Μ. Κριθαρίδης στη ROSA: Η κυβέρνηση οδεύει στην περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού

Ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΜέΡΑ25, Μιχάλης Κριθαρίδης μίλησε στη ROSA σε μια συνέντευξη, στην οποία τέθηκαν επί τάπητος το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, η οικονομία μετά το lockdown, ο ρόλος της ΕΕ στην αντιμετώπιση της κρίσης που φέρνει ο κορονοϊός, το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο και η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας.

Αρχικά, όσον αφορά την αστυνομική αυθαιρεσία και καταστολή, που ενισχύει η κυβέρνηση, ο κ. Κριθαρίδης δήλωσε: “Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ανακόψει οποιαδήποτε φωνή είτε προσπαθήσει να αντιδράσει, είτε προσπαθήσει να ανορθώσει οποιοδήποτε ανάστημα μπροστά στη λαίλαπα την οποία ήδη έχει αρχίζει να εφαρμόζει και φυσικά θα επιταθεί και με το βάθεμα της νέας κρίσης μετά τον κορονοϊό”.

Ταυτόχρονα, κατηγόρησε την κυβέρνηση για ταξικές πολιτικές υπέρ των λίγων και υποκριτική στάση στα περιβαλλοντικά ζητήματα. Συγκεκριμένα, ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΜέΡΑ25, υποστήριξε: “Πολλές εξάλλου κυβερνητικές πολιτικές –αν όχι η πλειοψηφία τους- είναι καθαρά ταξικές και αυτό οδηγεί στο ακριβώς ανάστροφο αποτέλεσμα, δηλαδή από τη μία έχουμε διακηρύξεις του ίδιου του πρωθυπουργού από βήματος του ΟΗΕ για δήθεν πράσινες πολιτικές -όπως η πρόσφατη παρουσίαση της ηλεκτροκίνησης- με μία σαφώς ελιτίστικη απεύθυνση, και από την άλλη δεν υφίσταται καν πράσινη πτυχή”.

Για την παιδεία έντονη ήταν η κριτική του κ. Κριθαρίδη στις αναχρονιστικές επιλογές της Υπουργού Παιδείας κ. Νίκης Κεραμέως, ενώ προσέθεσε: “Η κυβέρνηση, τελείως μονοσήμαντα, για άλλη μία φορά, νομοθετεί εντελώς ταξικά, κλείνοντας το μάτι σε σχολάρχες και διάφορους άλλους ιδιωτικόφρονες οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους είτε από τα φροντιστήρια, είτε από οποιαδήποτε άλλα κέντρα τα οποία θα βγάλουν αρκετά χρήματα με τις διατάξεις που πέρασαν από το νομοσχέδιο”.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Έχετε κατηγορήσει πολλάκις την κυβέρνηση για αυταρχισμό και καταστολή. Έχετε μιλήσει για την «παντοκρατορία» της στα Μέσα αλλά και Ορμπανισμό. Πώς εκτιμάτε ότι μπορεί να ανασχεθεί κάτι τέτοιο; Θεωρείτε πιθανή λύση μία συντονισμένη διακομματική δράση έστω μόνο για αυτό το πεδίο;

Εμείς έχουμε απευθύνει ένα κάλεσμα εδώ και αρκετό καιρό πλέον, κοντά στον έναν μήνα περίπου, αυτό που ονομάζουμε «παλλαϊκή συστράτευση». Ένα κάλεσμα το οποίο απευθύνεται κυρίως στους πολίτες αλλά και σε κόμματα και κινήματα στη βάση επτά πολύ συγκεκριμένων σημείων και πολιτικών, ούτως ώστε να υπάρξει ένα μέτωπο, ένα ανάχωμα σε όλες αυτές τις πολιτικές, μέρους των οποίων είναι φυσικά και όλη αυτή η κατασταλτική διαδικασία.

Δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, το έχουμε δει από την πρώτη κιόλας στιγμή, αφού αρχής γενομένης της διακυβέρνησής της, η κυβέρνηση ξεκίνησε με τα επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ, την κατάργηση του ασύλου, αλλά και με όλα αυτά τα φαινόμενα αστυνομικής βίας και παρεκτροπής, τα οποία βλέπουμε διαρκώς να καλύπτονται ουσιαστικά και από την ίδια την πολιτική ηγεσία, αν σε μεγάλο βαθμό δεν ενορχηστρώνονται κιόλας από αυτήν και δεν υπάρχει και η σχετική πολιτική βούληση.

