Ένα περίεργο περιστατικό λογοκρισίας από τη διοίκηση της ΕΡΤ στην ταινία- αφιέρωμα «Μελίνα Στοπ – καρέ / αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα» του Μάνου Καρατζογιάννη, κατήγγειλε με ανάρτησή του ο σκηνοθέτης Θέμης Μομουλίδης κάνοντας λόγο για «βάναυση λογοκρισία» και ζητώντας απαντήσεις από την ΕΡΤ.
Σύμφωνα με την ανάρτηση, με «μοντάζ» και αφαίρεση όλου του μέρους που αφορά στην πολιτική δράση της Μελίνας Μερκούρη, η ΕΡΤ πρόβαλε χθες (και ανάρτησε σήμερα στην ΕΡΤFLIX ) την εξαιρετική κινηματογραφική δουλειά του Μάνου Καρατζογιάννη αφιέρωμα στην Μελίνα Μερκούρη.
Όπως αναφέρει, το σχετικό κείμενο κόπηκε χωρίς να ενημερωθεί καν ο πνευματικός του δημιουργός.
Όπως δημοσίευσε το e-tetradio, η κομμένη κόπια αποκαταστάθηκε μετά το θόρυβο, αλλά τα ερωτήματα παραμένουν για το πώς και κυρίως ποιος επιχείρησε αυτή τη λαθροχειρία.
«Είναι γνωστό πως παραδοσιακά η ΝΔ προτιμά (όσο μπορεί) την ΜΕΛΙΝΑ των «Παιδιών του Πειραιά» από την ΜΕΛΙΝΑ της πολιτικής δράσης και των αγώνων… (πώς να μιλήσεις για τα μάρμαρα όταν ψηφίζεις νομοσχέδια που επιτρέπουν τον « δανεισμό» σε μουσεία του εξωτερικού, μέχρι 50 ΧΡΟΝΙΑ έργων και ευρημάτων!!! Γεγονός που σημαίνει ότι γενιές ολόκληρες θα αγνοούν την ύπαρξη τους!)» τόνισε χαρακτηριστικά ο Θ. Μουμουλίδης.
Τελικά, ώρες αργότερα και χωρίς καμία ενημέρωση και πάλι στον δημιουργό της, η ταινία ανέβηκε στο ERTFLIX αποκατεστημένη.
«Αγαπητοί φίλοι, μόλις αποκαταστάθηκε το πρόβλημα και η ταινία ανέβηκε στην πλήρη της μορφή πριν από λίγα λεπτά. Προς το παρόν δεν έχω προσωπικά καμία επίσημη ενημέρωση. Το γεγονός το διαπίστωσα τυχαία όταν ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης που είχε μόλις δει την ταινία μου ανέφερε σχετικά: «Μα να μην πεις κουβέντα για τα μάρμαρα;». Όσοι είδατε την ταινία λειψή, όπως παιζόταν όλη μέρα στο ERTFLIX στο βίντεο που μόλις κοινοποίησα, χωρίς δηλαδή την πολιτική παρακαταθήκη της Μελίνας Μερκούρη, παρακαλείσθε προσωπικά από εμένα να την δείτε ξανά. Καλό βράδυ!» ανέφερε ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Νωρίτερα, ο Μάνος Καρατζογιάννης είχε γράψει:
«Αγαπητοί φίλοι, με λύπη μου μόλις διαπίστωσα ότι στην πλατφόρμα της ΕΡΤ Εrtflix λείπει όλη η πολιτική προσφορά της Μελίνας Μερκούρη ως υπουργός Πολιτισμού από την ταινία που έγραψα και σκηνοθέτησα «Μελίνα Στοπ – καρέ / αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», η οποία παρ’ όλα αυτά χθες προβλήθηκε κανονικά στην πρεμιέρα της από την Ερτ2. Σημειώνω δε ότι μέρος της ταινίας χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για να τιμηθούν τα 100 χρόνια από τη γέννησή της.
