Μέσα σ’όλη την σαπίλα θα σας μιλήσω για το πρώτο άτομο που έμαθε ότι είμαι γκέι, την γιαγιά μου

Που λέτε όντας δύσκολη και πρόωρη γέννα οι γονείς μου είχαν ανησυχήσει τρομερά, όταν άρχισα να σταθεροποιούμαι και ήμουν πια υγιής μπορούσαν να ξαναρχίσουν να βγαίνουν. Συνεπώς τα βράδια που έβγαιναν ή όταν δούλευαν με πρόσεχε η γιαγιά μου η οποία έμενε απέναντι μας. Με την γιαγιά μου βλέπαμε μαζί σίριαλ, το Ατίθασα Νιάτα το είχαμε λυσσάξει. Από μικρός μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω κάτι που η γιαγιά μου δεν άφησε να πάει χαμένο. Αμέσως μου αγόρασε μαρκαδόρους και ξυλομπογιές και πάντα είχε στο σπίτι ένα μπλοκ ζωγραφικής.

Καθώς περνούσε ο καιρός η γιαγιά μου έβλεπε ότι μου άρεσαν τα κουζινικά και συχνά θα ήθελα να παίξουμε μ’αυτά. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη στιγμή, αράδιασε τις κατσαρόλες στο πάτωμα και κάναμε πως μαγειρεύουμε. Όταν το έμαθε η μαμά, έξαλλη. Δεν κάνει να παίζουμε τέτοια μη γίνω κανένας αποτέτοιος. «Γιατί» την ρωτάει η γιαγιά μου με ηρεμία, «μόνο οι γυναίκες μαγειρεύουν; Κρίμα και είσαι νέα κοπέλα.» Η μαμά απαγόρευσε της απαγόρευσε να παίζουμε κουζινικά κάτι που στην γιαγιά μου μεταφράστηκε ως:

«Θα παίζουμε κουζινικά μέχρι τις 9 παρά 10 που σχολάει η μαμά σου». Ποτέ δεν με σταμάτησε απ’το να είμαι χαρούμενος και όποτε μαγείρευε με ανέβαζε να βλέπω κι εγώ ή να την βοηθάω. Πάντα θα μου έδινε να δοκιμάσω αν το φαγητό θέλει αλάτι, αν και πάντα ήξερε ότι δεν θέλει. Με τον καιρό άρχισε να την ψιλιάζεται ότι ίσως δεν πολυκοιτάω κοριτσάκια, εγώ τώρα φανταστείτε πήγαινα πέμπτη δημοτικού περίπου. Και μία μέρα μου βγάζει από κάπου μία κούκλα τριμμένη και με ρωτάει αν θέλω να παίξω. Τα μάτια μου έλαμψαν, φυσικά και ήθελα να παίξω.

Με τον καιρό άρχισα να μπαίνω και στις ρόμπες της χωρίς αυτή να αρνηθεί κάτι. Μια μέρα την ρώτησα μήπως είναι κακό που τις φοράω μιας και είναι γυναικείες. «Όχι, γιατί να είναι κακό; Είναι οι ρόμπες της γιαγιάς σου και σου τις δίνει για να παίξεις» μου απάντησε σοβαρή. Για όλα αυτά δεν ήξερε κανείς τίποτα, μόνο εγώ και η γιαγιά. Μεγαλώνοντας προφανώς έχασα το ενδιαφέρον μου στις ρόμπες και στις κούκλες, είχα φτάσει γυμνάσιο πλέον, είχα αρχίσει να βγαίνω κι εγώ. Μια μέρα δεν άντεξα και της είπα: «Γιαγιά νομίζω πως δεν μου αρέσουν τα κορίτσια».

