Πετριτζίκης: "Ο κρατικός παράγοντας φοράει τον “πέτσινο”μανδύα της πληροφόρησης"

Ο Βαγγέλης Πετριτζίκης,  μέλος ΚΠΕ Κινήματος Αλλαγής, μιλά στην ROSA για την υγειονομική κρίση και τη διαχείρισή της, το ρόλο της νέας γενιάς στην μετά-Covid19 περίοδο, τις καταλήψεις, τον πολυσυζητημένο νόμο Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις, την καταδίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης, καθώς και για το διακύβευμα του συνεδρίου της Νέας Γενιάς του Κινήματος Αλλαγής, που έχει δρομολογηθεί.
Συνέντευξη στον Γιάννη Τσαρκαλή:
Η νέα γενιά βρέθηκε στο επίκεντρο των δύο μεγάλων κρίσεων, υγειονομική και οικονομική. Θεωρείτε ότι με τις σωστές βάσεις και τις απαραίτητες διεκδικήσεις μπορεί να βγει νικήτρια και να βλέπει το μέλλον πιο αισιόδοξα;
Όταν δουλεύουν κάποιοι άνθρωποι μαζί για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα και να αναδείξουν ό,τι έχει αξία, στέλνουν ένα δικό τους μήνυμα. Ανήκουμε σε μια γενιά που έχει υποστεί πολλά. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις, ξεκινώντας από την οικονομική, και καταλήγοντας σε μια κρίση θεσμών, πολιτικής, κατά βάση όμως αξιών είχαν ως αποτέλεσμα να μπούμε στο επίκεντρο, και όχι με την καλή έννοια. Είναι αναμφισβήτητο, πως η γενιά μας αποτέλεσε εξιλαστήριο θύμα, μιας σαθρής πραγματικότητας που μέρα με τη μέρα χειροτερεύει.
Παιδιά που τους αφαιρέθηκαν οι στόχοι και οι ελπίδες για το μέλλον, με έναν αβέβαιο φόβο να κυριαρχεί στις σκέψεις του παρόντος και τα όνειρα του μέλλοντος τους.  Σήμερα, καλούμαστε να δώσουμε μια μάχη βασισμένη στις αρχές και τις αξίες με τις οποίες πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Στη μάχη αυτή χρειαζόμαστε ανθρώπους νέους πρωτίστως σε ιδέες, διαφορετικών ηλικιών, κοινών όμως καταβολών. Η γνώριμη σε εμάς οικονομική, αλλά και η πρόσφατη υγειονομική κρίση προβάλλει την ανάγκη της πολιτικής πρωτοτυπίας που λείπει από τη δύσκολη εποχή που διανύουμε.
Νέα γενιά, λοιπόν της οποίας η ταυτότητα και οι στόχοι θα προσδιορίζονται από ουσιαστική πολιτική πρωτοτυπία σε ένα διευρυμένο αξιολογικό χάρτη δικτύωσης και ενεργοποίησης των κοινωνικών ομάδων μιας ενεργής βάσης με ακόμα ενεργότερες βάσεις εκπροσώπησης, ευθύνης και δημοκρατικών αξιών του προοδευτικού κόσμου.
Μια νεολαία που είναι ικανή να αμφισβητεί και να συγκρουστεί, όπου αυτό απαιτείται, έχοντας ξεκαθαρίσει με ιστορική επίγνωση από που προέρχεται.
Προερχόμαστε από τις ζυμώσεις που γέννησαν τη δημοκρατική παράταξη της χώρας μας, τη διαχρονική δημοκρατική παράταξη όπως αυτή εξελίχθηκε στους δύο αιώνες της κρατικής μας οντότητας. Από τον Χ Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλου στον Γέρο της Δημοκρατίας και τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι σήμερα σηκώνοντας το βάρος ιστορικών ευθυνών είμαστε ξανά εδώ ως η εναλλακτική  πρόταση σε μια  προοδευτική ενεργοποίηση των πολιτών να  διαμορφώσει καταστάσεις  κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται και αναθεωρείται.