Το ΜέΡΑ25 από την πρώτη κιόλας στιγμή δήλωσε ότι η κυβέρνηση οδεύει στην περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και στην συνεχιζόμενη λιτότητα, τη μνημονιακή διαδικασία που δέκα χρόνια τώρα έχουμε δει στη χώρα και η οποία θα επιταθεί και με το 5^ο μνημόνιο που φέρνει τώρα η κυβέρνηση. Παράλληλα, όλα αυτά χρειάζονται και την καταστολή και έναν αυταρχισμό όπου έτσι, με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο, η κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει στην κοινωνία και κυρίως σε κομμάτια στην κοινωνία, τα οποία αντιδρούν και περισσότερο.

Ακριβώς αυτό άλλωστε, είδαμε με τους φοιτητές και τις πλατείες, όπου η νεολαία κατά κάποιο τρόπο ζυμώθηκε και συσπειρώθηκε εκεί. Θυμόμαστε μάλιστα ότι οι πλατείες έχουν κι έναν ιδιαίτερο συμβολισμό και παλαιότερα, με τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, όπου έγιναν το εφαλτήριο όλης αυτής της αντίδρασης. Οπότε, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ανακόψει οποιαδήποτε φωνή είτε προσπαθήσει να αντιδράσει, είτε προσπαθήσει να ανορθώσει οποιοδήποτε ανάστημα μπροστά στη λαίλαπα την οποία ήδη έχει αρχίζει να εφαρμόζει και φυσικά θα επιταθεί και με το βάθεμα της νέας κρίσης μετά τον κορονοϊό.

Το ΜέΡΑ25 με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος έκανε λόγο για Περιβαλλοντική υποβάθμιση της χώρας ενώ χαρακτήρισε ταξικά τα κίνητρα της ηλεκτροκίνησης. Χρειαζόμαστε αλλαγή περιβαλλοντικής πολιτικής ή ολιστική ανατροπή του συστήματος;

Σαφώς το δεύτερο αλλά επειδή ένα από τα βασικά στοιχεία του Diem25, -του κινήματος που γέννησε και το ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα-, είναι αυτό οποίο ονομάζουμε «Ρεαλιστική Ανυπακοή (constructive disobedience), δημιουργική δηλαδή ανυπακοή και όχι ανερμάτιστη, σημαίνει ότι προφανώς θα πρέπει να δομήσουμε και ένα πλάνο, ένα πρόγραμμα για αυτό που εμείς ονομάζουμε «μετα-καπιταλιστική εποχή», που σαφώς δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από ένα πράσινο, οικολογικό αλλά και κοινωνικό φυσικά πρόσημο. Σε αυτήν την κατεύθυνση, χρειάζεται ένα βαθύτερο όραμα αλλά και άμεσες λύσεις εντός του υπάρχοντος συστήματος, ακόμη και συστημικές λύσεις που καταδεικνύουν ότι από τη μία η κυβέρνηση πραγματικά θα μπορούσε –ακόμη κι αυτή, η νεοφιλελεύθερη, η μνημονιακή, η συμβατική- να εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες θα μπορούσαν να ευνοήσουν και την κοινωνία και το περιβάλλον, ωστόσο είναι μία συνειδητή και ταξική της επιλογή. Σαφώς ταξική.

Πολλές εξάλλου κυβερνητικές πολιτικές –αν όχι η πλειοψηφία τους- είναι καθαρά ταξικές και αυτό οδηγεί στο ακριβώς ανάστροφο αποτέλεσμα, δηλαδή από τη μία έχουμε διακηρύξεις του ίδιου του πρωθυπουργού από βήματος του ΟΗΕ για δήθεν πράσινες πολιτικές -όπως η πρόσφατη παρουσίαση της ηλεκτροκίνησης- με μία σαφώς ελιτίστικη απεύθυνση, και από την άλλη δεν υφίσταται καν πράσινη πτυχή. Είναι γκρίζες και καφετί ουσιαστικά πολιτικές που δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος.

