Σαν σήμερα, στις 13 του Αυγούστου 1926, γεννήθηκε ο Φιντέλ Κάστρο Ρους, ιστορικός ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, Πρόεδρος της Κούβας και επικεφαλής του ΚΚ Κούβας, θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Φιντέλ υπήρξε για δεκαετίες καθοδηγητής της πάλης του κουβανικού λαού για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, την περίοδο 1989-1991, και γι’ αυτό τιμήθηκε και τιμάται από το λαό της Κούβας και τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.
«Κανένας παράδεισος δεν κερδίζεται με έφοδο, γιατί δεν υπάρχει παράδεισος. Για να έχεις παράδεισο, πρέπει πρώτα να τον χτίσεις. Ο ιμπεριαλισμός δεν μας άφησε κανέναν παράδεισο. Μας άφησε κόλαση: κόλαση φτώχειας, αμάθειας, ένδειας και δυστυχίας. Την κόλαση της υπανάπτυξης» (Φιντέλ Κάστρο, 24 Νοέμβρη 1971)
Ο Φιντέλ γεννήθηκε στο Μπιράν, στην Ανατολική Κούβα, από γονείς ισπανικής καταγωγής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, συμμετέχοντας ενεργά στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες, ενώ έλαβε μέρος στην εκστρατεία εναντίον του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία (1947) και στη λαϊκή εξέγερση στην Μπογκοτά της Κολομβίας (1948).
“Ήμουν γιός ενός γαιοκτήμονα – αυτό ήταν ένας λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Μορφώθηκα σε θρησκευτικά σχολεία όπου πήγαιναν τα παιδιά των πλουσίων – ένας ακόμα λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Ζούσα στην Κούβα, όπου όλες οι ταινίες, οι εκδόσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν «Made in USA» (αμερικανικής κατασκευής) – ένας τρίτος λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Σπούδασα σ’ ένα πανεπιστήμιο όπου από 15.000 φοιτητές, μόνο τριάντα ήταν αντιιμπεριαλιστές κι εγώ ήμουν ένας από εκείνους τους τριάντα στο τέλος. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μπήκα ως γιος γαιοκτήμονα – και για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ήμουν πολιτικά αγράμματος!
(…) Λοιπόν, μια μέρα, έπεσε στα χέρια μου ένα αντίγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου – του ξακουστού Κομμουνιστικού Μανιφέστου! – και διάβασα μερικά πράγματα που δεν ξέχασα ποτέ… Τι φράσεις, τι αλήθειες! Και βλέπαμε εκείνα τα πράγματα κάθε μέρα!
Ένιωθα σαν μικρό ζώο που γεννήθηκε σ’ ένα δάσος το οποίο δεν καταλάβαινε. Τότε, εντελώς ξαφνικά, βρίσκει ένα χάρτη εκείνου του δάσους – μια περιγραφή, μια γεωγραφία εκείνου του δάσους και όλων μέσα σ’ αυτό. Τότε ήταν που βρήκα τον προσανατολισμό μου. Ρίξτε μια ματιά τώρα και δείτε αν οι ιδέες του Μαρξ δεν ήταν δίκαιες, σωστές κι εμπνευσμένες. Αν δεν είχαμε βαδίσει τον αγώνα μας σ’ αυτές, δεν θα ήμασταν εδώ τώρα! Δεν θα ήμασταν εδώ!”
Στις 26 του Ιούλη 1953, με επικεφαλής τον Φιντέλ ομάδες 160 οπλισμένων επαναστατών εξαπέλυαν ταυτόχρονες επιθέσεις στο στρατώνα Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, και στη στρατιωτική εγκατάσταση «Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες» του Μπαγιάμο, με σκοπό να αιφνιδιάσουν τις δυνάμεις του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, που είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα ένα χρόνο νωρίτερα, να ξεσηκώσουν το λαό και να τον ανατρέψουν. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο Φιντέλ μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται.
Η απολογία του στη δίκη που ακολουθεί κατέληξε στη διακήρυξη ότι η κατάσταση αυτή δεν θα είναι αιώνια και ότι αργά ή γρήγορα η Κούβα θα ελευθερωθεί και τελείωσε με την περίφημη φράση «Καταδικάστε με, η Ιστορία θα με αθωώσει».
“Όταν μιλάμε για το λαό δεν εννοούμε τους βολεμένους, τα συντηρητικά στοιχεία του έθνους, που τους βολεύει κάθε καταπιεστικό καθεστώς, κάθε δικτατορία, κάθε δεσποτισμός, που προσκυνούν τον αφέντη μέχρι να χτυπήσει το μέτωπό τους στο πάτωμα.
Όταν μιλάμε για πάλη, εννοούμε με τη λέξη λαός τις μεγάλες αλύτρωτες μάζες, προς τις οποίες όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και όλοι εξαπατούν και προδίνουν, αυτές που ποθούν μια καλύτερη πατρίδα, πιο αξιοπρεπή και πιο δίκαιη…
Σ’ αυτό το λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς δεν θα του πούμε: «θα σου δώσουμε», αλλά: «Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου τις δυνάμεις για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία!”
Στις 15 του Μάη 1955 ο Φιντέλ κάτω από τη λαϊκή πίεση αποφυλακίζεται και αναχωρεί για το Μεξικό, όπου θα οργανώσει και θα εκπαιδεύσει στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών.
Τη νύχτα της 24 προς 25 του Νοέμβρη 1956, ένα πλοιάριο με το όνομα Γκράνμα, αποπλέει από τις ακτές του Μεξικού με πορεία προς την Κούβα. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι, 82 μαχητές επαναστάτες με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας. Η ομάδα δέχεται επίθεση από άριστα εξοπλισμένες και πολυπληθείς στρατιωτικές δυνάμεις του δικτάτορα Μπατίστα και οι περισσότεροι επαναστάτες σκοτώνονται. Ο Φιντέλ, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Τσε, ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα, σχεδόν είκοσι συνολικά μαχητές προωθούνται στην οροσειρά Σιέρα Μαέστρα.
Το ημερολόγιο έδειχνε 2 του Δεκέμβρη 1956. Ο -ματωμένος- δρόμος είχε χαραχτεί και τίποτα από δω και μπρος δεν θα μπορούσε να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της Κουβανικής Επανάστασης.
Την Πρωτοχρονιά του 1959, ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, γκρεμίζοντας το δικτατορικό καθεστώς του Μπατίστα που στήριζε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Η κουβανική επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.
Το 1961 μετά από σειρά βομβιστικών επιθέσεων με αμερικανικά εκρηκτικά σε εμπορικά κέντρα στην Αβάνα, όπου βρήκαν το θάνατο δεκάδες άνθρωποι, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του και του ίδιου του Κάστρο, αναχαιτίζει στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, την εισβολή και απόβαση 1400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.
Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο Φιντέλ ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Τα χρόνια που ακολουθούν ο ηρωικός κουβανικός λαός δεν έπαψε να δέχεται επιθέσεις που στόχο έχουν να τον λυγίσουν και να ακυρώσουν τις κατακτήσεις της σοσιαλιστικής επανάστασής του. Ο αγώνας των Κουβανών που υπερασπίζονται την επανάστασή τους, συνεχίζεται, με το κεφάλι ψηλά, ενάντια στις επιπτώσεις του βάρβαρου αποκλεισμού των γιάνκηδων ιμπεριαλιστών, για την πλήρη και οριστική απόσυρσή του.
“Ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν αυτός που έδωσε στο Γκράνμα τη σημασία του. Και ποια σημασία θα είχε το Γκράνμα χωρίς αυτά τα οποία έχουμε σήμερα; Ποια σημασία θα είχε η μάχη μας στο στρατόπεδο της Μονκάδα ή η αναχώρησή μας από το Μεξικό ή η απόβαση στην Κούβα ή η πάλη στα βουνά ή η νίκη μας την 1η Γενάρη; Ή η νίκη στον βρώμικο πόλεμο, η νίκη στον κόλπο των Χοίρων, η διακήρυξη του σοσιαλισμού – ποια σημασία θα είχε το γεγονός ότι η χώρα μας είναι αυτό που είναι σήμερα, το γεγονός ότι είναι πρώτη στον κόσμο σε πολλά πράγματα: πρώτη στην παιδεία, πρώτη στην ιατρική περίθαλψη, πρώτη στην κοινωνική πρόνοια, πρώτη στην απασχόληση, μια από τις πρώτες στη διατροφή, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν υποσιτιζόμενοι άνθρωποι στη χώρα μας. [Χειροκροτήματα]
Το γεγονός ότι η χώρα μας, αποκλεισμένη από την αυτοκρατορία επί τριάντα χρόνια, έχει σημειώσει τις κοινωνικές και υλικές επιτυχίες που έχει σημειώσει η Κούβα οφείλεται στον μαρξισμό-λενινισμό και οφείλεται στον σοσιαλισμό! [Παρατεταμένα χειροκροτήματα] Χωρίς αυτά θα ήμασταν ένα τίποτα. Χωρίς αυτά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ μια Οκτωβριανή Επανάσταση. Χωρίς αυτά δεν θα είχαν απελευθερωθεί ποτέ οι αποικιοκρατούμενες χώρες. Χωρίς αυτά δεν θα είχαν γίνει επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική. Χωρίς αυτά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ μια σοσιαλιστική επανάσταση στην Κούβα.”
Σήμερα η Κούβα είναι καρφί στο μάτι όσων μισούν τον σοσιαλισμό και τον συκοφαντούν αποκρύπτοντας ή κατασυκοφαντώντας τις κατακτήσεις του, κατακτήσεις που απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι του νησιού της επανάστασης. Η σοσιαλιστική Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην Παιδεία, στην Υγεία και τα κοινωνικά προγράμματα, ξεχωρίζει στον αθλητισμό και αλλού. Δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και διεθνιστικής προσφοράς στέλνοντας εδώ και δεκαετίες (όχι μόνο στην πανδημία) χιλιάδες γιατρούς και δασκάλους σε δεκάδες χώρες του πλανήτη.
Σήμερα η σοσιαλιστική Κούβα ενοχλεί επειδή αντιστέκεται με επιτυχία στον επικοινωνιακό πόλεμο και στις κατευθυνόμενες κατηγορίες για υποτιθέμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο έδαφός της. Επειδή σχεδόν έξι δεκαετίες δεν λυγίζει μπροστά στον λυσσαλέο, βάρβαρο, και πιο απάνθρωπο οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό, από τις ΗΠΑ και τις χώρες συμμάχους της, που έχει στερήσει την Κούβα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε σημερινές τιμές.
Η σοσιαλιστική Κούβα ενοχλεί, επειδή παρ’ όλα τα παραπάνω η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Κουβανών όλα αυτά τα χρόνια και η εξασφάλιση υψηλού επιπέδου κοινωνικών και πολιτιστικών υπηρεσιών για όλο τον πληθυσμό της, είναι αδιανόητα για πάρα πολλές χώρες του πλανήτη, ανάμεσά τους αρκετές από τις αναπτυγμένες οικονομίες του λεγόμενου πολιτισμένου και ελεύθερου κόσμου, όπου κυριαρχούν οι νόμοι της οικονομίας της αγοράς και το κυνήγι του κέρδους.
“Πάνω από όλα, ο μαρξισμός-λενινισμός και η ιδέα του σοσιαλισμού ήταν που μας οδήγησαν ως εδώ που βρισκόμαστε τώρα, που κατέστησαν δυνατό αυτό το θαύμα, να γίνει ο λαός μας αυτό που είναι σήμερα και να αντιπροσωπεύει αυτό το οποίο αντιπροσωπεύουμε. Ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν αυτός ο οποίος μας διαφώτισε, αυτός που μας επέτρεψε να βλέπουμε καθαρά. Ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός, η ορθή ερμηνεία της πραγματικότητάς μας, που κατέστησε δυνατή τη νίκη. Και ήταν η συνεπής εφαρμογή των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού που έδωσε στην πάλη μας περιεχόμενο, που έδωσε στην πάλη μας τους μεγάλους ιστορικούς κοινωνικούς της σκοπούς.
(…)Ο σοσιαλισμός είναι και θα εξακολουθήσει να είναι η ελπίδα, η μόνη ελπίδα, ο μόνος δρόμος για τους λαούς, τους καταπιεσμένους, τους εκμεταλλευόμενους, τους λεηλατημένους. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη επιλογή! Και σήμερα που οι εχθροί μας επιθυμούν να τον αμφισβητήσουν, πρέπει να τον υπερασπιζόμαστε περισσότερο από ποτέ…”
Πηγή: Katiousa
