Ζήσε!

Η ζωή, λένε, είναι σαν ένα παιχνίδι. Ποτέ δεν τη φοβήθηκα.

Την «έπιασα» από το χέρι και της είπα, «έλα, είμαι μαζί σου, φύγαμε!».  

Κάποιες φορές «πιάνω» τον εαυτό μου να λέει «τί κρίμα που έχουμε μόνο μία ζωή!». Πιστεύω πως αν αύριο μου έδιναν άλλες δέκα, θα τις γέμιζα όλες! Θα έκανα ό,τι με ευχαριστούσε!

Όχι πως τώρα δεν το κάνω. Ίσα-ίσα! Έχω κάνει πολλά.

Έχω παίξει πόλο, έχω ζωγραφίσει, έχω χορέψει, σπουδάζω, έχω δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια.

Κι όλα τα έκανα με όρεξη! Με αγάπη! Με πάθος! Με αστείρευτη ενέργεια!

Της Μαρίας Τσουρή

Το 2010, έφτασα στο υψηλότερο σημείο της αθλητικής μου πορείας.

Ήμουν 24 χρόνων κι είχα πετύχει σχεδόν τα πάντα! Είχα παίξει στη Χίο, τη Βουλιαγμένη, την Γλυφάδα, τον Εθνικό, τον Ολυμπιακό, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε παγκόσμιες διοργανώσεις…

Είχα κάθε τίτλο και κάθε διάκριση. Τον τίτλο του Λεν Τρόφι, μετάλλια, τίτλους, κύπελλα. Τα είχα όλα!

Κι  έναν χρόνο μετά, πήρα μία σημαντική απόφαση: Να αποχωρήσω προσωρινά από την Εθνική ομάδα. Να πάρω βαθιά ανάσα και να γυρίσω ξανά ξεκούραστη και ανανεωμένη.

Οι καταστάσεις, όμως, αλλάζουν. Κι όταν αλλάζουν, δεν πρέπει να τις αφήνεις να σε επηρεάσουν. Πρέπει εσύ να τις επηρεάσεις. Να χαράζεις έναν διαφορετικό δρόμο και να βρεις αυτόν που σε «γεμίζει».

Μεγάλωσα στη Χίο, ένα νησί το οποίο προσφέρεται για μια καλή και ποιοτική ζωή, ειδικά για τα παιδιά.

Δεν θα έλεγα ότι ήμουν «ζωηρή». Ήμουν, όμως, ανήσυχη. Πολύ ανήσυχη! Πάντα έψαχνα κάτι για να κάνω.

Στο δημοτικό σχολείο, για παράδειγμα, είχα «στήσει» την πρώτη μου «επιχείρηση». Έπαιρνα από το σπίτι μου όλα τα παλιά παιχνίδια, έφτιαχνα λαχνούς, και μετά πήγαινα στο σχολείο και τους «πουλούσα» στους συμμαθητές μου. Στη συνέχεια μάζευα τα λεφτά και πήγαινα να τους… κεράσω!

Μετά από κάποιο διάστημα, ο διευθυντής φώναξε την μαμά μου στο γραφείο. «Κα Τσουρή -της είπε- αυτό που κάνει η Μαρία είναι αρκετά έξυπνο και δημιουργικό, αλλά, οι γονείς κάποιων μαθητών διαμαρτύρονται ότι τα παιδιά σπαταλούν τα λεφτά τους στην αγορά λαχνών. Καλύτερα, λοιπόν, να το σταματήσει…».

Η λαχειοφόρος αγορά σταμάτησε, αλλά, εγώ συνέχισα… ακάθεκτη, κάνοντας άλλα πράγματα. Μεταξύ αυτών και αθλητισμό.

Αν και ήμουν αρκετά καλή στον στίβο, αποφάσισα, λόγω της παράδοσης και της Ιστορίας που έχει η Χίος στο χώρο της υδατοσφαίρισης, να κάνω ένα «πέρασμα» από αυτόν έστω και δοκιμαστικά.

Σύντομα ξεκίνησα προπονήσεις στην ομάδα του νησιού στην οποία από την αρχή με έβαλαν στη θέση της τερματοφύλακα.

