Πριν τα ταξίδια κι ο τουρισμός γίνουν όνειρο για τους περισσότερους ανθρώπους με την πανδημία, οι New York Times έβγαλαν το 2019 μια λίστα με 52 προορισμούς που πρέπει να επισκεφτεί κανείς. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχε και μια μικρή πόλη, άγνωστη για τους περισσότερους, στην Ανδαλουσία της Ισπανίας. Δεν ήταν κάποια από τις κλασικές προτάσεις ταξιδιού στην υπέροχη αυτή περιοχή της Ισπανίας. Δεν ήταν η Σεβίλλη ή η Μάλαγα, ούτε η Γρανάδα.
Ήταν το Κάδιθ, μια πόλη με τεράστια ιστορία, που ιδρύθηκε από τους Φοίνικες το 1100 π.Χ. και από εκεί έχουν περάσει ένα σωρό λαοί και κατακτητές. Αρχικά ο Αννίβας ο Καρχηδόνιος, αργότερα οι Ρωμαίοι κι οι Βησιγότθοι που την κατέστρεψαν. Πιο μετά έγινε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας επί Ιουστινιανού και στη συνέχεια την κατέκτησαν οι Μαυριτανοί, μέχρι να την πάρουν οι Ισπανοί (για να τη χάσουν για ένα διάστημα από τους Άγγλους). Όπως καταλαβαίνει κανείς, υπάρχουν σημάδια πολλών διαφορετικών πολιτισμών από την πόλη, εμφανή σε κτίσματα και αρχαιολογικούς χώρους. Αλλά και η περιοχή ως μορφολογία διαφέρει αρκετά. Είναι εντελώς εξωτική, “μοιάζει περισσότερο με την Αβάνα, παρά τη Μαδρίτη“, όπως γράφει ένα άλλο άρθρο για την πόλη.
Το κείμενο των Times λέει σε κάποιο σημείο ότι το Κάδιθ κάνει “τικ” σε όλα τα κουτάκια με το τι μπορεί να ζητάει κάποιος από τον προορισμό του. Όταν γράφτηκε βέβαια, σίγουρα δεν θα υπήρχε κουτάκι “να δούμε μπάλα”. Βλέπετε, μέχρι και πέρσι, ο τοπικός ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν παρουσίαζε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ευρύτερο κοινό. Ακόμα και το παρατσούκλι του δεν είναι πρωτότυπο, αφού το “κίτρινο υποβρύχιο” το μοιράζεται με την εσχάτως πιο διάσημη Βιγιαρεάλ.
Η Κάδιθ Κλουμπ ντε Φουτμπόλ κλείνει φέτος 110 χρόνια ζωής, αλλά το παλμαρέ της είναι φτωχικό. Παρότι ιδρύθηκε το 1910, κατάφερε να φτάσει στην Α’ εθνική για πρώτη φορά το 1977. Έπεσε αμέσως, επέστρεψε τη δεκαετία του 1980 και εκεί έμεινε για χρόνια χάρη στον εκπληκτικό “Μάχικο” Γκονζάλεζ. Μια τρομερή φυσιογνωμία από το Ελ Σαλβαδόρ, με ένα σουλούπι σχεδόν κωμικό που σε έκανε να γελάς. Βέβαια, το γέλιο σού κοβόταν όταν ο Χόρχε ξεκινούσε να ντριμπλάρει και σε έκανε ρεζίλι. Ο τυπάκος για τον οποίο ο Μαραντόνα είπε ότι “έχει τόσο ταλέντο στα πόδια, όσο ο Θεός μας έδωσε στα χέρια” ήταν ένας γνήσιος 80s χαιτέος που λάτρευε το ξενύχτι, βαριόταν τις προπονήσεις, είχε trademark ντρίμπλα, έπινε, ξενυχτούσε, απολάμβανε τον αγοραίο έρωτα και όταν είχε διάθεση περνούσε όλη την άμυνα της Μπαρσελόνα και σκόραρε.
Πανηγυρισμοί για την άνοδο της ομάδας στην Primera Division τη σεζόν 2004-05.
Το 1993, δυο χρόνια αφότου ο “Μάχικο” έφυγε από την Κάδιθ, η ομάδα τερμάτισε 19η και υποβιβάστηκε. Το “κίτρινο υποβρύχιο” όπως ονομαζόταν γιατί κάθε χρόνο κατάφερνε να “επιπλεύσει” και να σωθεί με κάποιον μαγικό τρόπο έπεσε στη Σεγούντα. Ακόμα χειρότερα, την επόμενη σεζόν, η Κάδιθ τερμάτισε 20η στη Σεγούντα και υποβιβάστηκε εκ νέου. Ο σύλλογος αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, έφτασε στο χείλος της καταστροφής και έκανε ένα νέο ξεκίνημα. Πέρασε αρκετά χρόνια στη Γ’ εθνική, αλλά τελικά το 2005 κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα στη Σεγούντα με ένα διπλό μέσα στην έδρα της γειτονικής Χερέθ.
