Μία συστηματική προσπάθεια ενοχοποίησης του θύματος λαμβάνει χώρα από την αρχή της υπόθεσης με το καυστικό υγρό, που κόντεψε να στοιχίσει σε μία νέα γυναίκα το μάτι της ενώ της έχει προκαλέσει σοβαρά και βαθιά εγκαύματα.
Τις τελευταίες ημέρες, το ενδιαφέρον των Μέσων σχεδόν μονοπωλεί η επίθεση με βιτριόλι που δέχθηκε από άγνωστο άτομο με καλυμμένα στοιχεία, μία 34χρονη γυναίκα στην Καλλιθέα Αττικής, καθώς έφτανε στο γραφείο της.
Η άτυχη γυναίκα δεν έχει μπορεί να σκεφτεί ποιο μπορεί να είναι το άτομο που της επιτέθηκε, ωστόσο η ελληνική κοινωνία μοιάζει να το έχει βρει. Καθημερινά, το άτυχο θύμα της επίθεσης μετατρέπεται σε θύτη (το γνωστό στο εξωτερικό, ως “victim blaming”).
Μέσω της προβολής της υπόθεσης από τα ΜΜΕ, ενεργοποιείται μια διαδικασία κοινωνικού αυτοματισμού, η οποία στρέφει κάποιες ομάδες πληθυσμού εναντίον της άτυχης κοπέλας.
Πώς γίνεται αυτό;
- Πρώτα από όλα βάζοντας στο κέντρο βάρους των κειμένων όχι την εγκληματική προσωπικότητα που έριξε το βιτριόλι, αλλά την προσωπικότητα του θύματος.
- Ξεκινάνε αναφέροντας ότι “η άτυχη Ιωάννα ήταν κοπέλα με εντυπωσιακή εμφάνιση” και παραθέτουν φωτογραφίες της μαγιό στην θάλασσα από το Ιnstagram. Εναντίον της όσοι βάζουν λαϊκ στις φωτογραφίες με μαγιό και μετά στέλνουν μήνυμα που μένει αναπάντητο.
- Συνεχίζουν, δημιουργώντας αμφιβολίες για το πώς έβγαζε τα προς το ζην λέγοντας πως “χωρίς ιδιαίτερες σπουδές κατόρθωνε να κάνει πολλά ταξίδια”, μαζί με φωτογραφίες στους προορισμούς αυτούς. Η Ιωάννα πιθανότατα έκανε τα ταξίδια αυτά όχι όλα μαζί, αλλά ένα τον χρόνο, στις διακοπές της, όπως όλος ο κόσμος. Και πιθανότατα μάζευε χρήματα όλη την χρονιά για 10 μέρες διακοπές, όπως όλος ο κόσμος. Να μην ξεχνάμε πως δούλευε 16 χρόνια ήδη. Παρόλα αυτά, πολλοί ζηλεύουν όσους κάνουν ταξίδια.
- Τονίζουν ιδιαιτέρως τα πολυτελή της γούστα συνολικά “οι άλλες της μεγάλες αγάπες είναι τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα μπουζούκια”, χωρίς να παραθέτουν αποδεικτικά στοιχεία. Συμπληρώνεται λοιπόν το παζλ μιας γυναίκας που χωρίς σπουδές αλλά όμορφη, κατάφερε να ζει μυστηριωδώς τη Μεγάλη Ζωή. Τι σόι ηθική έχει αυτή η Ιωάννα; Ύποπτη, τουλάχιστον.
- Σειρά έχει η “εμπλοκή της με τις Αρχές”. Ήταν τρομοκράτης; Ήταν διαρρήκτης; Όχι, ήταν κακοποιημένη γυναίκα που κατήγγειλε δύο συντρόφους για ξυλοδαρμό. Αυτό αναφέρεται ως “εμπλοκή με τις Αρχές” και “απασχόλησε τις Αρχές”. Εναντίον της όλοι οι νοικοκυραίοι.
- Της αποδίδεται μομφή πως ήταν αντροχωρίστρα, αφού η “ερωτική αντιζηλία” μπορεί να όπλισε το χέρι εκείνης που της έριξε βιτριόλι, που μαλιστα αναφέρεται συμπονετικά ως “η πληγωμένη γυναίκα”. Εναντίον της όσες έχουν απατηθεί από σύντροφό και σύζυγο.
Τι έμεινε που να θυμίζει πως η Ιωάννα είναι το θύμα; Τίποτα. Ήταν κάποια που πήγαινε γυρεύοντας και πήρε αυτό που της άξιζε.
Το victim blaming
Αυτό λοιπόν είναι το victim blaming, που εκτυλίσσεται από την πρώτη στιγμή αυτής της συγκεκριμένης υπόθεσης. Έτσι ξεχνάμε ποια είναι η εγκληματική πράξη, που πρόκειται να στοιχίσει πολλά σε έναν νέο άνθρωπο και εκτός από τα τραύματα, φορτώνουμε στο άτυχο θύμα και τις ευθύνες επειδή κάποιος ή κάποια (δεν έχουμε ακόμη τον θύτη) έπραξε κάτι τόσο φρικαλέο.
Με τον ίδιο τρόπο, οι βιαστές προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους τις κατηγορίες, επιρρίπτοντας ευθύνες στο θύμα, ότι τάχα προκαλούσε με το ντύσιμο ή τη συμπεριφορά του. Στην ίδια λογική κινήθηκαν άλλωστε και οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη, που προσπάθησαν να πλήξουν την ηθική ενός νεκρού κοριτσιού. Τα θύματα όμως είναι θύματα και οι θύτες παραμένουν θύτες.
Με πληροφορίες από: Πολιτικά Ημερολόγια
