Αυτά που έγιναν χθες κατά τη διάρκεια της μεγάλης συγκέντρωσης ενάντια στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή, μας θύμισαν τις χειρότερες μέρες της περιόδου 2010-2014, ειδικά της διετίας Σαμαρά. Δικυκλιστές της αστυνομίας εξαπέλυσαν επίθεση κατά διαδηλωτών, η ρίψη δακρυγόνων και χημικών προκάλεσε λιποθυμικά επεισόδια και αναπνευστικές δυσκολίες σε πολλούς ανθρώπους, τη στιγμή που από το βήμα της Βουλής ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κατήγγειλε αυθαιρέτως πολίτες ως “τραμπούκους και δολοφόνους”.
Υποτίθεται πως ο ρόλος της αστυνομίας είναι η ασφάλεια των πολιτών και η διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης. Αυτό δεν επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά σε μεγάλη συγκέντρωση. Αντίθετα οι ενέργειες των αρχών οδήγησαν στη διάλυση των συγκεντρωμένων, στον εκφοβισμό και τελικά στην ανασφάλεια όλων όσων κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να διαδηλώσουν ειρηνικά.
Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από 187 βουλευτές, παρά την έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής περί αντισυνταγματικότητας πολλών άρθρων του νομοσχεδίου και καταστρατήγησης θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, παρά τις ανακοινώσεις Δικηγορικών Συλλόγων, της Ένωσης Εισαγγελέων, αλλά και της ΓΣΕΒΕΕ, που εκπροσωπεί χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις,
Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι κεφαλαιώδες για μια δημοκρατία. Δεν υπάρχει δημοκρατικό κράτος που να μην το αναγνωρίζει. Υπάρχουν όμως κράτη και πολιτικές ηγεσίες που θέλουν να βάλουν θεμελιώδη και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα “στο γύψο”. Η Ελλάδα εισήλθε στην κατηγορία αυτών των κρατών, των ελάχιστων στο δυτικό κόσμο, που κάνει βήματα προς τα πίσω στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του σεβασμού στις συνταγματικές επιταγές. Μπαίνουμε δηλαδή σε μια “γκρίζα ζώνη”, θεσμικά και πολιτικά, από την οποία θα είναι δύσκολο να βγούμε. Θα χρειαστούν ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, ισχυρά κοινωνικά αντανακλαστικά, για να καταφέρουμε να περιορίσουμε ή να ανακόψουμε την οπισθοδρομική πορεία που έχει πάρει ο τόπος.
Γιατί δεν είναι μόνο η αστυνομική βία και αυθαιρεσία στους δρόμους. Είναι η κανονικοποίησή της μέσα από το Κοινοβούλιο, μέσα από την εκτελεστική εξουσία, που αγνοεί τη γνωμοδότηση των ανεξάρτητων θεσμών, επαγγελματικών φορέων και φορέων της κοινωνίας των πολιτών, που στέκεται προκλητικά απέναντι σε δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, με ανθρώπινες απώλειες, που αναδεικνύουν και την πρόοδο των κοινωνιών στο πέρασμα των αιώνων.