Με το ίδιο χέρι που η κυβέρνηση υποτίθεται διακηρύσσει και προσυπογράφει τέτοιες πολιτικές αποφάσεις, με το άλλο υπογράφει είτε τις εξορύξεις των υδρογονανθράκων, είτε την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε κατοικημένες περιοχές, ακόμη και natura, όπως είδαμε τώρα στο τελευταίο εκτρωματικό νομοσχέδιο του κ. Χατζηδάκη.

Προφανώς όλο αυτό έρχεται σε μία τεράστια αντίθεση που από τη μία καταδεικνύει όντως και την ίδια την αντιφατική σχέση του καπιταλισμού με την προστασία του περιβάλλοντος, των πόρων, του κοινού κτήματος της ανθρωπότητας, και από την άλλη, ακόμη και στα ελάχιστα τα οποία θα μπορούσαν να συμβούν, γίνονται είτε τελείως επιφανειακά και χωρίς καμία στρατηγική, ή δεν γίνονται και καθόλου και μένουν στις διακηρύξεις. Το ίδιο ακριβώς βλέπουμε κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν όταν ανακοίνωσε το δήθεν πακέτο για την πράσινη μετάβαση, ήταν μία κοροϊδία. Πρόκειται για κάποιες πενταροδεκάρες, οι οποίες ουσιαστικά θα πάνε σε πολυεθνικούς κολοσσούς που κάθε άλλο παρά θα οδηγήσουν στην πράσινη μετάβαση, η οποία θα πρέπει να έχει ένα πιο κοινοτικό χαρακτήρα, δηλαδή να απευθύνεται στις κοινότητες και τις κοινωνίες τις ίδιες με έναν τρόπο πιο άμεσο και πιο μαζικό.

Δεν μπορούμε να συζητάμε για 750 δισεκατομμύρια ευρώ ενίσχυσης στον τραπεζικό τομέα για άλλη μια φορά πανευρωπαϊκά και για τις πράσινες πολιτικές να περιοριζόμαστε σε κάποια ψίχουλα από τον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Η Ελλάδα όπως φαίνεται μπαίνει σε νέο υφεσιακό κύκλο, ενώ και η Ευρώπη βιώνει την μεγαλύτερη συρρίκνωση του ΑΕΠ της. Εάν η χώρα κληθεί να εφαρμόσει εκ νέου μέτρα λιτότητας, ποια είναι η πρότασή σας; Πρέπει να τα εφαρμόσει ή να πραγματοποιήσει εθελούσια έξοδο από την ΕΕ;

Σε αυτό το ζήτημα, η θέση μας είναι ξεκάθαρη ήδη από την ίδρυση του κόμματος γιατί ο λόγος σε μεγάλο βαθμό που ιδρύθηκε το ΜέΡΑ25 είναι ακριβώς η απεμπόληση της οποιασδήποτε πολιτικής ανατροπής αυτών των μνημονιακών χρόνων τις λιτότητας, οι οποίοι για εμάς δεν τελείωσαν ποτέ ούτως ή άλλως. Και το 2018 που υποτίθεται βγήκαμε από την μνημονιακή διαδικασία, ουσιαστικά μπήκαμε σε μία μεταμνημονιακή εποπτεία, η οποία συνέχισε την ίδια, πρότερη διαδικασία. Η κυβέρνηση που προσπαθούσε εν μέσω κορονοϊού να ζητήσει μία παράταση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, διαπραγματευόταν με τους θεσμούς, οι οποίοι δεν της έδωσαν καν την παράταση την οποία ζητούσε μέχρι τέλους του έτους, αλλά μία τρίμηνη παράταση. Συνεπώς, δεν συζητάμε για τέλος μνημονιακής διαδικασίας ούτως ή άλλως. Πέρα από αυτό, είναι σαφές πράγματι ότι η Ευρώπη -και ειδικότερα η Ευρωζώνη- βιώνει τη μεγαλύτερη ύφεση από υπάρξεώς της.