Το κείμενο που κόπηκε χωρίς να ενημερωθεί κανείς μας, ούτε εγώ ως πνευματικός δημιουργός, είναι το εξής:
“Οι άλλοι υπουργοί δε μου χαρίστηκαν. Πολλοί δε βγαίναν ούτε στο τηλέφωνο. Αλλά ο Μιττεράν και η Γκάντι με δέχονταν! Οι συνάδελφοι μου με κάρφωναν με σημειώματα στον πρωθυπουργό ότι δεν χρησιμοποιούσα τα παιδιά του κόμματος. Αλλά ο Ανδρέας με πίστευε όσο κι εγώ… Όπως κι ο κόσμος που μπαινόβγαινε στο υπουργείο. Η Μανουέλλα μου ‘λεγε ότι παραήμουν προσιτή μαζί τους. Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Δε θ’ άλλαζα τώρα. Δε θα μ’ άλλαζε ο θώκος… Ναι, συχνά κυκλοφορούσα ξυπόλυτη στο υπουργείο. Όχι από θράσος αλλά για να πατάω στη γη…. Στη Βουλή είχα το τρακ! Πιο πολύ κι από την Επίδαυρο. Κι όταν μου φώναξε πάνω στα έδρανα ένας βουλευτης της αντιπολίτευσης « πως δεν αρκεί να τους δείχνω τις γάμπες μου» δάκρυσα.
Δεν με είχε ενοχλήσει όταν μου απαγόρευσαν την είσοδο στη Βουλή επειδή φορούσα παντελόνια, αλλά τότε δάκρυσα…
Δεκαέξι ανασχηματισμούς άντεξα στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεκατρία χρόνια μεταξύ φθοράς και εξουσίας… Δεν ξέρω τι άλλαξε τελικά…
Αλλά δεν ξεχνώ τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. 26 χρόνια είμαι πεθαμένη κι αυτά ζουν ακόμα!
Η πολιτιστική βέβαια αποκέντρωση που ονειρευόμασταν στην πραγματικότητα δεν ήρθε, αλλά έφαγαν πολλοί συνάδελφοι ψωμί. Κι είδε κι ο κόσμος θέατρο. Και στην επαρχία και στα σχολεία.
Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι. Αυτό είναι η κληρονομιά της. Η βαριά βιομηχανία της. Αυτό είναι η περιουσία της. Αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς.
Δεν ξεχνώ και το θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύουσας στην Ευρώπη. Όταν έθεσα το ερώτημα πως είναι δυνατόν μια κοινότητα, όπως η Ευρώπη, που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να αναπτυχθεί; Και το ερώτημα παραμένει…
Δεν ξεχνώ τους Ολυμπιακούς αν και δεν έγιναν βέβαια το 1996…
Δεν ξεχνώ τα Μάρμαρα!
Τα πρωτοείδα με τον Τόνι, όταν κάναμε γυρίσματα στο Βρετανικό Μουσείο για τη Φαίδρα.
Τα ξαναείδα, χρόνια μετά, όταν με κάλεσαν στο Λονδίνο για να μιλήσω για τη «Δημοκρατία στην τέχνη». Τότε συνάντησα τυχαία στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το διευθυντή του βρεττανικού μουσείου Ντέιβιντ Γουίλσον.
«Give them back». «Υπάρχουν πολίτες άλλων χωρών που θα μπορούσαν να πουν το ίδιο. Θέλετε να καταστρέψετε το Βρετανικό μουσείο;». «I don’t want to ruin the British museum. I want my marbles back». « Eσύ θέλεις τα μάρμαρά σου κι εκείνοι θέλουν τα δικά τους».« There are part of a monument, they have destroyed this monument. It is a part of a monument, a unique monument». «Υπάρχουν πολλά μοναδικά κτίσματα». «Ο, no! You say that mr Wilson? You say that? There are…there are…there are many Parthenons in the world?
Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, εγώ τα πρωτοείπα έτσι, είναι το καμάρι μας!
Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας.
Για την επιστροφή τους ονειρεύτηκα το Μουσείο της Ακρόπολης. Όταν με ρωτούσαν αν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, έλεγα πως ναι, θα ζω. Αλλά και τώρα που δεν ζω, όταν έρθουν – γιατί θα έρθουν – θα ξαναγεννηθώ..”.
Διαβάστε περισσότερα:
https://www.rosa.gr/ert-techniko-lathos-to/
