Ένα από τα πρώτα θύματα της τηλεργασίας και της πίεσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι στο σπίτι; Το ΣΕΤΗΠ ζητάει να αναγνωριστεί ως εργατικό δυστύχημα και να ληφθούν όλα τα μέτρα προστασίας
Μία 27χρονη εργαζόμενη έχασε τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια τηλεργασίας.
Συγκεκριμένα, η 27χρονη εργαζόμενη στην εταιρεία «Vodafone» (μέσω ICAP), το Σάββατο, σύμφωνα με πληροφορίες του Σωματείου, την ώρα που εργαζόταν από το σπίτι αισθάνθηκε αδιαθεσία και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε κάλεσε το ΕΚΑΒ, το οποίο την παρέλαβε και λίγο αργότερα πέθανε. Ο θάνατος προκλήθηκε από πνευμονική εμβολή, αναφέρει το Συνδικάτο Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής Ν. Θεσσαλονίκης το οποίο «εκφράζει τη θλίψη του, αλλά και την οργή του για τον αιφνίδιο θάνατο της 27χρονης συναδέλφου».
Το Συνδικάτο «απαιτεί να δηλωθεί το θανατηφόρο συμβάν ως εργατικό ατύχημα από την επιχείρηση, να διερευνηθούν τα αίτια και να αποζημιωθεί η οικογένειά της συναδέλφου για την ψυχική οδύνη».
Παράλληλα επισημαίνει ότι «γίνεται εμφανές πως υπό καθεστώς τηλεργασίας, οι συνθήκες εργασίας γενικά, αλλά και η κατάσταση της υγείας του εργαζομένου ειδικότερα, γίνονται ατομική του υπόθεση, με την εργοδοσία να αποσύρεται από τις ευθύνες της: Από το ζήτημα της παροχής του απαιτούμενου εξοπλισμού (σύνδεση διαδικτύου, καρέκλα, γραφείο), τα λειτουργικά έξοδα (ρεύμα, κλιματισμός) που βαραίνουν οικονομικά τον εργαζόμενο, μέχρι και την κατάσταση της υγείας του εργαζομένου».
Το Συνδικάτο θέτει τα εξής ερωτήματα:
«Σε περίπτωση που η εργαζόμενη βρισκόταν στο χώρο εργασίας της αντί για τον προσωπικό της χώρο (τηλεργασία), δεν θα αυξάνονταν οι πιθανότητες να είχε αποφευχθεί το χειρότερο; Να είχε εντοπίσει κάποιος συνάδελφος σημάδια αρνητικής εξέλιξης στην υγεία της ώστε να ζητηθεί εγκαίρως βοήθεια; Να είχε σπεύσει ο γιατρός Εργασίας της εταιρείας (που υποχρεωτικά πρέπει να υπάρχει, άλλο ένα ζήτημα που προκύπτει) σε βοήθεια; Δεν προκύπτει σαν επιτακτική ανάγκη να υπάρχουν σε κάθε χώρο δουλειάς οι απαραίτητες υποδομές για την πρόληψη ασθενειών, αρνητικών συνεπειών στην υγεία των εργαζομένων ή ατυχημάτων;».
Προσθέτει πως «η εργοδοσία έχει την τάση να ελαχιστοποιεί τις ευθύνες της (άρα και το κόστος) απέναντι στο προσωπικό της, έχοντας σε αυτήν την προσπάθεια και τη βοήθεια των κυβερνήσεων διαχρονικά. Η μέριμνα για τον εργαζόμενο, η ασφάλισή του, η προστασία του από εργατικά ατυχήματα αντιμετωπίζονται από το κεφάλαιο σαν ενοχλητικό βάρος που πρέπει να εξαλειφθεί. Σημειώνουμε πως δεν ζητείται κάποιο είδος χάρης από την εργοδοσία στο ζήτημα αυτό και πως η κάλυψη των προαναφερθεισών αναγκών προέρχεται από τη δουλειά των εργαζομένων και όχι από την τσέπη του εργοδότη.
Κανείς μόνος του, κανείς απομονωμένος και αβοήθητος. Δεν δεχόμαστε να πεθαίνουμε αποκομμένοι στο σπίτι μας στον 21ο αιώνα!».
Πηγή: Katiousa
