Μπακαδήμα στην ROSA: Θα έχουμε τους περισσότερους φτωχούς και πεινασμένους από τον κορωνοϊό

Η βουλεύτρια Β΄ Πειραιώς και γραμματέας της ΚΟ του ΜέΡΑ25, Φωτεινή Μπακαδήμα, μίλησε στη ROSA και τη Ματίνα Κοντού για την εντεινόμενη τουρκική προκλητικότητα, τα εργασιακά, την οξυμένη αστυνομική βία, την οικονομία, αλλά και τις γυναίκες που, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, μένουν μακριά από την πολιτική.

Η κ. Μπακαδήμα προτείνει ψυχραιμία και στενή παρακολούθηση για την κλιμάκωση στο Αιγαίο, «βλέπει» ένα πέμπτο και σκληρότερο μνημόνιο να πλησιάζει επικίνδυνα, προκρίνει τον κομματικό διάλογο προς όφελος των πολιτών, θεωρεί ότι χρειάζεται πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της αστυνομικής αυθαιρεσίας και καλεί τις γυναίκες να ξεκινούν να διεκδικούν γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εκείνες.

Αναλυτικά, η συνέντευξη της Φωτεινής Μπακαδήμα στη ROSA:

Τις τελευταίες μέρες η Τουρκία έχει κλιμακώσει την κατάσταση στο Αιγαίο, εκδίδοντας NAVTEX και στέλνοντας για γεωτρήσεις το «Oruc Reis». Ποια στάση θεωρείτε ότι πρέπει να έχει η Ελλάδα σε τέτοιου είδους ενέργειες;

Αρχικά να σημειώσουμε ότι οι προκλήσεις της Τουρκίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Δυστυχώς, έχουμε δει διαχρονικά ότι όποιος Τούρκος πρόεδρος αντιμετώπιζε προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του, επέλεγε με κάποιο τρόπο να προκαλέσει θερμό επεισόδιο κι ένταση σε εμάς. Αυτή είναι μία πρακτική που ακολουθεί κι ο πρόεδρος Ερντογάν, δεν κάνει κάτι καινούργιο. Θεωρούμε ότι είναι μία διαδικασία που θα διαρκέσει μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είναι ένα πυροτέχνημα, κάτι σύντομο.

Γι’ αυτό, φρονούμε πως πρέπει να μας διακατέχει ετοιμότητα, αλλά και ψυχραιμία. Ακριβώς επειδή είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες και ακριβώς εξαιτίας και της ατολμίας των εταίρων μας να πάρουν σαφή θέση, οφείλουμε πάνω απ’ όλα να είμαστε ψύχραιμοι, να παρατηρούμε τι γίνεται, να δρούμε ανάλογα, προσπαθώντας πάντα να προλάβουμε το επόμενο βήμα της Τουρκίας. Σίγουρα, δεν χρειάζεται κανένας πανικός καθώς μόνο κακός σύμβουλος μπορεί να είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση και γενικότερα στις διεθνείς σχέσεις. Άλλωστε, η σκακιέρα των διεθνών σχέσεων αλλάζει εν ριπή οφθαλμού, οπότε κρίνεται απαραίτητο να παρακολουθούμε τι γίνεται, να έχουμε «ανοιχτά αυτιά», να προσπαθούμε να ενημερώνουμε και τον κόσμο ώστε να μην υπάρξουν κινήσεις πανικού και από πολίτες, από συνανθρώπους μας που είναι λογικό να φοβούνται.

Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι θα έχουμε σύρραξη. Αρκεί να είμαστε κι εμείς έτοιμοι να δράσουμε ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων, προσπαθώντας να προλαμβάνουμε ό,τι μπορούμε, να χρησιμοποιούμε στο έπακρον τη διπλωματία, προσπαθώντας να πιέσουμε –κάτι που δεν έχουμε κάνει μέχρι τώρα-  τους εταίρους μας, με τελευταίο λάθος μας, πριν από λίγες ημέρες, τη μετάθεση της συζήτησης των Ελληνοτουρκικών για την επόμενη διάσκεψη του Σεπτεμβρίου. Σίγουρα, ήταν εξαιρετικά σημαντικό το θέμα της τρέχουσας διάσκεψης, κανείς δεν το αμφισβητεί, αλλά το να το μεταθέτουμε, ειδικά όταν έχει προηγηθεί η απόφαση του Ερντογάν να μετατραπεί εκ νέου η Αγία Σοφία σε τζαμί, ήταν μία πολύ κακή συγκυρία. Κι αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και την τακτική και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και της Ν.Δ. εναγκαλισμού με το Ισραήλ και με την ExxonMobil και της καλλιέργειας της εικόνας του «καλού παιδιού» στα μάτια των Ευρωπαίων από τους οποίους, λίγους μήνες πριν, όταν ήρθαν στον Έβρο, το μόνο που πήραμε ήταν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Δυστυχώς, όλα αυτά δείχνουν πως δεν υπάρχει η απαραίτητη βούληση για να ζητήσουμε, ασκώντας βέτο και ασκώντας κάθε δικαίωμά μας,  τη στήριξή τους. Από εκεί και πέρα, θεωρούμε αδιαπραγμάτευτα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, υπό το πρίσμα, φυσικά, της ψυχραιμίας.

Κλείνοντας, να σημειώσω ότι θεωρούμε πως σε καμία περίπτωση η εξωτερική πολιτική δεν είναι πεδίο μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Θεωρούμε πως θα πρέπει να έχουμε την μεγαλύτερη ενότητα. Όλη η λασπομαχία που παρακολουθήσαμε σε άλλα θέματα, δεν μας κάνει καλό.

Έκθεση του ΟΟΣΑ προβλέπει ύφεση από 8% έως 9,8%. Εργαζόμενοι και επιχειρηματίες αγωνιούν. Υπάρχουν τα χρήματα και τα μέσα να στηριχθούν οι πολίτες και να επιβιώσει ο κόσμος της εργασίας;

Αν πάμε λίγους μήνες πίσω, τον Μάρτη, ο Γιάνης Βαρουφάκης μιλούσε στη Βουλή  για ύφεση γύρω στο 10%, ίσως και παραπάνω. Τότε, ο κ. Σταϊκούρας έλεγε ότι μπορεί να μην έχουμε ύφεση, μπορεί να είναι μηδενική, ενώ σταδιακά ανέβαζε λίγο-λίγο το ποσοστό. Δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιεί το γεγονός ότι επιβεβαιωνόμαστε, γιατί είναι σε βάρος της χώρας και των πολιτών. Όμως, θεωρώ πως αν από τότε είχαμε συζητήσει, θα είχαμε, ίσως, προλάβει κάποια πράγματα. Εμείς, ως ΜέΡΑ25, ξέροντας κι αναγνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση αφενός ποτέ δεν εγκατέλειψε την Ελλάδα κι αφετέρου εντείνεται και θα ενταθεί ακόμη περισσότερο με τα οικονομικά απόνερα του κορωνοϊού, έχουμε καταθέσει εδώ και δύο εβδομάδες περίπου, ολοκληρωμένη πρόταση νόμου προς διαβούλευση. Τις δικές μας, δηλαδή, προτάσεις για την ανακοπή των επιπτώσεων της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης προς τους πολίτες.

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πρότασης αφορά τα κόκκινα δάνεια. Θεωρούμε απαράδεκτο ότι η Ν.Δ. επιλέγει να είναι τόσο προσκολλημένη στο σχέδιο «Ηρακλής», χαρίζοντας ουσιαστικά σε funds 12.000.000 ευρώ! Όπως ήδη ενημερωθήκαμε στη Βουλή, η Eurobank έχει ξεκινήσει τη διαδικασία, ζητώντας αυτές τις εγγυήσεις και το πιθανότερο είναι ότι σύντομα θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες συστημικές τράπεζες.