Οι προπονητές μου διαπίστωσαν ότι είχα έφεση στο άθλημα, εγώ διασκέδαζα αφάνταστα σ’ αυτό, οπότε, η απόφαση να ασχοληθώ μόνο με το πόλο ήρθε σχεδόν αβίαστα. Βεβαίως, σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου έπαιξαν και οι φιλίες που έκανα στην ομάδα με τα κορίτσια της ηλικίας μου. Φιλίες οι οποίες παραμένουν δυνατές μέχρι και σήμερα.

Η φιλία άλλωστε, όπως και οι δύο οικογένειες που έχω σήμερα, είναι τα σημαντικότερα κομμάτια στη ζωή μου. Αυτά που με έχουν καθορίσει ως άνθρωπο.

Εκείνη την εποχή, ο πρωταθλητισμός δεν περνούσε καν από το μυαλό μου. Όταν διαπίστωσα, όμως, ότι ήμουν καλή σ’ αυτό που έκανα και ένιωσα την επιθυμία να γίνω καλύτερη, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.

Έφυγα από τη Χίο αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο. Ήρθα στην Αθήνα για να παίξω αρχικά στη Βουλιαγμένη, χωρίς να τρομάζω στην σκέψη ότι θα ήμουν μόνη μου σε μια μεγάλη πόλη.

Εξάλλου, αυτή ήταν μια γνώριμη κατάτασταση για μένα γιατί είχα προσκληθεί από νωρίς στα κλιμάκια της Εθνικής ομάδας, οπότε τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στην Αθήνα ακολουθώντας το πρόγραμμα των προπονήσεων.

Επιπλέον, ήμουν σκληραγωγημένη.

Είχα μάθει να επιβιώνω σε κάθε κατάσταση. Να είμαι υπεύθυνη, να λειτουργώ με ωριμότητα, να δουλεύω σκληρά για να πετυχαίνω τον στόχο μου και να αγωνίζομαι πάντα για το καλύτερο!

Σ’ αυτό είχε βοηθήσει πολύ και η συνεργασία που είχα με τους προπονητές μου. Με ανθρώπους απαιτητικούς από τους οποίους πήρα και έμαθα πολλά.

Από τον Γιώργο Μορφέση, με τον οποίο ζήσαμε σπουδαίες στιγμές και θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, μέχρι τον Χάρη Παυλίδη, ο οποίος θεωρώ ότι είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές που έχουν εργαστεί στο ελληνικό πόλο.

Αν ρωτήσετε τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα πώς ήταν να δουλεύουν μαζί μου, πιθανότατα θα σας πουν ότι δεν τους απασχόλησα πολύ. Ήξερα τί ήθελαν, τί έπρεπε να κάνω, και ήμουν έτοιμη ανά πάσα ώρα και στιγμή! Σωματικά και ψυχολογικά.

Η μία και μοναδική φορά που δεν κατάφερα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, ήταν το 2007. Στο προ-ολυμπιακό τουρνουά. Στο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας Γυναικών με τον Καναδά. Ο νικητής θα έπαιρνε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, οπότε καταλαβαίνετε…

Η νίκη ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή!

Συναισθηματικά ήμουν τόσο φορτισμένη που, από την στιγμή της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων μέχρι και την ολοκλήρωσή τους, έκλαιγα ασταμάτητα! Δεν μπορούσα να με ελέγξω. Σκεφτόμουν πως βρισκόμουν μπροστά στην μεγαλύτερη ευκαιρία που είχα να παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν έπρεπε με τίποτα να την αφήσω να χαθεί. Για κάποιους αθλητές, η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα είναι όνειρο ζωής!

Δεν θυμάμαι πώς «έβγαλα» τον αγώνα, ούτε την απόδοση που είχα. Θυμάμαι απλά, ότι κερδίσαμε με σκορ 5-2 και το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα.

Το 2008, όταν πήγαμε στο Πεκίνο, έζησα κάθε στιγμή. Από την τελετή έναρξης και την παρέλαση των ομάδων στο στάδιο, μέχρι τους αγώνες, τις συναντήσεις με τα μεγάλα αστέρια του αθλητισμού, ακόμα και τη διαμονή μας στο Ολυμπιακό Χωριό.

