Η Λίντα βρίσκεται 13 χρόνια στην Ελλάδα, όπου ήρθε με αφορμή μια υποτροφία για σπουδές. Ήταν 19 ετών όταν βρέθηκε σε μια νέα χώρα, μακριά από την οικογένειά της, και αυτό τη βοήθησε να ωριμάσει πιο γρήγορα. Μέσα από τη δουλειά και τις καθημερινές δυσκολίες έμαθε να αναλαμβάνει ευθύνες και να διαχειρίζεται κάθε κατάσταση με ψυχραιμία. Οι προκλήσεις, όπως λέει, της δίνουν κίνητρο να βελτιώνεται και να εξελίσσεται. Σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για την κοινότητα του Κονγκό Μπραζαβίλ στην Ελλάδα. Για τη Λίντα η ένταξη και η ενσωμάτωση των προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική κοινωνία είναι μια σχέση αμφίδρομη, απαραίτητη και εφικτή.
Tο όνομά μου είναι Λίντα. Είμαι από τη Δημοκρατία του Κονγκό, η πολιτική πρωτεύουσα της οποίας είναι το Μπραζαβίλ. Εγώ γεννήθηκα στο Πουάντ-Νουάρ (σ.σ. η οικονομική πρωτεύουσα), κοντά στον Ατλαντικό ωκεανό. Εκεί έμεινα μέχρι να πάρω το απολυτήριο Λυκείου. Πήγα για σπουδές στο Μπραζαβίλ, στο Τμήμα Φυσικής και Χημείας. Μετά τη λήξη του πρώτου ακαδημαϊκού έτους με ειδοποίησαν πως πήρα υποτροφία για την Ελλάδα. Ηταν μια ευκαιρία που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Θυμάμαι, στο σχολείο, έναν δάσκαλό μου να λέει ότι όνειρό του ήταν να ταξιδέψει στη γη του φωτός, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Ελεγα πως ήθελα κι εγώ να κάνω αυτό το ταξίδι, να μάθω τον κόσμο. Έτσι, έφτασα στην Ελλάδα σε ηλικία 19 ετών. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα, πια, πως θα είμαι κυρία του εαυτού μου.
Η υποτροφία μου ήταν στο Τμήμα Νοσηλευτικής στη Σπάρτη, αλλά αποφάσισα να αλλάξω προσανατολισμό παρόλο που μου εξήγησαν ότι είχα δύο ευκαιρίες κι αν αποτύγχανα, θα έχανα την υποτροφία και θα επέστρεφα πίσω. Ομως ήταν στο χέρι μου. Οταν ολοκληρώθηκε και η γραπτή εξέταση της ελληνικής γλώσσας, ξέσπασα σε κλάματα. Μου βγήκε όλο το άγχος και το στρες. Δεν ήθελα να επιστρέψω πίσω. Τελικά πέρασα με την πρώτη προσπάθεια στο Τμήμα Ενεργειακής Τεχνολογίας στην Αθήνα.
Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η υποτροφία ήταν αδύνατον να με συντηρεί για να σπουδάζω. Επρεπε να βρω μια δουλειά. Εψαχνα παντού και χτυπούσα όλες τις πόρτες. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα τηλεφωνικό κέντρο, στο οποίο δούλεψα για σχεδόν τέσσερα χρόνια. Παράλληλα όλο αυτό το διάστημα έκανα μαθήματα νομικής και γεωπολιτικής εξ αποστάσεως επειδή ήταν στα ενδιαφέροντά μου. Γενικά μου αρέσει πολύ το διάβασμα και η έρευνα. Θέλω να είμαι σε θέση να καταλαβαίνω όσα συμβαίνουν και να μπορώ να τα εξηγώ με ακρίβεια στους γύρω μου.
Μέσα από τις δουλειές που έκανα έμαθα να διαχειρίζομαι κάθε κατάσταση με ψυχραιμία. Για παράδειγμα, στο θέμα του ρατσισμού κάποτε ήμουν επιθετική, αντιδραστική, στενοχωριόμουν πολύ. Κάποια στιγμή έπιασα κουβέντα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα να θυμώνω με τους άλλους. Επρεπε να αλλάξω εγώ, όχι αυτοί που με προκαλούσαν. Σήμερα αντιδρώ διαφορετικά. Διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου κι αν κάποιος μου μιλήσει άσχημα, τον κοιτάω βαθιά, ίσια στα μάτια, μέχρι να καταλάβει ότι αυτό που λέει είναι ανόητο ή λάθος.
Η ζωή μου μετράει
Ασφαλώς οι άνθρωποι έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις σε όσα μας πονάνε και είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τη στάση μας. Με το κίνημα του Black Lives Matter είχα ορισμένες διαφωνίες επειδή δεν νιώθω την ανάγκη να αποδείξω ποια είμαι, ξέρω ότι η ζωή μου μετράει. Είμαστε όλοι άνθρωποι και όλων η ζωή μετράει. Ομως, πώς θα υπάρξει ειρήνη εάν δεν υπάρξει δικαιοσύνη; Αυτό που έγινε ήταν τρομερό (σ.σ. η ανθρωποκτονία του Τζορτζ Φλόιντ). Οι ρατσιστές είναι άτομα χωρίς γνώσεις και με πάρα πολύ φόβο. Ομως, το αίμα που κυλάει μέσα μου δεν είναι διαφορετικό από το δικό τους.
Κουρασμένη κοινωνία
Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό βρήκαν την ελληνική κοινωνία κουρασμένη από την οικονομική κρίση. Καταλαβαίνω ότι πριν ταΐσεις τον γείτονά σου πρέπει πρώτα να ταΐσεις τα παιδιά σου. Στην κοινότητά μου εξηγώ στους ανθρώπους ότι πρέπει να καταλάβουμε καλύτερα τις απαιτήσεις της κοινωνίας που μας υποδέχεται. Δεν πρέπει να φέρνουμε εδώ τα προβλήματα από τις χώρες μας. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να σεβόμαστε τον άλλο. Αυτό θα μας βοηθήσει να πετύχουμε τον στόχο μας.
Τα ελληνικά μου τα εξέλιξα μέσα από τη συναναστροφή μου με τους Έλληνες. Η γλώσσα είναι το κλειδί σε όλα τα προβλήματα. Είναι η αρχή της ενσωμάτωσης σε μια νέα κοινωνία. Πριν από δεκατρία χρόνια άνοιξα μια νέα σελίδα στη ζωή μου. Έμεινα εδώ γιατί αγάπησα την Ελλάδα. Θυμάμαι πάντα τα παιδικά μου χρόνια στο Κονγκό, πόσο ανέμελα και ξέγνοιαστα ήταν. Από την οικογένειά μου (σ.σ. 16μελής) έμαθα πως πρέπει να προσφέρεις και να μοιράζεσαι. Εκανα λάθη αλλά έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Σήμερα προσπαθώ να βοηθήσω όποιον έχει ανάγκη, ανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλο ή την καταγωγή του. Εμένα αυτό με γεμίζει. Η ζωή μού έμαθε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Κι αυτή είναι η αρχή μου.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