Για μένα αυτή η νεολαία δε χωράει αμφιβολία πως απ τη στιγμή που στέκεται , που πατάει και που βάζει προορισμό να κατευθυνθεί είναι αναγκασμένη να πετύχει.
 
Θεωρείτε σωστή την κυβερνητική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από την έκρηξη του πρώτου κύματος μέχρι σήμερα; Η ατομική ευθύνη και οι νέοι, ως υπεύθυνοι -κατά την κυβέρνηση- της διασποράς πιστεύετε ότι λειτούργησαν σαν κάλυμμα για την κρατική ανυπαρξία;
Την ώρα που πολίτες, υγειονομικοί φορείς, δάσκαλοι, καθηγητές πανεπιστημιακοί, άνθρωποι του εμπορίου και της εστίασης  δίνουν συλλογική μάχη με την επιβολή πρωτόγνωρων περιοριστικών μέτρων ώστε να μην χαθούν ζωές από την πανδημία, η κυβερνητική γραμμή της απόδοσης αποκλειστικών ευθυνών στους πολίτες ως ιδανικό συμπλήρωμα  έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού αποτελεί στάση πολιτικής ανεντιμότητας.
Ακούμε για άλλη μια φορά για νέους ανεύθυνους και καταλογισμό μια ευθύνης συλλογικής σε μια  εν ολίγοις γνώριμη σε εμάς γενιά, τη δική μας.
Κι όλα αυτά, φυσικά, χωρίς καμιά αξιολογική διάκριση σε νέες και νέους που διαθέτουν ή όχι ενσυναίσθηση. Ο νέος στην κυβέρνησης της Δεξιάς είναι στρατευμένος στο πεδίο της αμφισβήτησης και η αμφισβήτηση για τον κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού μιας συντηρητικής κυβέρνησης  είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο βαρίδι σε μια σχεδόν  “ελέω θεού”  εξουσία όπως αυτή προβάλλεται από την μεγάλη πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης.
Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το κομμάτι της διαχείρισης της πανδημίας όπου η αποποίηση ευθυνών από τον κρατικό παράγοντα γίνεται καθημερινά  τόσο μεθοδικά και μεθοδευμένα έχοντας καταφέρει σε πρώτο βαθμό να πείσει σημαντική μερίδα του κόσμου έστω και αν φοράει τον “πέτσινο”μανδύα της πληροφόρησης.
¨Όπως όμως ξέρετε το πετσί δεν είναι δέρμα γι αυτό και ξεφτίζει γρήγορα, έτσι και κινήσεις και κινήσεις και αφηγήματα δεν μπορούσαν και δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα και ασχολίαστα. Γιατί, αν μιλήσουμε με παραδείγματα και πεπραγμένα, όπως αυτά μονοπώλησαν το προηγούμενο διάστημα, πριν το τόσο ισχυρό ξέσπασμα του 2ου κύματος στη χώρα μας, ο κρατικός μηχανισμός ουδέποτε ασχολήθηκε με τους νέους και τις νέες.
Είναι οι ίδιοι νέοι που νιώθουν την εργασιακή αβεβαιότητα, είναι οι ίδιοι νέοι που βιοπορίζονται στα πλαίσια της εθνικής συλλογικής σύμβασης είναι οι ίδιοι νέοι που η κυβέρνηση με τον νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο βάζει ταφόπλακα σε όποιες αναζητήσεις, φιλοδοξίες και προσδοκίες αν είχαν. Το κυριότερο όμως, είναι πως παρήλθε ένα καλοκαίρι χωρίς ουδεμία ουσιαστική προσπάθεια ενίσχυσης του ΕΣΥ, και της αύξησης των δειγματοληπτικών τεστ. Η πανδημία ανέδειξε παθογένειες αλλά εξήγαγε και χρήσιμα συμπεράσματα και ένα από αυτά ήταν το γερό χαστούκι στον Καπιταλισμό. Σε αυτές τις ανεπανάληπτες υγειονομικές συνθήκες αναδείχθηκε όσο ποτέ το αίτημα για ένα στιβαρό και χωρίς κλυδωνισμούς νέο ΕΣΥ.