Μετά το Πεκίνο, ακολούθησαν δύο υπέροχα χρόνια, γεμάτα επιτυχίες. Η κατάκτηση του Λεν Τρόφι με τον Εθνικό Πειραιώς, το χάλκινο μετάλλιο στο World League με την Εθνική ομάδα, το ασημένιο αργότερα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Ζάγκρεμπ, η μεταγραφή στον Ολυμπιακό.

Σταδιακά, όμως, ήρθε και ο κορεσμός. Θεωρούσα ότι το πόλο δεν είχε πια πολλά πράγματα να μου δώσει.

Ήμουν παρούσα σε πολλές επιτυχίες του αθλήματος. Είχα αγωνιστεί στους ισχυρότερους συλλόγους. Είχα κατακτήσει σχεδόν όλα όσα επιθυμούσα. Ένιωθα πως αν συνέχιζα με τον ίδιο ρυθμό, θα ξυπνούσα μία μέρα στα 30 μου, και θα διαπίστωνα πως δεν είχα κάνει τίποτα άλλο στη ζωή μου πέραν από το να παίζω πόλο.

‘Ηθελα να κάνω κι άλλα πράγματα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από την Εθνική. Το ανακοίνωσα στον προπονητή μου, θέτοντας, όμως, εαυτόν στη διάθεσή του όποτε εκείνος έκρινε μελλοντικά πως ήταν απαραίτητο. Άλλωστε, δεν είχα πρόθεση να αποχωρήσω οριστικά. Ήθελα απλά να ξεκουραστώ.

Κάποιες φορές, όμως, αλλιώς τα σχεδιάζεις κι αλλιώς έρχονται.

Η  γνωριμία μου, αρχικά, με τον μετέπειτα σύζυγό μου, τον Παναγιώτη (Βασιλόπουλο), και ο σοβαρός τραυματισμός του στην συνέχεια, τα άλλαξαν όλα. Μέχρι που ήρθε και η εγκυμοσύνη. Εκεί έκλεισα οριστικά το κεφάλαιο της Εθνικής. Είχα αποφασίσει να αφοσιωθώ στον σύντροφό μου και την οικογένειά μας.

Η απόφαση βέβαια να δω την σχέση μου με τον σύντροφό μου με διαφορετικό τρόπο, είχε παρθεί πριν την εγκυμοσύνη.

Τότε, που ο Παναγιώτης τραυματίστηκε σε μία προπόνηση με την ομάδα του και ξεκίνησε η περιπέτειά του. Ήθελα να σταθώ δίπλα του. Να τον βοηθήσω να ξεπεράσει το εμπόδιο και να επανέλθει στα γήπεδα ξανά δυνατός. Να μείνει ψύχραιμος και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση χωρίς να «πέσει» η ψυχολογία του. Το καταφέραμε, αν και δεν ήταν πάντα εύκολο να το διαχειριστούμε.

Υπήρξαν στιγμές, που ο Παναγιώτης «λύγιζε». Όμως, γρήγορα ανέκαμπτε. Σ’ αυτό βοηθούσα κι εγώ. Είμαι από τη φύση μου πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και στις δύσκολες καταστάσεις προσπαθώ πάντα να βρω μια αισιόδοξη πλευρά για να κρατηθώ. Αυτό έκανα και στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Κι όπως αποδείχθηκε, ο Παναγιώτης επηρεάστηκε θετικά από αυτήν την στάση.

Γενικότερα, έχω μια φιλοσοφία. Θεωρώ πως οι αθλητές είμαστε πολύ τυχερά όντα. Ζούμε σχετικά καλά, κάποιοι από εμάς έχουμε οικονομική άνεση, έχουμε ζήσει σημαντικές στιγμές, οπότε, ποιος ο λόγος να παραπονιόμαστε;

Καλό θα ήταν να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας και να εκτιμούμε, όχι μόνον οι αθλητές αλλά όλοι οι άνθρωποι, αυτά που έχουμε.

