Μία 43χρονη, νεοφιλελεύθερη στην οικονομικοπολιτική της ατζέντα, ρατσίστρια με τους μετανάστες, συνωμοσιολόγος με τον Covid-19 και «νοσταλγός» του Μουσολίνι είναι η νέα πολιτική βεντέτα της χώρας.
Η επιδημία του κορονοϊού δεν θα μπορούσε να μη φέρει αλλαγές και ουσιαστικό «ανακάτεμα της τράπουλας» στην ιταλική πολιτική. Ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε εξασφάλισε, τελικά, την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, με στόχο να μπορέσει να διαχειριστεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο κυρίως την επιστροφή των μαθητών στα σχολεία, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Το «ελεύθερο» του Κοινοβουλίου της Ρώμης, όμως, προκάλεσε την ιδιαίτερα οξυμένη αντίδραση της συντηρητικής παράταξης. Η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και τα ακροδεξιά Αδέλφια της Ιταλίας έκριναν «ελευθεροκτόνο» τη στρατηγική της κυβέρνησης και «κατήγγειλαν» ότι ο πραγματικός στόχος του Κόντε είναι να ελέγξει τους πολίτες και να τους στερήσει τα δικαιώματά τους.
Με επιδεικτικό τρόπο, ο Σαλβίνι έχει πάψει να φοράει προστατευτική μάσκα και την εβδομάδα που αφήνουμε πίσω μας πήρε μέρος σε ημερίδα ο κύριος στόχος της οποίας ήταν να αποδειχθεί ότι ο συναγερμός για τον κορονοϊό είναι αβάσιμος και υπερβολικός.
Είναι σαφές ότι ο γραμματέας της Λέγκας με τον τρόπο αυτό προσπαθεί και να αποσπάσει την προσοχή από τις δικαστικές του περιπέτειες, διότι η Γερουσία της Ρώμης, την Πέμπτη, έδωσε το αναγκαίο πράσινο φως για την παραπομπή του σε δίκη. Η όλη υπόθεση, ως γνωστόν, αφορά την επιμονή του Σαλβίνι (πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών) να καθυστερήσει επί σχεδόν τρεις εβδομάδες την αποβίβαση μεταναστών που επέβαιναν σε πλοίο της ΜΚΟ Οpen Arms.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όμως, στην όλη αυτή «ανταρσία κατά των μέτρων προστασίας από τον ιό» διεκδικεί η Τζόρτζια Μελόνι, η πρόεδρος των Αδελφών της Ιταλίας.
Είναι σαράντα τριών ετών και το κόμμα της σημειώνει συνεχή άνοδο στα γκάλοπ και έχει αγγίξει το 16% της πρόθεσης ψήφου, ενώ η Λέγκα από το περσινό 32% έχει πέσει στο 26%.
Η Μελόνι αρνείται να καταδικάσει ανοιχτά τη φασιστική περίοδο, αφού προτιμά να δηλώνει ότι πρόκειται για μια ιστορική εμπειρία που έχει παρέλθει οριστικά. Σε ό,τι αφορά, δε, τους μετανάστες, μιλά συνεχώς για «εισβολή» και μαζί με τους συμμάχους της επιμένει ότι οι αποβιβάσεις τους στην Κάτω Ιταλία θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Την ίδια ώρα, όμως, επιτίθεται στον Κόντε για την παράταση των μέτρων ασφαλείας και τον κατηγορεί ότι «στην πραγματικότητα, δεν ασχολείται με την υγεία των Ιταλών, αλλά μόνο με εκείνη της κυβέρνησής του».
Διαφορετικά μέτρα και σταθμά και όλο και υψηλότεροι τόνοι, από τους οποίους τελευταία παίρνει συχνά αποστάσεις και η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι.
Η Μελόνι, όμως, με τον απλοϊκό της λόγο και χάρη στο ότι δεν συμμετείχε, πρόσφατα, σε κυβερνητικές συμμαχίες, συνεχίζει να δημιουργεί προβλήματα στον Σαλβίνι, ο οποίος άρχισε να μοιάζει με «κατεστημένο της αντιπολίτευσης». Δεν κρύβει, δε, ότι ένα από τα κύρια σημεία αναφοράς της είναι η Μαρίν Λεπέν, βέβαια πριν από την πρόσφατη δημοσκοπική της καθίζηση.
Ο πολιτικός στόχος της επικεφαλής των Αδελφών της Ιταλίας, σε ό,τι αφορά την κατάκτηση της εξουσίας, είναι να καταφέρει να κυβερνήσει μόνο με την Λέγκα, χωρίς να υπάρξει ανάγκη να συμμαχήσουν με τη Φόρτσα Ιτάλια του Καβαλιέρε. Προς το παρόν, οι δύο ακραίες αυτές δυνάμεις στα γκάλοπ συγκεντρώνουν το 40%, σε απόσταση αναπνοής από την απόλυτη πλειοψηφία τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία.
Οσο για το άμεσο μέλλον, η στρατηγική της Τζόρτζια είναι σαφής: να εκμεταλλευτεί την κούραση των Ιταλών από την όλη προσπάθεια περιορισμού του κορονοϊού. Να «χαϊδέψει» τους πιο επιπόλαιους, συνωμοσιολόγους ή απληροφόρητους πολίτες, οι οποίοι φτάνουν να πιστεύουν ακόμη και ότι ο ιός δεν υπάρχει. Ολα δείχνουν, όμως, ότι θέλει και να στηρίξει -έμμεσα αλλά αποτελεσματικά- τα οικονομικά συμφέροντα που θεωρούν ότι πριν από τη δημόσια υγεία πρέπει να υπολογίζουμε το κέρδος και τη συνέχιση (υπό οποιεσδήποτε συνθήκες) της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Το αν θα υπερισχύσει, τελικά, η προσεκτική Ιταλία ή εκείνη που είναι έτοιμη να πετάξει τις προστατευτικές μάσκες στα σκουπίδια, θα μας το δείξουν, φυσικά, μόνον οι επόμενοι, κρίσιμοι μήνες.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