Πέραν τούτου, όπου κι αν πάμε, είτε είναι στη Ρόδο, είτε στην Κρήτη και την Κέρκυρα, είτε οπουδήποτε και με όσους πολίτες μιλάμε, βλέπουμε ότι ο τουρισμός έχει υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα. Ελάχιστες επιχειρήσεις έχουν επαναλειτουργήσει μετά τον κορωνοϊό, χιλιάδες άνθρωποι έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Πλέον δεν είναι οι εργαζόμενοι του επισιτισμού και του τουρισμού, αλλά οι άνεργοι του επισιτισμού και του τουρισμού. Ακόμη και το λιανεμπόριο, αλλά και όλοι οι τομείς επιχειρηματικής δραστηριότητας έχουν επηρεαστεί. Θεωρούμε ότι πρέπει να συζητήσουμε για να δούμε πώς μπορούμε να προλάβουμε, όχι με επιδοματική πολιτική, αλλά με πραγματικές λύσεις, την ανακούφιση των πολιτών.

Θα πρέπει ακόμη να δούμε από τα 70 δις πόσα τελικά θα πάνε στην πραγματική οικονομία και όχι να αρκεστούμε σε ευφυολογήματα. Θα πρέπει, δηλαδή, να δούμε όλες τις πτυχές της συμφωνίας για να συζητήσουμε εάν ήταν τελικά επιτυχία ή αποτυχία της ΕΕ. Η δική μας ωστόσο άποψη είναι ότι πρόκειται για αποτυχία. Η ΕΕ έχασε την ευκαιρία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αρνούμενη την έκδοση ευρω-ομολόγων. Ήταν μία ευκαιρία που, δυστυχώς, χάθηκε. Από εκεί και πέρα, πρέπει να δούμε τι θα φέρουν αυτά τα χρήματα για τους πολίτες, δηλαδή, αν θα έχουν προαπαιτούμενα και μετ-απαιτούμενα, αλλά και κάποιο πλαίσιο επιτήρησης. Το προσεχές διάστημα θα έχουμε μία πιο ξεκάθαρη εικόνα, αν και φοβάμαι αυτό που λέμε και φωνάζουμε από την αρχή: ότι ένα πέμπτο μνημόνιο ακόμη σκληρότερο από τα προηγούμενα, έρχεται με σταθερό βήμα.

Όπως έχουμε πει, μπορεί να είχαμε τους λιγότερους νεκρούς και νοσούντες από τον κορωνοϊό, κάτι που πετύχαμε με τη συναίνεση όλων των κομμάτων, αλλά κυρίως με τη συμμόρφωση των πολιτών, πολύ φοβόμαστε ωστόσο, ότι θα έχουμε τους περισσότερους φτωχούς και πεινασμένους από τον κορωνοϊό.

Ένα νέο τοπίο έχει διαμορφωθεί πια στην αγορά εργασίας τόσο με τον κορωνοϊό όσο και με τις κυβερνητικές επιλογές. Εσείς πώς κρίνετε τις ρυθμίσεις στα εργασιακά και τι θα έπρεπε να αλλάξει άμεσα;

Θεωρούμε αρχικά ότι δεν είναι ρυθμίσεις, αλλά απορρυθμίσεις. Καταρχήν, με το πρόσχημα της πανδημίας, το να δίνεις τη δυνατότητα για εκ περιτροπής εργασία, με μείωση 50% στην αμοιβή των εργαζομένων, έστω κι αν ήταν λογικό στο πλαίσιο της πανδημίας και του μαζικού κλεισίματος των επιχειρήσεων λόγω αυτής, θεωρούμε ότι είναι κακό προδικασμένο.