«Τι εννοείς;» με ρώτησε ενώ έβλεπε τηλεόραση. «Νομίζω μ’αρέσουν τα αγόρια» της απαντάω. «Εμένα με ενδιαφέρει να είσαι καλό παιδί, όχι τι σου αρέσει» μου απάντησε. Περνούσε ο καιρός, έβλεπε η γιαγιά μου να ακούω μουσική, «μία που την δείχνουν και οι ειδήσεις». Αναφερόταν στην Lady Gaga. Μου ζήτησε να της βάλω τραγούδια της να ακούσω. Να της την δείξω. Και δεν φαντάζεστε πόσο ενθουσιάστηκε όταν είδε τι φορούσε, βλέπετε πρώην μοδίστρα έλαμψαν και τα δικά της μάτια με όλα τα κοστούμια και τα χρώματα. «Δείξε κι άλλη, δείξε κι άλλη».

Παράλληλα έβλεπε αυτόν τον χάρη πότερ που διάβαζα. «Δωσ’μου κανένα βιβλίο απ’αυτά να διαβάσω» μου λέει «θέλω να δω τι είναι αυτό το σούσουρο». Και της τα έδωσα, όλα. Και τα διάβασε, όλα.

Η γιαγιά μου όταν έφτασα δευτέρα λυκείου και δεν είχα στολή για το πάρτυ των αποκριών μας, ξεσκόνισε την ραπτομηχανή της και μου έραψε μία στολή με δικό μου πατρόν. Την κάναμε παρέα.

Η γιαγιά μου σαν άτομο δεν άφηνε τίποτα να πέσει, όταν έβλεπε κάτι να με ενθουσιάζει ήθελε να ενθουσιάζεται κι αυτή μ’αυτό, ή έστω να δει τι είναι. Η γιαγιά μου με άφησε να μεγαλώσω, να ανθίσω, να γίνω ότι έβαζε μπροστά το παιδικό μου γκέι μυαλουδάκι. Δεν με σταμάτησε στιγμή. Δημιούργησε ένα safe space στο ξύλινο πάτωμα που βγάζαμε τις κατσαρόλες και τα τηγάνια. Ένα μέρος που ήμουν τόσο unapologetically εγώ. Οι γονείς μου πάντα απορούσαν γιατί ήθελα να πηγαίνω στη γιαγιά μου όταν με μάλωναν, επειδή ήταν ο παιδότοπος μου!

Το αστείο ήταν όταν είπα στον μπαμπά μου ότι είμαι γκέι και το πρώτο που είπε ήταν «Δεν νομίζω να το είπες και σε άλλους, ο κόσμος δεν το αποδέχεται» Πως να του εξηγήσω ότι το αποδέχτηκε η γιαγιά μου; Η ίδια του η μάνα;

Τώρα η γιαγιά μου έχει άνοια, δεν θυμάται καν ποιος είμαι, όμως όποτε την αγκαλιάζω πάντα χαμογελάει και μου χαιδεύει το χέρι. Ξέρω ότι αν πηγαίναμε στο pride παρέα θα ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Δεν με στεναχωρεί που δεν με θυμάται, όσο το ότι δεν θυμάται πόσο χαρούμενο με έκανε.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για γονείς, (δεν αναφέρομαι στους δικούς μου, δεν έχω κανένα παράπονο) όμως μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι γονείς. Όσο κι αν αγαπάω την μαμά μου πάντα θα έχω δίπλα της και την γιαγιά μου. Τις ρόμπες της. Τις κατσαρόλες στο πάτωμα. Μεγάλωσα με αρχές, δεν χτύπαγα άλλα παιδιά, δεν έβριζα, δεν έκλεβα. Όμως η γιαγιά μου βοήθησε στο να μεγαλώσω και με τα δικά μου όνειρα. Ποτέ δεν με έκοψε και ποτέ δεν με σταμάτησε. Δεν με πληγώνει όμως που δεν με θυμάται, με πληγώνει που δεν θυμάται πόσο χαρούμενο με έκανε.

Υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι μίσος εκεί έξω, αλλά και άνθρωποι σαν την γιαγιά μου. Κι αυτό μου αρκεί. Ένα παιδί δεν χρειάζεται να λέει κάποιον μαμά και κάποιον μπαμπά για να είναι χαρούμενο, χρειάζεται αγάπη, απενεχοποίηση και ίσως μερικές ρόμπες Happy pride month!

*Κείμενο αλιευμένο από το λογαριασμό @souvlatsou στο Twitter.