Ν. Μπελαβίλας για φωτιές: Φερόμαστε σαν να αφορούν κάποιον άλλον, ενώ αφορούν εμάς

Με μία εύστοχη ανάρτησή του, ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Νίκος Μπελαβίλας εξηγεί που βρίσκεται το δίδαγμα πίσω από τις ειδήσεις των πυρκαγιών.

Όπως αναφέρει στην εκτενή του δημοσίευση, «πάντα υπήρχαν κάπου κρυμμένοι δόλιοι συνωμότες: Τούρκοι, αναρχικοί, τρομοκράτες, αντικυβερνητικοί. Τελευταία και εταιρείες με ανεμογεννήτριες».

Όμως, όπως σημειώνει, «οι φωτιές στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπαίνουν όταν παραβιάζεται το πρωτόκολλο πυρασφάλειας από κοινούς καθημερινούς ανθρώπους, από λανθασμένες κινήσεις, από αφρόντιστες υποδομές τρένων, ενέργειας, εργοστασίων. Και επεκτείνονται κατά κανόνα με τον άνεμο στην κατάξερη γη, σαρώνοντας τα πάντα όταν είμαστε ανέτοιμοι να τις πιάσουμε τη στιγμή της εκκίνησής τους».

Αναλυτικά η ανάρτηση του Νίκου Μπελαβίλα

Θυμάμαι πυρκαγιές από τα πύρινα καλοκαίρια του ’70, τότε που κάηκε ο Υμηττός απ’ άκρη σ’ άκρη, έπειτα η Πεντέλη και στο τέλος η Πάρνηθα. Από τις θηριώδεις πυρκαγιές της Σάμου του ‘80, έπειτα της Ηλείας, της Χίου, ως τις ημέρες μας με το Μάτι, τα Γεράνεια, την Εύβοια, τη Δαδιά. Θυμάμαι, πάντα μαζί με τις καταστροφές, μεγαλόσχημους υπουργούς στις τηλεοράσεις και απλούς πολίτες στα καφενεία να ψάχνουν «εμπρηστές». Πάντα υπήρχαν κάπου κρυμμένοι δόλιοι συνωμότες: Τούρκοι, αναρχικοί, τρομοκράτες, αντικυβερνητικοί. Τελευταία και εταιρείες με ανεμογεννήτριες.

Έπειτα έρχονταν οι πραγματικές ειδήσεις. Ηλικιωμένη έκαιγε για να διώξει φίδια και έκαψε την Ηλεία, ο άλλος τα χόρτα στον κήπο του και έκαψε την Πεντέλη, οι πυλώνες της ΔΕΗ την Πάρνηθα, τα τσιγάρα των ανόητων, άντε και οι κεραυνοί. Προχθές οι γλεντζέδες ολιγάρχες της Ύδρας που είπαν να το «κάψουν» και σήμερα κάποιοι που έπαιζαν με το drone και μάλλον έκαψαν τον Υμηττό για άλλη μια φορά. Στη Σάμο όπου ζούμε με τις φωτιές, οι τελευταίες μεγάλες και μικρές μπήκαν από εργασίες σε μέταλλα με τροχό στην ύπαιθρο υπό συνθήκες καύσωνα και ανέμου, από αντιδικία μεταξύ συγγενών – «θα σου το κάψω το χωράφι» και έκαψε τα πάντα, από άλλον συνταξιούχο που τον έπιασε η όρεξη για αποψίλωση μέσα στην αντιπυρική περίοδο και ευτυχώς κόπασε ο άνεμος. Μην ψάχνουμε δόλιους «εμπρηστές».

Τα στοιχεία της Πυροσβεστικής δείχνουν ακριβώς αυτό. Οι φωτιές στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπαίνουν όταν παραβιάζεται το πρωτόκολλο πυρασφάλειας από κοινούς καθημερινούς ανθρώπους, από λανθασμένες κινήσεις, από αφρόντιστες υποδομές τρένων, ενέργειας, εργοστασίων. Και επεκτείνονται κατά κανόνα με τον άνεμο στην κατάξερη γη, σαρώνοντας τα πάντα όταν είμαστε ανέτοιμοι να τις πιάσουμε τη στιγμή της εκκίνησής τους. Όσο για τις ανεμογεννήτριες, ας ξεκολλήσουμε. Η νομοθεσία επιτρέπει στις εταιρείες να τις υψώσουν όπου θέλουν, δεν τις εμποδίζει κανένα δάσος για να χρειάζονται να το πυρπολήσουν.

Χάζευα προχθές στις ειδήσεις, με θλίψη, δύο-τρεις ανθρώπους να παλεύουν με έναν ντενεκέ τη φωτιά στο Ντράφι. Επιχειρούσαν να σώσουν το σπίτι τους, είχαν μία πισίνα πλημμυρισμένη με δεκάδες τόνους νερό, πανάκριβη και πολυτελή αλλά δεν είχαν μία μάνικα, μία μικρή αντλία, κάτι να ρίξουν νερό να σβήσουν τη φωτιά που είχε φθάσει στον φράχτη τους. Σπατάλησαν χιλιάδες ευρώ για την πισίνα, όχι όμως για ένα υποτυπώδες δίκτυο πυρόσβεσης.

Κάπου εκεί βρίσκεται το δίδαγμα. Φερόμαστε ωσάν να αφορά κάποιον άλλον η πυρκαγιά, μέχρι που φτάνει στην πόρτα μας. Ας προσέχουμε.