Είναι μία κάκιστη βάση, που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο εργοδότης αργότερα για να επεκταθεί. Ήδη βλέπουμε ότι πάρα πολλές εταιρείες έχουν εφαρμόσει εξ αποστάσεως και εκ περιτροπής εργασία. Βέβαια, το γεγονός ότι οι απολύσεις έχουν απαγορευθεί μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου, δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνουν ή ότι δεν γίνονται από το «παράθυρο». Έχουμε καταγγελίες για απολύσεις που γίνονται με νομότυπο τρόπο. Σίγουρα, πιστεύουμε ότι, επειδή δεν είναι μία κρίση που θα περάσει σε έναν με δύο μήνες, αλλά ίσως να έχουμε και ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο πώς μπορούμε πλέον να στηρίξουμε τους εργαζόμενους. Δεν είναι ότι κάποιος χάνει μόνο τον μισθό του, που από μόνο του είναι ένα εξαιρετικά μεγάλο πρόβλημα είτε κάποιος έχει οικογένεια, είτε όχι. Είναι επιπλέον ότι, μετά τον Σεπτέμβρη, θα δει το σπίτι του να βγαίνει «στο σφυρί», αν δεν έχει χρήματα να καλύψει τις δόσεις γιατί απελευθερώνονται οι πλειστηριασμοί, θα δει το παιδί του να πηγαίνει σε ένα σχολείο, το οποίο δεν ξέρουμε πώς θα είναι με όλα αυτά που γίνονται και στον  τομέα της Παιδείας. Στον τομέα της υγείας, το είδαμε ήδη και με αφορμή τον κορωνοϊό,  υπάρχουν παντού ελλείψεις.

Αν δούμε σφαιρικά όλους τους τομείς, θα δούμε τον εργαζόμενο σε κάθε τομέα ξεχωριστά, είτε είναι γιατρός ή νοσηλευτής σε νοσοκομείο είτε ένας/μία  πωλητής/τρια σε ένα κατάστημα λιανεμπορίου, είτε ένας άνθρωπος που δουλεύει σε ένα κομμωτήριο, να αντιμετωπίζουν όλοι προβλήματα. Δυστυχώς, αυτοί που δεν έχουν προβλήματα είναι ειλικρινά ελάχιστοι, όπως τα golden boys σε εταιρείες.

Για όλους τους υπόλοιπους, χρειάζεται ένα ευρύτερο πλαίσιο στήριξης που θα αφορά τη διαχείριση των κόκκινων δανείων, τις ασφαλιστικές εισφορές που εμείς λέγαμε ότι θα έπρεπε να έχουν διαγραφεί για την περίοδο της πανδημίας, τα ενοίκια που θα είναι πλέον δύσκολο να καλυφθούν.

Αν δεν βάλουμε όλα τα κόμματα λίγο έως πολύ νερό στο κρασί μας, αν δεν αφήσουμε τις πολιτικές και τις ιδεολογικές διαφορές στην άκρη και δεν καθίσουμε να κάνουμε μία πραγματική συζήτηση προς όφελος των πολιτών, πολύ φοβάμαι ότι και η Εργασία θα απορρυθμιστεί ακόμη περισσότερο, η Υγεία και η Παιδεία θα «χτυπηθούν» ακόμη περισσότερο και θα περάσουν στα χέρια των ιδιωτών, καθώς έχουμε δει ότι ΣΔΙΤ μπαίνουν πια παντού. Οπότε θεωρώ πως πρέπει να προλάβουμε για να μην τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις μετά.

Σε μια περίοδο όξυνσης της αστυνομικής βίας και καταστολής ποια πρέπει να είναι αντιπρόταση του προοδευτικού χώρου και του ΜέΡΑ25;

Έχουμε δει ότι το μότο «νόμος και τάξη» ήταν από την αρχή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία, ο σταυρός και η σημαία του κ. Μητσοτάκη, του κ. Χρυσοχοΐδη και όχι μόνο. Μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι κανένας υπουργός δεν χαράσσει πολιτική μόνος του, χωρίς να έχει την κάλυψη και την στήριξη του πρωθυπουργού. Οπότε δεν μπορούμε να βάζουμε τον κ. Χρυσοχοΐδη στο κάδρο και να κατηγορούμε μόνο εκείνον για την αστυνομική βία. Δεν θα το έκανε σε καμία περίπτωση, αν δεν είχε την πολιτική κάλυψη του κ. Μητσοτάκη. Άλλωστε, κανένας υπουργός δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες αυτού του είδους, μόνος του. Γιατί, διαφορετικά, και μετά τα τόσα επεισόδια που έχουμε δει ακόμη και κατά την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, με τον χαμό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, ο κ. Χρυσοχοΐδης, αν δεν είχε την στήριξη και την κάλυψη του πρωθυπουργού, την επόμενη μέρα πολύ απλά δεν θα ήταν υπουργός.