Στην κατασκευή ενόχων απαντάμε με περισσότερους υγειονομικούς εργαζομένους αλλά και υγειονομικό υλικό, απαντάμε με περισσότερα και πιο σύγχρονα ΜΜΜ, απαντάμε με μικρότερα τμήματα μαθητών στις σχολικές τάξεις και προσλήψεις εκπαιδευτικών έτσι ώστε να ενδυναμωθούν και όχι να διαρρηχθούν οι αρμοί του κοινωνικού συμβολαίου.
 
Ποια είναι η άποψή σας για τις καταλήψεις; Θεωρείτε ότι εκτρέφουμε το φίδι, όπως δήλωσε ο βουλευτής της ΝΔ, κος Μπογδάνος, ή είναι δικαιολογημένες οι διεκδικήσεις των μαθητών; 
Οι καταλήψεις σε σχολεία και Πανεπιστήμια ήταν πάντοτε, και παραμένει ένα ζήτημα μείζονος πολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Οι καταλήψεις ανέκαθεν αποτελούσαν το έσχατο μέσο διεκδίκησης των μαθητών, πωλώ δε μάλλον των φοιτητών μέσα σε ένα ελεύθερο Πανεπιστήμιο που πρωταρχικό στόχο του έχει την επιστήμη αλλά και τη διαμόρφωση συνειδήσεων, ελεύθερης βούλησης και φυσικά την παραγωγή και προαγωγή της γνώσης. Η κυβέρνηση, αλώστε έχει δείξει στο πρόσφατο παρελθόν, με το ξέσπασμα της πανδημίας και το 1ο lockdown πως ελαφρά τη καρδιά για να αντιμετωπιστεί η πανδημία κάνει εκτεταμένη χρήση αστυνομικών δυνάμεων καταστολής.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που βρεθήκαμε μπροστά από τρανταχτά παραδείγματα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Συνεχείς απαγορεύσεις,  περιορισμοί και έλεγχοι από την αστυνομία αντί για την ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Ο αυταρχισμός και η καταστολή δε χωρούν μέσα στο χώρο του ακαδημαϊκά ελεύθερου δημοσίου πανεπιστημίου καθώς δεν συνάδουν με τις θεμελιώδεις αρχές δημιουργίας του. Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις εκμετάλλευσης του δικαιώματος του ασύλου και καπηλείας αυτού είτε σε προβοκατόρικες δράσεις είτε σε στυγνά φασιστικές από ανθρώπους που έχουν βραχυκυκλώσει στην ερμηνεία της πολιτικής θεωρίας . Η πρόσφατη περίπτωση φίμωσης και η χρήση ναζιστικών πρακτικών με θύμα τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών αντικατοπτρίζει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την παραπάνω ανησυχία μου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αρκεί να είναι κατακριτέα η παρεμπόδιση αυτού του σκοπού ενός δημοσίου ακαδημαϊκού ιδρύματος, ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έχει σημασία ο προοδευτικός κόσμος να μπορεί να στηρίξει μια τολμηρή αντιπρόταση.
Γι αυτό ακριβώς τον λόγο και σε αυτό το σημείο είναι που επανέρχεται στο προσκήνιο το πολύ σοβαρό ζήτημα της ύπαρξης ενός σαφούς θεσμικού́ πλαισίου καταπολέμησης των υπαρκτών προβλημάτων ανομίας, αλλά και της παράλληλης διασφάλισης της πραγματικής έννοιας και της ιστορικότητας του ασύλου και της προάσπισης της ελευθέριάς του λόγου μέσα στα Πανεπιστήμια. Η εκπαίδευση και η μάθηση, είναι βαθιά πολιτικά ζητήματα με κοινωνικές προεκτάσεις.
