«Το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα στην πολιτική είναι ο εθνικισμός», έλεγε ο Σάμιουελ Τζόνσον και τελευταία στην μεγάλη συντηρητική παράταξη γίνονται φιλότιμες προσπάθειες, για να επιβεβαιώνουν διαρκώς αυτή την ρήση.
Μετά την –κατά Βορίδη- μειοδοτική Συμφωνία των Πρεσπών και τον «υβριδικό πόλεμο» στον Έβρο από ρακένδυτους ανθρώπους και προσφυγομάνες, σήμερα τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και η μεγάλη πατριωτική παράταξη τηρούν σιγή ιχθύος στην απώλεια (;) ελληνικών εδαφών στον Έβρο.
Τις τελευταίες ημέρες Τούρκοι στρατοχωροφύλακες έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή Μελισσοκομείο στο Νότιο Έβρο σε θύλακα ελληνικού εδάφους και αρνούνται να αποχωρήσουν δηλώνοντας πως πρόκειται για τουρκικό έδαφος. Η Τουρκία διεκδικεί μια περιοχή η οποία φθάνει τα περίπου 16 στρέμματα γης.
Ο ΥΠΕΞ της «πατριωτικής» παράταξης της ΝΔ, Νίκος Δένδιας, ερωτώμενος για το συμβάν δήλωσε: «Δεν μου αρέσει να δημιουργώ εντάσεις ανάμεσα σε δύο χώρες οι οποίες είναι σύμμαχοι. Μπορούν κάλλιστα να γίνουν οι ανάλογες μετρήσεις και, με μια επιτροπή κοινή, όλα αυτά τα πράγματα να επιλυθούν. Μιλάμε για λίγες δεκάδες μέτρα».
Με λίγα λόγια αν αυτό το έδαφος χαθεί δια παντός, η «πατριωτική» παράταξη δεν πρόκειται να κάνει σαματά για μερικά δεκάδες μέτρα της ελληνικής επικράτειας, που κατακτήθηκαν από τουρκικά στρατεύματα. Απ’ ότι φαίνεται η ανδρεία, η ρώμη και η στρατιωτική λύση εφαρμόζονται μόνο απέναντι σε γυναικόπαιδα και ρακένδυτους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Η πρώτη απώλεια ελληνικού εδάφους μετά το 1996 και τα Ίμια δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για την «πατριωτική» παράταξη ή -έστω- για τα στελέχη της. Προφανώς, η στρατιωτική λύση δεν αποτελεί καν λύση. Προφανώς για μερικά στρέμματα καμία μάνα δεν αξίζει να θρηνήσει τον γιό της. Αυτό βέβαια πρέπει να το εξηγήσει ρητά η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, μήπως καταφέρει να αποτινάξει κάποια στιγμή η κοινωνία την παθογένεια του εθνικισμού.
Φυσικά αν εξηγήσει το παραπάνω θα πρέπει έπειτα να εξηγήσει και γιατί βάφτισε «πόλεμο» την απώθηση της εισόδου στην χώρα αδύναμων αμάχων πληθυσμών και πολλά ακόμη. Δύσκολες εξηγήσεις, που απαιτούν σοβαρούς πολιτικούς και όχι λαϊκιστές ηγέτες.
