Μάθαμε ότι 408 παιδιά από τη Μόρια μπόρεσαν τελικά να ταξιδέψουν για ασφαλέστερους προορισμούς. Δε μάθαμε πόσα έμειναν. Κανείς δεν έχει εικόνα για τον ακριβή αριθμό των προσφύγων στο νησί. Δείγμα κι αυτό της εγκληματικής αμέλειας εκείνων που απλά προσπαθούσαν να κρύβουν το δράμα κάτω από το χαλί.
Φωτορεπορτάζ του Κώστα Αργυρού για την ROSA
Τα παιδιά της Μόριας έχουν μάθει πια να συναναστρέφονται με τις κάμερες. Σε πλησιάζουν και σε χαιρετούν όταν σε βλέπουν. Κάποια πιό μικρά μπορεί και να μην σου δώσουν σημασία. Κυνηγιούνται κάτω από τον καυτό ήλιο ή μπορεί να περάσουν δίπλα σου «σφαίρα» με ένα μισοχαλασμένο πατίνι. Αυτά που έχουν όρεξη να σου μιλήσουν, αρχίζουν με λιγοστά αγγλικά και πολλές χειρονομίες να προσπαθούν να σου εξηγήσουν τη φρίκη της φωτιάς. Ξέρουν όλα τη λέξη «Μόρια» και ξέρουν να τη συνοδεύουν με μια γκριμάτσα που αναρωτιέσαι αν είναι φόβος ή αηδία.
Κάποια πιό μεγάλα προσπαθούν να σου εξηγήσουν ότι είναι και αυτά «ασυνόδευτα». Οτι δεν έχουν μπαμπά ή μαμά. Κάποιος μεγαλύτερος δίπλα τους είναι… θείος ή απλά γνωστός. Εχεις ακούσει από ανθρώπους που τα φροντίζουν εδώ και μήνες ότι κάποιοι γονείς, απελπισμένοι από την πολύμηνη αναμονή δίχως ελπίδα θα έφταναν ακόμα και να «απαρνηθούν» τα παιδιά τους, αν ήξεραν ότι έτσι μπορεί να τα σώσουν…
Τα παιδιά της Μόριας είναι ακόμα πολλά για να μπορεί η ΕΕ να καθησυχάσει τη συνείδησή της με μερικές «διακομιδές» εκτάκτου χαρακτήρα. Και το καλοκαίρι κάποια στιγμή θα τελειώσει.