Τα πανηγύρια κράτησαν λίγο καιρό όμως. Η Κάδιθ το πάλεψε, αλλά τελικά τερμάτισε 19η (τέσσερις βαθμούς μακριά από τη σωτηρία) και μετά από έναν χρόνο επέστρεψε ξανά στη 2η κατηγορία της Ισπανίας. Πρόλαβε όμως να γίνει μια από τις πιο συμπαθείς ομάδες, εξαιτίας του ιδιαίτερου στιλ των οπαδών της. Τύποι που πηγαίνουν πέρα δώθε στην εξέδρα πίσω από τον επόπτη, συνθήματα που λένε “Αλκοόλ, αλκοόλ, αλκοόλ. Ήρθαμε για να μεθύσουμε, δεν μας νοιάζει το αποτέλεσμα”, πανό που γράφουν “διαιτητή είσαι όμορφος”, διαφημίσεις για τα διαρκείας που είναι η μια πιο γραφική από την άλλη και μια πόλη που λατρεύει την ομάδα, ταξιδεύει γι’ αυτή, την υποστηρίζει με θέρμη, αλλά παίρνει τη ζωή λίγο πιο χαλαρά. Όταν ο Σαουδάραβας Τουρκί Αλ Σεΐχ απέκτησε την Αλμερία κι έκανε κλήρωση σε κάθε ματς ένα αυτοκίνητο, οι εκδρομείς της Κάδιθ άρχισαν να τραγουδάνε “ήρθαμε για το Άουντι, δεν μας νοιάζει το παιχνίδι”. Οι φανατικοί της ομάδας έχουν ιδιαίτερη φιλία με αυτούς της Ράγιο Βαγιεκάνο. Παρότι κάποιες φορές οι Μπριγάδας Αμαρίγιας έχουν εμπλακεί σε επεισόδια, η πλειοψηφία του κόσμου στο γήπεδο είναι απλοί καθημερινοί τύποι από λαϊκά στρώματα, φιλικοί, σε μια ομάδα που προ πανδημίας γέμιζε σταθερά το γήπεδό της. Η Κάδιθ είναι η αγαπημένη των κατοίκων.
Κατά τη διάρκεια πώλησης καρτών διαρκείας, ο φροντιστής της ομάδας ντύνεται Darth Vader.
Η μεγαλύτερη στιγμή διασημότητας έφτασε το 2015 στον αγώνα κυπέλλου Κάδιθ-Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Μαδριλένοι έκαναν το τραγικό λάθος να χρησιμοποιήσουν τον Τσερίσεφ που ήταν τιμωρημένος. Ο παίκτης σκόραρε, η Ρεάλ κέρδισε 3-1, αλλά στη συνέχεια αποκλείστηκε με 3-0 για την παράνομη χρησιμοποίηση του παίκτη. Οι οπαδοί της Κάδιθ σαν τα μεγαλύτερα τρολ του κόσμου, όταν ενημερώθηκαν κατά τη διάρκεια του ματς για την γκάφα άρχισαν τον χαβαλέ. “Τσερίσεφ δεν μπορείς να παίξεις”, “Μπενίτεθ κοίτα το Τουίτερ”, “Τσερίσεφ σε αγαπώ και άλλα πολλά. Όταν δε εντόπισαν μια κυρία με κασκόλ της Ρεάλ στην εξέδρα, το σύνθημα που ακουγόταν ήταν “να η μαμά του Τσερίσεφ”. Ο δόλιος Τσερίσεφ βγήκε αργότερα αλλαγή αποσβολωμένος. Η Κάδιθ πήρε την πρόκριση και από το επόμενο ματς, εμφανίστηκαν ακόμα κι οπαδοί του συλλόγου με φανέλα της Κάδιθ που έγραφε πάνω Τσερίσεφ.
O Τσερίσεφ πηγαίνει προς τα αποδυτήρια μαζί με τον Ράφα Μπενίτεθ, έπειτα από τον αποκλεισμό της ομάδας από ισπανικό κύπελλο το 2015.
