλους της ομάδας που έχουν απομείνει και πανηγύριζαν.