Οπότε, δυστυχώς, βλέπουμε ότι είναι ενορχηστρωμένο, απλώς ο υπουργός είναι εκείνος που παίρνει πάντα την ευθύνη, χωρίς φυσικά να βγάζω από το κάδρο τον κ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος αν δεν ήθελε να εφαρμόσει τέτοιου είδους πολιτικές, δεν θα είχε δεχθεί να είναι σε αυτή τη θέση, επομένως, ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν είναι σε καμία περίπτωση άμοιρος ευθυνών.

Η αστυνομική βία είναι σίγουρα ένα τεράστιο φαινόμενο που το βλέπουμε κάθε μέρα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, τα επεισόδια μετά την αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας, όπου αστυνομικοί συνέλαβαν τα δύο παιδιά, αφού πρώτα- να μου επιτραπεί η έκφραση- τους είχαν «σαπίσει» στο ξύλο. Η απόφαση ήταν ότι δεν θα μπορέσουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια, παρότι, ψάχνοντάς το από αναρτήσεις στελεχών μας αλλά και άλλων, φαίνεται ότι έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν παρόμοια απόφαση.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί για να μη διχάζουμε κι εμείς ακόμα περισσότερο την κοινωνία. Σίγουρα η Ελληνική Αστυνομία έχει ρόλο στην κοινωνία. Ο ρόλος της είναι να προασπίζει την περιουσία και την ζωή των ανθρώπων από την εγκληματικότητα. Διαφορετικά, κλοπές, ληστείες και βιασμοί θα συνεχίσουν να γίνονται. Γι’ αυτό το λόγο τους χρειαζόμαστε. Από εκεί και πέρα, το να τους δίνει κάποιος, πολιτικός τους προϊστάμενος, ας πούμε, πλήρη κάλυψη σε οποιαδήποτε έκτροπα στα οποία κάποιοι μπορεί να προβούν είναι απαράδεκτο – διότι δεν έχουμε δει καμία ΕΔΕ να τελεσφορεί: από την ΕΔΕ του Ζακ μέχρι και των τελευταίων επεισοδίων δεν έχουμε δει να υπάρχει τιμωρία, κι αν έχει υπάρξει, είναι ελάχιστη.

Εντός της Αστυνομίας, όπως και σε όλους τους χώρους, υπάρχουν και ακραία στοιχεία, που εν προκειμένω βρίσκουν τη στολή, το κλομπ και την ασπίδα ως προμετωπίδα για να δράσουν παρεμβατικά, υπερβαίνοντας τα καθήκοντά τους και τον όρκο που έχουν πάρει υπέρ της προάσπισης της ζωής των πολιτών.

Ωστόσο, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, ποτέ δεν θα αφορίσω και ποτέ δεν θα βάλω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι. Είναι 75.000 Έλληνες αστυνομικοί και σίγουρα εξ αυτών είναι κάποιοι που είναι επίορκοι αλλά και αυθαιρετούν. Έχουμε ακούσει κατά καιρούς για πολλά κυκλώματα εντός της Αστυνομίας που έχουν διαρθρωθεί.

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να υπάρξει μία πολιτική ηγεσία που θα έχει τη βούληση να καθαρίσει το σώμα, να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και να πετάξει έξω όλους αυτούς που εκβιάζουν, παραβατούν και παρεκτρέπονται ώστε να μην παίρνει η μπάλα συλλήβδην όλους τους Έλληνες αστυνομικούς και οι πολίτες να νιώθουν ασφάλεια και ότι τα δικαιώματά τους δεν θα καταπατηθούν αν βγουν να διαδηλώσουν, ζητώντας πίσω αυτά που τους έχουν αφαιρέσει, είτε αυτό είναι το δικαίωμά τους στην Εργασία, είτε στην Παιδεία, είτε στην Υγεία.