Μετά τη σύντομη πορεία του 2005-06 και τον ιστορικό “αποκλεισμό” της Ρεάλ, η Κάδιθ επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία φέτος. Ο κόσμος της διψάει να τη δει από κοντά, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί. Και δεν μπόρεσε να αποχαιρετίσει όπως θα ήθελε τον ιστορικό τερματοφύλακα Αλμπέρτο Θιφουέντες. Ο 41χρονος πορτέρο της Κάδιθ από το 2015, μετά από 200 περίπου συμμετοχές με τη φανέλα του συλλόγου έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και φόρεσε τη φανέλα της ομάδας σε αγώνα της Πριμέρα. Έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου που έκανε ντεμπούτο στην 1η κατηγορία. Και μετά από αυτό, στις 5 Οκτωβρίου αποφάσισε ευτυχισμένος να κρεμάσει τα γάντια του. Ακόμα χειρότερα, οι οπαδοί της Κάδιθ δεν μπόρεσαν να βρεθούν στο παιχνίδι με τη Ρεάλ. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι παίκτες δεν κάνουν ότι μπορούν.
Το ξεκίνημα της ομάδας ήταν πολύ εντυπωσιακό και πριν λίγες μέρες έκανε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου, παίρνοντας την πρώτη εκτός έδρας νίκη της Κάδιθ επί της Ρεάλ. Η ομάδα από την Ανδαλουσία έχει μέχρι στιγμής τρεις εκτός έδρας νίκες, ενώ αντίθετα στο στάδιό της που ήταν πάντα γεμάτο τα τελευταία 4 χρόνια δεν έχει καταφέρει να κερδίσει.
Η Κάδιθ ανεξάρτητα από το τι θα κάνει φέτος, φαίνεται να πατάει πιο καλά στα πόδια της. Το 2016 έπαιζε στη Γ’ εθνική και τέσσερα χρόνια μετά κερδίζει στη Μαδρίτη. Ο σύλλογος έχει αλλάξει πρόσωπο. Από περίπου 30 υπαλλήλους έχει ξεπεράσει τους 100. Το γήπεδο γεμίζει (γέμιζε τέλος πάντων) με 20.000 κόσμο, ενώ τα μέλη της Κάδιθ έχουν φτάσει πλέον τα 17.000. Μιλάμε πάντα για μια πόλη με λίγους παραπάνω από 100.000 κατοίκους. Κάθε σύγκριση με δικές μας καταστάσεις θα φέρει θλίψη. Όπως λέει ο γενικός διευθυντής του συλλόγου Σαντιάγο Πόθας, κάποτε η διοίκηση χτυπούσε την πόρτα στους σπόνσορες για καμία διαφήμιση. Πλέον είναι οι εταιρείες που πλησιάζουν την Κάδιθ.
Ο “αρχιτέκτονας” της Κάδιθ, Άλβαρο Θερβέρα.
Η αγωνιστική πρόοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον κόουτς Άλβαρο Θερβέρα. Ένας αρκετά αξιόλογος ποδοσφαιριστής που πέρασε μεταξύ άλλων από Σανταντέρ, Μαγιόρκα και Βαλένθια, ο Θερβέρα δεν είχε καμία σοβαρή προπονητική επιτυχία όταν το 2016 ανέλαβε την Κάδιθ στη Γ’ εθνική λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, με την ομάδα εκτός στόχων. Κατάφερε να τη βάλει στα πλέι-οφ της ανόδου και να φτάσει στη Σεγούντα. Ο Θερβέρα έχει απενοχοποιήσει την ταμπέλα του αμυντικογενή προπονητή. «Ποιο είναι το πρόβλημα να μου αρέσει μια αμυντικά οργανωμένη ομάδα;”, απαντά με ειλικρίνεια. Ο κόουτς που φτάνει τα 200 παιχνίδια στον πάγκο της Κάδιθ, δεν ενοχλείται για το χαμηλό ποσοστό κατοχής της μπάλας. Δουλεύει με το υλικό που έχει και προσπαθεί να καταφέρει όσο μπορεί καλύτερα. Στην Ισπανία συχνά δίνουν όνομα στα σπίτια τους, ο Θερβέρα επέλεξε να μείνει σε ένα με όνομα “το να παλέψεις δεν είναι διαπραγματεύσιμο”.
Η πόλη με ένα από τα διασημότερα καρναβάλια της Ισπανίας έχει την ομάδα της ως μια ακόμα έκφανση του έντονου τοπικού χαρακτήρα. Της μουσικής, της χαράς, του τραγουδιού, της πλάκας. “Όποιος δεν αγαπάει το Κάδιθ, δεν αγαπάει την ανθρωπότητα“, λέει μια φράση που ενστερνίζονται οι κάτοικοι της πόλης. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα της El Pais, κάποιος οπαδός λέει ότι οι περισσότεροι έζησαν με την Κάδιθ στην Α’ εθνική τη δεκαετία του 1990. Δεν υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Δεν είναι Κάδιθ και λίγο Ρεάλ ή λίγο Βαλένθια ή λίγο Μπαρσελόνα. Και αυτό θρέφει νέες γενιές οπαδών.