Κάποιες φορές, όταν μου λένε πόσο άτυχος ήταν ο Παναγιώτης με τους τραυματισμούς του, τους απαντάω: «Ξέρετε πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα “σκότωναν” για να πετύχουν έστω τα μισά από αυτά που έχει πετύχει εκείνος μέχρι σήμερα;».

Το πιστεύω αυτό που λέω. Ο Παναγιώτης ήταν παρών στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ! Έχει βιώσει απίστευτα πράγματα. Γιατί, λοιπόν, να θεωρείται άτυχος;

Όχι, δεν είναι άτυχος! Είναι ένας τυχερός άνθρωπος! Πρωτίστως, όμως, είναι ένας ΙΚΑΝΟΣ άνθρωπος! Ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα, το ‘χει πετύχει χάριν στην προσωπικότητα και το ΠΕΙΣΜΑ του. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω!  

Όπως κι εγώ!

Μέχρι και τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, η απόφαση να παραμείνω εκτός χώρου, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ήταν οριστική.

Όπως είχα διαπιστώσει, δεν μου ‘χε λείψει το άθλημα. Είχαν αλλάξει και κάποια πράγματα στο πόλο, οπότε, δεν υπήρχε κανένας λόγος να επιστρέψω.

Εκείνο το διάστημα, άλλωστε, είχα αρχίσει να ασχολούμαι με διάφορα άλλα πράγματα. Με τη ζωγραφική, γιατί ανέκαθεν ήμουν πολύ καλή κι είναι ένα χόμπι στο οποίο διοχετεύω όλη την ενέργειά μου, αλλά και τις επιχειρήσεις που έχουμε, τις οποίες στο μεγαλύτερο διάστημα του 2020 αποφασίσαμε να κρατήσουμε κλειστές, λόγω του κορονοϊου και της πανδημίας.

Για τις επιχειρήσεις, το μόνο που θα σας πω ειναι πως για τις γυναίκες είναι μια δύσκολη υπόθεση, που γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν πρέπει ταυτόχρονα να μεγαλώσει τα παιδιά της. Όσο διάστημα ασχολιόμουν με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, είχα υπερβεί τον εαυτό μου στο διπλάσιο, απ’ όσο τον είχα υπερβεί στο διάστημα που έπαιζα επαγγελματικά πόλο.

Κάποιες φορές, όταν με ρωτάνε αν η ζωή ενός επαγγελματία αθλητή είναι δύσκολη, τους απαντάω πως αυτή είναι «παιχνιδάκι» μπροστά στη ζωή που ζουν καθημερινά οι άνθρωποι που βρίσκονται εκτός του χώρου του αθλητισμού.

Στον αθλητισμό βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον με κανόνες και υγιή ανταγωνισμό. Εκτός αθλητισμού, ο ανταγωνισμός είναι πολύ σκληρός. Αφόρητος, θα έλεγα!

Συνέχισα να ασχολούμαι με τις διάφορες δραστηριότητές μου, μειώνοντας σταδιακά κάποιες εξ αυτών, γιατί όταν ασχολείσαι με πολλά πράγματα, στο τέλος δημιουργείς τεράστιες υποχρεώσεις και δεν μπορείς να βρεις χρόνο ούτε για τον εαυτό σου. Πόσο μάλλον για τα παιδιά μου, που ήθελα να τα χαρώ περισσότερο.

Ώσπου, το 2019, συναντηθήκαμε τυχαία με τον επικεφαλής του τμήματος υδατοσφαίρισης της ΑΕΚ, Πάνο Μιχαλόπουλο.

Μιλούσαμε με τις φίλες μου και πάνω στη συζήτηση μάς είπε πως υπήρχαν σκέψεις από ανθρώπους του συλλόγου για τη δημιουργία μιας γυναικείας ομάδα πόλο. Μόλις το ακούσαμε ενθουσιαστήκαμε. Ειδικά εγώ, γιατί από παιδί υποστήριζα την ΑΕΚ, κι όταν άκουσα πως υπήρχε αυτή η προοπτική, δήλωσα ανοιχτά την επιθυμία μου να παίξω.

Όταν τελικά αποφασίστηκε η δημιουργία της ομάδας, ήρθε και η επίσημη πρόταση από την ΑΕΚ. Πήγαμε μαζί με την Μαρία (Μπαλωμενάκη) την Βάσω (Μαυρέλου) και την Χριστίνα (Δημητροκάλη).

Στην αρχή ήμασταν… χαλαρές.

Στόχος μας ήταν να βοηθήσουμε την ομάδα, να ευχαριστηθούμε τα παιχνίδια και να περάσουμε καλά.

Μόνο που εμείς δεν είμαστε γεννημένες για να παίζουμε «χαλαρά»! Είμαστε γεννημένες να κάνουμε πρωταθλητισμό!

Βλέπετε, κάποια πράγματα δεν μπορεί να αλλάξουν!

Μπήκαμε, λοιπόν, στον παλιό γνωστό γνώριμο ρυθμό μας. Κάναμε βάρη, προσέχαμε τη διατροφή μας, ακολουθούσαμε πιστά το πρόγραμμα των προπονήσεων, αγωνιούσαμε για τα αποτελέσματα, αναρωτιόμασταν αν είχαμε καλή απόδοση.

Τελικά, το αποτέλεσμα της προσπάθειας που κάναμε όλοι μας, ήταν να πάρει τη ΑΕΚ το πρωτάθλημα και το εισιτήριο για την Α1 κατηγορία.

Στο παρελθόν έχω βιώσει πολύ σημαντικές επιτυχίες και σπουδαίες διακρίσεις, αλλά αυτό που έζησα με την ΑΕΚ, ήταν καταπληκτικό! Πέρασα μία από τις πιο καλύτερες αγωνιστικές περιόδους της ζωής μου.

Και πώς να μην ήταν;

Δουλέψαμε σ’ ένα υγιές και ευχάριστο περιβάλλον. «Δέσαμε» αμέσως με τις υπόλοιπες αθλήτριες, ήμασταν μια πολύ αγαπημένη ομάδα και, κυρίως, περάσαμε πολύ καλά!

Κάτι που κατά κύριο λόγο οφείλεται σε δυο ανθρώπους που όραμά τους ήταν να δημιουργηθεί το τμήμα υδατοσφαίρισης της ΑΕΚ: Τον Πάνο Μιχαλόπουλο και τον Γιώργο Κιρμίζογλου.

Αυτό το όραμα, ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για εμάς να στηρίξουμε την ομάδα και δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.

Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η καλή διάθεση, και η ΑΕΚ να παραμείνει στον χώρο της ελληνικής υδατοσφαίρισης με πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα της Α1.

Γενικότερα, ελπίζω σ’ ένα καλύτερο μέλλον στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και του πόλο.

Είχα την τύχη να βρίσκομαι σε μια γενιά η οποία δεν βίωσε απλά μεγάλες αγωνιστικές επιτυχίες, αλλά, ανταμείφθηκε γι’ αυτές!

Η νεότερη, όπως διαπιστώνω δεν έχει τα ίδια προνόμια. Ούτε της δίνονται νέα κίνητρα.

Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ απαιτητικός.

Αν κάποιος αθλητής διαπιστώσει πως οι κόποι του δεν ανταμείβονται, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά, τότε σύντομα θα κληθεί να πάρει μία απόφαση: Ή θα συνεχίσει αυτό που κάνει ή θα σταματήσει.

Και σ’ αυτό το σημείο, ίσως χαθούν πολλά ταλέντα.

Προσωπικά, ανήκω στους τυχερούς. Σ’ εκείνους που είχαν σημαντικά οφέλη από τον αθλητισμό. Ένα από αυτά ήταν και είσοδός μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζω Ψυχολογία.

Το ΄χω βάλει στόχο -σε δύο χρόνια θα ‘χω πάρει το πτυχίο!

Το λέω και στους φίλους μου που μ’ έχουν δει να κάνω απίστευτα πράγματα.

Αν με δουν και στην απονομή των πτυχίων του Πανεπιστημίου, ε, τότε,  μάλλον θα τα ‘χουν δει όλα!

Ή μήπως όχι;

Η Μαρία Τσουρή είναι αθλήτρια της υδατοσφαίρισης, μέλος της γυναικείας ομάδας πόλο της ΑΕΚ την αγωνιστική περίοδο 2019-20.

Πηγή: athletestories.gr