Ίδια συνταγή, ίδια γεύση στην Κομισιόν
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πάει για δεύτερη θητεία, με μεθοδεύσεις από τα παλιά, αποδεικνύοντας ότι η ΕΕ δε μαθαίνει από τα παθήματά της.
Τελικά η πρωθυπουργός της Ιταλίας περιορίστηκε στο να γκρινιάξει στις Βρυξέλλες, αλλά προτίμησε να αποφύγει μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το κομματικό κατεστημένο, των παραδοσιακά «μεγάλων».
Η συμφωνία για το μοίρασμα των κορυφαίων αξιωμάτων της ΕΕ, όπως διαμορφώθηκε στη διαπραγμάτευση Χριστιανοδημοκρατών (ΕΛΚ), Σοσιαλδημοκρατών (S&D) και Renew (Φιλελεύθεροι) πέρασε από το Συμβούλιο. Υποψίες πάντως για κάποιες υποσχέσεις κάτω από το τραπέζι προς τη Τζόρτζια Μελόνι παραμένουν.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (VDL) θα ηγείται και την επόμενη πενταετία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχοντας στο πλευρό της ως Εκπρόσωπο Εξωτερικής Πολιτικής την Εσθονή Κάγια Κάλλας, η οποία έχει ξεχωρίσει για την σκληρή της γραμμή ενάντια στη Ρωσία και σίγουρα θα είναι λιγότερο θαρραλέα για διαφοροποιήσεις σε θέματα «φωτιά» από τον προκάτοχό της Τζουζέπ Μπορέλ, που εσχάτως είχε δείξει μια τάση αποστασιοποοίησης από την «αταλάντευτη» στήριξη στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ.
Η Κάλας μάλιστα θεωρείτο ανεπιθύμητη από τους συμπατριώτες της, συνεπώς η μετακόμιση στις Βρυξέλλες θα είναι για αυτή σωτήρια.
Πολύ πιο «διαχειρίσιμος» αναμένεται να είναι και ο Αντόνιο Κόστα, πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, από τον Βέλγο προκάτοχό του Σαρλ Μισέλ ο οποίος ουσιαστικά ασχολήθηκε με την αντιπολίτευση στη VDL, επιχειρώντας εσχάτως να εμποδίσει ή έστω καθυστερήσει την επανεκλογή της.
Ο Κόστα θεωρείται πολύ πιο μετριοπαθής και συνεργάσιμος και δεν προβλέπεται να ξεκινήσει τις κόντρες με την πρόεδρο της Κομισιόν.
Η επιλογή του καλύπτει την θέση που «δικαιούνται» οι σοσιαλδημοκράτες και δεν έχει διευκρινιστεί αν στα δυόμιση χρόνια που λήγει θεσμικά η θητεία του θα επανεκλεγεί, όπως συνέβη στο παρελθόν με προκατόχους του.
Συντηρητισμός χωρίς τους κατ’ όνομα Συντηρητικούς
Είναι λοιπόν μια τριάδα που συμπληρώνεται από την επίσης κεντροδεξιά Ρομπερτα Μέτσολα, την πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου από τη Μάλτα που μοιάζει κομμένη και ραμένη στα μέτρα της VDL, η οποία δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει το εξαιρετικά «ιδιωτικό» στυλ άσκησης των καθηκόντων της για το οποίο πάντως έχει επικριθεί από σοσιαλδημοκράτες Επιτρόπους.
Λογικά από τη θέση αυτή ισχύος η πρόεδρος της Επιτροπής θα θεωρεί ότι θα ξεμπλέξει ευκολότερα με τα σκάνδαλα της προηγούμενης θητείας της. Το κατά πόσο αυτό είναι καλώς οιωνός για το μέλλον της ίδιας της ΕΕ παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο.
Το ερώτημα είναι αν οι 399 ευρωβουλευτές των τριών ομάδων, που «κλείδωσαν» τη συμφωνία θα στηρίξουν την επιλογή αυτή ή αν θα δούμε διαρροές, που ανάλογα με το μέγεθός τους θα στείλουν και το σχετικό πολιτικό μήνυμα προς την πρόεδρο της Κομισιόν.
Ανησυχία προκαλεί και ο τρόπος που θα επιλέξει να αντιδράσει η ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) το επόμενο διάστημα στα θεσμικά όργανα με το πρώτο βιολί να παραμένει στα χέρια της Μελόνι.
Η τρίτη πλέον σε αριθμό βουλευτών ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου δε μπορεί να χωνέψει τόσο εύκολα, ότι αγνοήθηκε στην διαπραγμάτευση για τη μοιρασιά. Αγνωστο ακόμα και το αν ο «μη εγγεγραμμένος» σε ομάδα Βίκτορ Ορμπαν που η χώρα του η Ουγγαρία αναλαμβάνει την προεδρία από την 1η Ιουλίου θα επιλέξει να εκφράσει στην πράξη την άποψη ότι η ΕΕ βαδίζει σε λάθος δρόμο εξαιτίας της αλαζονείας των μεγάλων και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Μελόνι και Ορμπαν πάντως επεσήμαναν ότι η μοιρασιά είχε ουσιαστικά γίνει ήδη πριν από τις ευρωεκλογές.
Η επιλογή των τριων μεγάλων ομάδων γύρω από το χώρο του παραδοσιακού «Κέντρου» να τα συμφωνήσουν μεταξύ τους, όπως συνήθιζαν και παλιότερα, μπορεί να παρουσιάζεται ως ένα είδος συστράτευσης των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς.
Για την λαϊκιστική αντιπολίτευση όμως δίνει ακόμα μια αφορμή για να ενισχύσει την αντιευρωπαϊκή της ρητορική βάζοντας στο στόχαστρο θεσμούς, πρόσωπα και κυβερνήσεις κυρίως των μεγάλων της ΕΕ. Αν αυτό είναι ένα καλό ξεκίνημα θα φανεί στην πράξη.
Αλλά η όλη προσέγγιση θυμίζει αυτούς, που επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη περιμένοντας ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Μόνο που ως τώρα το αποτέλεσμα ήταν η διόγκωση των ανισοτήτων στην Ευρώπη και η σταθερή επέλαση ακροδεξιών λαϊκιστών.