Για αυτό θα έπρεπε να δούμε κάποια στιγμή, λοιπόν, την απαραίτητη πολιτική βούληση.

Η πολιτική ακόμη και σήμερα αποτελεί έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Βρεθήκατε αντιμέτωπη με τον σεξισμό; Νιώσατε ότι χρειάζεται να αποδείξετε την αξία σας λόγω του φύλου σας; Πώς θα καταρριφθούν τα στρεβλά στερεότυπα και εντέλει πώς οι γυναίκες θα αναλάβουν θέσεις εξουσίας;

Δυστυχώς, η πολιτική, όπως και πολλοί ακόμη χώροι, ανδροκρατούνται στην Ελλάδα: είτε είναι η Ιατρική, είτε είναι η Δημοσιογραφία, είτε είναι η Δικηγορία, αφού τα τελευταία μόλις χρόνια έγιναν κάποια βήματα προόδου. Προσωπικά, ποτέ δεν έχω δεχθεί σεξισμό. Δεν έχω νιώσει ποτέ μειονεκτικά επειδή είμαι γυναίκα. Ίσα, ίσα μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα όλοι οι συνάδελφοι, ανεξαρτήτως κόμματος, είναι εξαιρετικά ευγενείς και έχω δεχθεί μόνο σεβασμό. Αυτό, όμως, που με θλίβει ως γυναίκα, είναι ότι λίγες γυναίκες παίρνουν την απόφαση να ασχοληθούν με την πολιτική. Ίσως θεωρούν ότι δεν έχουν κάτι να πουν, ίσως φοβούνται ότι θα βρουν τοίχο γύρω τους.

Μπορεί αυτό που θα πω να ακουστεί υπέρ του φύλου μου, αλλά θέλω να πω ότι οι γυναίκες όταν μιλάνε, πάντα έχουν κάτι σημαντικό να πουν και γι’ αυτό θα πρέπει η φωνή τους να ακούγεται. Εμείς στο ΜέΡΑ25 –και δεν είναι προσχηματικό- εφαρμόζουμε έναν άτυπο κανόνα σε όλες τις εκδηλώσεις μας, γιατί από εκεί ξεκινά να ισχύει η δημοκρατία και η ισότητα των φύλων: αν δεν μιλήσει μία γυναίκα, δεν μιλάει ούτε άνδρας, στο πλαίσιο των ερωταπαντήσεων μετά τις ομιλίες μας. Πάντα, κι ενώ οι γυναίκες στην αρχή είναι λίγο διστακτικές στο να πάρουν τον λόγο, έχουν κάτι ουσιώδες να πουν.

Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, -και αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει από το κάθε κόμμα, αλλά και συνολικά-, «προώθησης» των γυναικών και με αυτό εννοώ την ενθάρρυνση και την προτροπή να βγουν μπροστά, να λάβουν μέρος στα κοινά. Το έβλεπα και ως υπεύθυνη κατάρτισης ψηφοδελτίων του ΜέΡΑ25, ότι ενώ υπήρχαν πολλές γυναίκες που τις ενδιέφερε να κατέβουν στις εκλογές ως υποψήφιες, τελευταία στιγμή δείλιαζαν γιατί πίστευαν ότι είναι κάτι πολύ μακρινό και δύσκολο.

Θεωρώ ότι μία γυναίκα, από τη στιγμή που μπορούμε και κάνουμε τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δουλειά, οικογένεια και σπουδές, είμαστε όντα πολυπράγμονα οπότε ό,τι και να βάλουμε στο μυαλό μας, θα το πετύχουμε! Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να φοβόμαστε, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Κι εμένα η πρώτη μου φορά όταν ανέβηκα στο βήμα για να μιλήσω στο κοινοβούλιο ως νέα βουλευτής, ήταν περίεργη, με άγχος και ένα τρέμουλο στη φωνή. Όμως, αν εμείς δεν μπούμε μπροστά και δεν διεκδικήσουμε πράγματα από όλα τα μετερίζια και από κάθε θέση, δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς.