Παιδεία, κοινωνική ενσωμάτωση και ευκαιρίες: Η απάντηση στον θρησκευτικό φανατισμό

Ο θρησκευτικός φανατισμός δεν έχει χρώμα και φυλή. Δεν αφορά το Ισλάμ αποκλειστικά, αλλά και τον Χριστιανισμό και κάθε άλλη θρησκεία, όπως το έχουμε πολλάκις δει να συμβαίνει στο παρελθόν, στο βάθος της Ιστορίας.
Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι και Νίκαια έρχονται να επαληθεύσουν για ακόμη μία φορά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001, ότι πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για το θρησκευτικό φανατισμό, τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται με την κοινωνική περιθωριοποίηση, τη φτώχεια, το συστημικό ρατσισμό.
Να σκεφτούμε για ποιο λόγο νέα παιδιά βρίσκονται σε σύγχυση και επιλέγουν μονοπάτια μίσους. Να σκεφτούμε ποιος είναι ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πως αξιοποιούνται τα fake news, ποιος ο ρόλος των πολιτικών ηγεσιών στην έξαρση του μίσους. Οι ισοπεδωτικές προσεγγίσεις δεν βοηθούν, δεν μας οδηγούν ένα βήμα παραπέρα, αντίθετα φουντώνουν τα πάθη και οξύνουν τα στερεότυπα.
Το έγραψε εύστοχα στη σελίδα του στο Facebook ο δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης, συνήγορος πολιτικής αγωγής και εκπρόσωπος των Αιγύπτιων αλιεργατών στη δίκη της Χρυσής Αυγής, φωτίζοντας πτυχές του θρησκευτικού φανατισμού που μένουν επιμελώς καλυμμένες από την πλειοψηφία των ΜΜΕ, αλλά και του λεγόμενου προοδευτικού πολιτικού χώρου.
«Να είσαι νεαρός μουσουλμάνος στη σημερινή Ευρώπη. Να ζεις την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια, την αστυνομική στοχοποίηση, τον ρατσισμό.
Και να κοιτάζεις τα νέα της ημέρας: από τη μια, τα σκίτσα του Charlie Hebdo με τους γυναικείους κώλους ως μούτρα του Μωάμεθ να περιβάλλονται την ιερότητα της “ελευθερίας του λόγου”. Και από την άλλη, η ηγεσία του πιο ριζοσπάστη αριστερού και αντιρατσιστή ηγέτη που είχε ποτέ το Εργατικό Κόμμα, του Τζέρεμυ Κόρμπυν, να βαφτίζεται “αντισημιτική” επειδή στην πραγματικότητα αρνήθηκε να σιγήσει απέναντι στα εγκλήματα του Ισραήλ. Και αντιμέτωπος μ’ αυτή τη σύγχυση, να πέφτεις στα δίχτυα των φανατικών, που θέλουν να σε οπλίσουν με μίσος και μαχαίρια για να προωθήσουν τη δική τους δολοφονική ατζέντα.
Απέναντι στην οργανωμένη εκστρατεία σύγχυσης και αλλοίωσης του νοήματος των λέξεων, η Αριστερά πρέπει πρώτα και κύρια να ξανακαρφώσει τις λέξεις. Να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Με οποιοδήποτε κόστος».