Η αποτυχημένη εμπειρία της εξ’ αποστάσεως και εκ περιτροπής εκπαίδευσης, το ζήτημα των Φοιτητικών συλλόγων, του φοιτητικού́ κινήματος και της υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης του εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας, όπως επίσης και η πλήρης επαγγελματική́ εξίσωση των Κολλεγίων με προγράμματα σπουδών των ελληνικών ΑΕΙ περισσοτέρων ετών, παρά τις αναξιόπιστες δομές και την απουσία κάθε αξιολογικού́ μηχανισμού́, με την οικονομική́ ευχέρεια να είναι το μοναδικό́ κριτήριο εισαγωγής είναι ζητήματα τα οποία απασχολούν πρώτα και πάνω από όλα τους φοιτητές. Και κανείς δε μπορεί να περιορίσει το δικαίωμα τους να προστατευτούν από τη συνεχή υποβάθμιση και εξαθλίωση των σπουδών και του μέλλοντος τους.
 
Ποια είναι η άποψη σας για τις διαδηλώσεις; Συμφωνείτε με το κόμμα στην απόφασή του να στηρίξει το νόμο Χρυσοχοΐδη;
Το πολυσυζητημένο και διφορούμενο ζήτημα του Νομοσχεδίου για τις Δημόσιες Συναθροίσεις μας έφερε, εύλογα, αντιμέτωπους με στοιχεία που συνθέτουν την ποιότητα της Δημοκρατίας μας και φυσικά το σεβασμό σε δημοκρατικές, συμμετοχικές διαδικασίες. Το νομοσχέδιο, όπως εισήχθη εμφανώς περιόριζε και περιορίζει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Ανεξάρτητα από τις σημαντικές νομοτεχνικές βελτιώσεις και τροπολογίες που υπέστη, χάρη στην υπεύθυνη στάση που το Κίνημα Αλλαγής υπέδειξε στην αντιπαράθεση αυτή. Σύσσωμη η κοινωνία των πολιτών, οργανωμένοι φορείς, εργαζόμενοι, επιστήμονες, συνδικάτα, ολόκληρη η βάση της ετερόκλητης κοινωνίας μας, έφεξε να αντιτάσσεται σε αυτό, παρά τη ομολογούμενη διάθεση του Κινήματος Αλλαγής να το επαναπροσεγγίσει δημιουργικά και διαφορετικά από το αρχικό του περιεχόμενο.
Η Επιτροπή της Βενετίας, όργανο συμβουλευτικό του Συμβουλίου της Ευρώπης, υπογράμμισε ρητά την αναγωγή της ελευθερίας της ειρηνικής συνάθροισης σε βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο καθ’ έκαστη από τις ομάδες πολιτών. Αυτό, λοιπόν, το δικαιϊκο οικοδόμημα προβολής των ιδεών στο δημόσιο χώρο δεν τέλεσε ποτέ υπό την αίρεση πως θα εγκρίνεται από το ρευστό, αδιευκρίνιστο και χειραγωγούμενο «από πάνω». Όποιο κι αν είναι αυτό, και όποια νομοτελειακή βελτίωση κι αν έχει δεχτεί. Δε μιλάμε, λοιπόν, για έναν νόμο, που θα διατηρεί ισορροπίες μεταξύ του θεμελιώδους δικαιώματος της συνάθροισης και της ομαλότητας της κοινωνικοπολιτικής ζωής, με μέσα που σέβονται την αρχή της αναλογικότητας, μη περιορίζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα Νομοσχέδιο, που σίγουρα δεν τέθηκε τυχαία επι τάπητος τη δεδομένη χρονική συγκυρία από τους αξιωματούχους της Κυβέρνησης. Γι’ αυτό και αξίζει να σταθούμε περισσότερο και πιο προσεκτικά στον λανθάνοντα στόχο της ψήφισης του σε συνθήκες αρκούντως απασχολημένης με άλλης εμβέλειας ζητήματα ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
 
Ως μόνιμος κάτοικος Θράκης, πως αξιολογείτε τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος από την ελληνική κυβέρνηση;
Σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις ιδιαίτερης σημασίας, με κυριότερη αυτήν για μια πιο δημοκρατική και αποτελεσματική Ευρώπη. Μπροστά στο ξέσπασμα μιας πρωτόγνωρης παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, η ισχύς εν τη ενώσει, είναι το κλειδί, αν επιθυμούμε να λύσουμε παγκόσμιας εμβέλειας και με σοβαρές επιπτώσεις φαινόμενα, όπως η περιβαλλοντική κρίση, το προσφυγικό ζήτημα, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Στο πλαίσιο αυτό, η φοβική αντιμετώπιση των ανθρώπων αναμφίβολα δε βοηθάει στην αντιμετώπιση του προσφυγικού το οποίο όμως είναι παγκόσμιας έκτασης ζήτημα και φυσικά δεν αποτέλεσε πότε μια διατοπική μετακίνηση επενδυτών που λιάζονταν στην Ομόνοια.