Από την άλλη, το ελληνικό ΑΕΠ άρχισε να συρρικνώνεται πολύ πριν τον κορονοϊό, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Και το τρίτο τρίμηνο του 2019 αλλά και το τέταρτο, και ιδίως το πρώτο δίμηνο του 2020, που δεν υπήρχε ακόμη ούτε κορονοϊός ούτε lockdown, η ελληνική οικονομία ήδη είχε μία φθίνουσα πορεία, η οποία τώρα επιτείνεται, ενώ λόγω της ανυπαρξίας του τουρισμού σε μεγάλο βαθμό αλλά και ευρύτερα με τα απότοκα της κρίσης του κορονοϊού, θα επιταθεί ακόμα περισσότερο.

Για εμάς, είναι δεδομένο ότι μπορεί οι Βρυξέλλες αυτή τη στιγμή να μην θέτουν ζήτημα προαπαιτουμένων στα διάφορα πακέτα δήθεν διάσωσης, αλλά είναι δεδομένο ότι θα ζητήσουν μεταπαιτούμενα. Μπορεί δηλαδή φέτος το δημοσιονομικό σύμφωνο να έχει απενεργοποιηθεί και να έχει ανασταλεί ουσιαστικά για έναν χρόνο, από το επόμενο έτος όμως ή στην καλύτερη περίπτωση από το παρεπόμενο, -όταν ο γερμανικός προϋπολογισμός θα φτάσει στο λεγόμενο «μαύρο μηδέν» όπως λένε και οι διάφοροι σοφοί σύμβουλοι της καγκελαρίας- είναι δεδομένο ότι η Γερμανία θα ζητήσει την επιβολή του δημοσιονομικού συμφώνου σε όλη την ευρωζώνη και ιδίως στο Νότο, που θα έχει ξεφύγει τελείως από τη δημοσιονομική πειθαρχία.

Οπότε είναι προφανές ότι στα πλαίσια και μιας ευελιξίας δεν θα μας ζητήσουν να πάμε στο +3,5% που είναι οι συνήθεις στόχοι του δημοσιονομικού πλεονάσματος, αλλά θα μας πουν από το -15% που θα έχει δημοσιονομικό έλλειμμα ο κρατικός προϋπολογισμός, να πάμε στο -5%. Αυτή η δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 10% είναι μία δημοσιονομική προσαρμογή την οποία έχουμε ζήσει το 2012 με όλα εκείνα τα δεινά τα οποία θυμόμαστε: με τη συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ στο -27%, με την εκτίναξη της ανεργίας και όλα τα υπόλοιπα από άποψη περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, δημοσίων δαπανών, τα οποία δυστυχώς δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση κανένας μας να ξαναδεί.

Εκεί, πρέπει να υπάρξει ρήξη με τις Βρυξέλλες, με το Eurogroup και με όλα αυτά τα σαθρά ευρωπαϊκά φόρα τα οποία λειτουργούν τελείως αντιδημοκρατικά και αυτό το οποίο λέγαμε και για το 2015, ότι από τη συνέχιση και τη διαιώνιση αυτής της διαδικασίας, η οποία συνεχώς ερημοποιεί τη χώρα, προφανώς για εμάς δεν είναι στόχος η μετάβαση σε ένα άλλο νόμισμα εθνικό ή οτιδήποτε, αλλά η συνεχιζόμενη αυτή διαδικασία συρρίκνωσης που οδηγεί στη μετανάστευση των νέων μας και σε όλη αυτή τη διαδικασία που δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη οικονομική και στο να ορθοποδήσει ουσιαστικά η κοινωνία.

Προφανώς είναι προτιμότερη η ρήξη με τις Βρυξέλλες και το κατεστημένο των Βρυξελλών με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, αν και πιστεύουμε ότι σε τελική ανάλυση τότε μόνο, μετά το βέτο δηλαδή, όλοι αυτοί οι δορυφόροι της Γερμανίας, οι Βόρειοι, όλοι αυτοί οι σκληροί της Ευρωζώνης, θα υποχωρήσουν και αν δεν υποχωρήσουν, τόσο το χειρότερο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Γραμματέας του κόμματος, Γιάνης Βαρουφάκης άσκησε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, τονίζοντας τον ταξικό χαρακτήρα του. Ποιες πιστεύετε θα είναι οι συνέπειες των μεταρρυθμίσεων της ΝΔ στην εκπαίδευση;

Η κυρία Κεραμέως δυστυχώς ήδη στο διάβα της, στο Υπουργείο Παιδείας, ένα χρόνο τώρα μας έχει συνηθίσει σε πάρα πολλές αναχρονιστικές ιδεοληψίες, στην μία πιο συντηρητική διάταξη μετά την άλλη, σε μία πραγματικά βαθιά βουτιά στο παρελθόν, και όπως είπε και ο Γραμματέας μας, σε διατάξεις που θυμίζουν την εποχή της ΕΡΕ.

Η ταξικότητα, είναι προφανής από διατάξεις όπως αυτές με το ΕΠΑΛ, για να ωθήσει τους ανθρώπους που δεν είχαν αυτό το ηλικιακό όριο στα ιδιωτικά ΚΕΚ και τα ΙΕΚ. Από την άλλη, αυτή την εξετασιομανία, με την οποία υποτίθεται ότι διακατέχεται η κυβέρνηση σε μία λογική αριστείας, είναι εντελώς ταξική από την εξής άποψη: Αυτός ο οποίος θα αποτύχει στις εξετάσεις, αν δεν έχει τη δυνατότητα να πάει στο εξωτερικό, δεν έχει άλλες δυνατότητες και άλλες επιλογές.

Η κυβέρνηση, τελείως μονοσήμαντα, για άλλη μία φορά, νομοθετεί εντελώς ταξικά, κλείνοντας το μάτι σε σχολάρχες και διάφορους άλλους ιδιωτικόφρονες οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους είτε από τα φροντιστήρια, είτε από οποιαδήποτε άλλα κέντρα τα οποία θα βγάλουν αρκετά χρήματα με τις διατάξεις που πέρασαν από το νομοσχέδιο.

Πέρα από ταξικό, το πολυνομοσχέδιο είναι και αναχρονιστικό, με διατάξεις όπως η διαγωγή στους τίτλους σπουδών και με άλλα ζητήματα τα οποία κάθε άλλο παρά δείχνουν ένα πρόσωπο εκσυγχρονιστικό, φιλελεύθερο, ακόμη κι ευρωπαϊκό όπως θα ήθελε να καταδείξει η Νέα Δημοκρατία προς το εξωτερικό, τους οπαδούς και τους φίλους της. Όλα αυτά εξυπηρετούν συγκεκριμένες ιδεοληψίες από τις οποίες διακατέχεται και στις οποίες εμμένει και τώρα, όπως για παράδειγμα η κοινωνιολογία, η οποία είναι μία θατσερικής κοπής εμμονή που θέτει στο επίκεντρο ένα συγκεκριμένο αφήγημα ότι δεν υπάρχει κοινωνικό συμφέρον, όλα είναι ατομισμός, όλα είναι ωφελιμισμός.

Όπως η κυρία Θάτσερ προσπάθησε να καταργήσει ακόμη και την κοινωνιολογία από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, έτσι βλέπουμε κι εδώ την κυβέρνηση να παραλλάσσει την κοινωνιολογία με τα λατινικά με μια καθαρά ιδεοληπτική λογική που είναι και εντελώς αναχρονιστική και στενόμυαλη εντέλει.

Ποια θεωρείτε ότι είναι η λύση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας;

Αυτή η ερώτηση δεν έχει μία συγκεκριμένη απάντηση και λύση. Εμείς γενικά στο ΜέΡΑ25 πιστεύουμε πάρα πολύ στους συμμετοχικούς θεσμούς, σε αυτήν την παραγωγή πολιτικής και τη δημοκρατία. Το να έρθουμε δηλαδή εμείς σήμερα ως μία κομματική παράταξη, να καπελώσουμε τον αγροτικό και τον τουριστικό κλάδο ή τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να τους φορτώσουμε μία λύση – καπέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση δεν είναι κάτι το οποίο ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας αλλά ούτε και στην πολιτική μας στόχευση.

Αυτό το οποίο έχουμε ήδη ξεκινήσει να κάνουμε σε μεγάλο βαθμό -προς το παρόν με τηλεδιασκέψεις λόγω κορονοϊού- ανά περιφέρεια, είναι να συζητάμε με διάφορους τοπικούς φορείς και μέλη μας για να βλέπουμε τα προβλήματα και τις δυνατότητες που υπάρχουν κατά τόπους.

Την επόμενη εβδομάδα θα καταθέσουμε ένα πολυνομοσχέδιο που απαντά σε πάρα πολλά ζητήματα για την οικονομία της χώρας μετά τον κορονοϊό αλλά και ευρύτερα, βασισμένο σε επτά τομείς, πάντοτε στα πλαίσια αυτού που εμείς ονομάζουμε «απόδραση από τη χρεοδουλοπαροικία». Αυτό ωστόσο προϋποθέτει τοπικές εστιάσεις γιατί προφανώς είναι διαφορετικά τα ζητήματα των αλιέων στη Ρόδο με των κτηνοτρόφων στη Θεσσαλία και των αγροτών ή των μικρομεσαίων αντίστοιχα.

Σίγουρα, υπάρχουν ζητήματα στα οποία έχουμε μία κατεύθυνση, όπως είναι η πράσινη μετάβαση, ένα περιβάλλον το οποίο δεν θα είναι μία εργασιακή σκλαβιά κι ένα καθεστώς το οποίο θα λειτουργεί με εργολαβικούς ή ενοικιαζόμενους εργαζόμενους.

Ακόμη κι αυτά, είναι χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να είναι σαφή και καθορισμένα όσον αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ήδη έχουμε και προτάσεις και για την αγροτική πολιτική, ότι το κράτος σε τέτοιες ύστατες στιγμές, θα πρέπει να είναι ο αγοραστής για τα αγροτικά προϊόντα. Υπάρχουν συμπολίτες μας, οι οποίοι αυτή τη στιγμή μπορούν δεν μπορούν να στηριχτούν με κανέναν τρόπο, καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί αχαρτογράφητοι, που δεν εμπίπτουν σε καμία προστασία και καμία κοινωνική πρόνοια από το κράτος.

Όλα αυτά χρειάζονται έναν σχεδιασμό ο οποίος πρέπει να είναι και μακρόπνοος και συμμετοχικός. Σίγουρα δεν πρέπει να στηρίζεται απλά και μονότονα σε μία δήθεν βαριά βιομηχανία όπως είναι φερ’ ειπείν ο Τουρισμός, που βλέπουμε τώρα τα απότοκα μίας τέτοιας μονομερούς προσέγγισης στην οικονομία. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όλους τους σύγχρονους παράγοντες, όπως την τεχνολογία. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι πλέον μιλάμε για μία παραγωγική διαδικασία η οποία πρέπει να στοχεύει σε τεχνολογικά προϊόντα, σε αγαθά που δεν είναι μόνο αγροτικά ή μόνο υπηρεσίας τουρισμού.

Σαφώς, δεν μπορεί από την μία μέρα στην άλλη, να αναπτυχθεί στην Ελλάδα μία τεράστια τεχνολογική βιομηχανία, καθώς ουσιαστικά δεν υπήρξε βιομηχανία με την πιο παραδοσιακή έννοια αλλά από εκεί κι έπειτα, εξαρτάται και από τη στόχευση την οποία θέτεις. Όταν ακόμη και τα ελάχιστα, τα οποία σου έχουν απομείνει, όπως η ΛΑΡΚΟ, που έχουν ένα πλεόνασμα το οποίο εισάγεται στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας και ακόμη κι αυτά εκποιούνται επειδή έχουν υπάρξει συμφωνίες με την οποιαδήποτε Τρόικα, ή έχουν μπει σε οποιοδήποτε υπερταμείο και πρέπει να δοθούν. Όλα αυτά, προφανώς είναι ανασχετικοί παράγοντες στην ανασυγκρότηση είτε είναι με μία πιο δεξιά λογική είτε με μία πιο φιλική προς τον εργαζόμενο, προς το περιβάλλον και την κοινωνία.

Όλα αυτά για εμάς περνούν από έναν συμμετοχικό θεσμό που ονομάζουμε «ΔΙΑΣΚΕΠ» (Διαβουλευτικά Συμβούλια Κληρωτών και Εκλεγμένων Πολιτών) καθώς σε πολλά ζητήματα, όπως και η παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά και η Παιδεία, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη των ίδιων των πολιτών και των ανθρώπων που πραγματικά ξέρουν τα προβλήματα του εκάστοτε τομέα και κλάδου ώστε να μπορέσουν να υπάρξουν λύσεις ρεαλιστικές και όχι απλά ένα ακόμη σχεδιάγραμμα οράματος στον ουρανό.