Πολλοί από εμάς, είχαν γονείς, παππούδες, προγόνους που υπήρξαν  πρόσφυγες, και ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει, η ιστορία είναι εδώ- πάντα παρούσα ώστε ανατρέχοντας σε αυτή να ορίζουμε με τον καλύτερο τρόπο τις “αποφυγές” και της “προσφυγές” στο μέλλον.
Άνθρωποι που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον ωθούνται να φύγουν από βίαιες συγκρούσεις, πολέμους και ακραία φαινόμενα. Η Εθνική Κυριαρχία θα αποτελεί πάντα έναν από τους βασικούς στόχους και πυλώνες ενός κράτους που σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία, την κυριότητα και το σύνολο των πολιτών του. Θεμελιωμένη, όμως, στην αμοιβαιότητα, το σεβασμό και την απόρριψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδιαίτερα στη Θράκη, είναι παραπάνω από κατανοητές κι οι συνθήκες, κι οι δυσκολίες, κι ο ομόθυμος φόβος των περισσοτέρων. Ας προσπαθήσουμε όμως, να τη διατηρήσουμε, σεβόμενοι πρωτίστως τις αρχές και τις αξίες που νοηματοδοτούν την ιδέα της Εθνικής Κυριαρχίας. Δέκα χρόνια μετά τις αποτυχημένες κινήσεις εξυγίανσης της κρίσης του 2010, η ΕΕ έχει μια δεύτερη ιστορική ευκαιρία, παρά το δημοκρατικό της έλλειμμα, να δείξει ότι μπορεί να αποτελέσει το στήριγμα και αντίβαρο στις πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα.
Αν, λοιπόν, η Ευρώπη θέλει να αποδείξει πως έχει και ρόλο και λόγο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ας μη χάσει και αυτήν την ευκαιρία αφήνοντας να χαθούν κι άλλες ψυχές, που δεν ευθύνονται, έρμαιες να άγονται και να φέρονται ανάμεσα στις γεωπολιτικές διαθέσεις και τον επικίνδυνο -κάποιες φορές- και μπολιασμένο με υπέρμετρα εθνικά φρονήματα «πατριωτισμό» δυο πλευρών.
 
 Είμαστε κάποιες μέρες μετά την ιστορική απόφαση της Ελληνικής δικαιοσύνης για τη νεοναζιστική, εγκληματική -και με τη «βούλα»- οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Μια καταδίκη είναι αρκετή για ένα μόρφωμα που έφτασε -όχι απλά να μπαίνει στη Βουλή αλλά- να αποτελεί την Τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη; Ο αγώνας τελειώνει ή πρέπει να συνεχιστεί για την πλήρη εκκαθάριση της κοινωνίας από το μικρόβιο του φασισμού;
Σε μια υπόθεση με διττο εμφανώς ποινικό και την ίδια στιγμή αμιγώς  Πολιτικό χαρακτήρα, όπως η καταδίκη των φυσικών αυτουργών, διευθυντικών στελεχών και μελών της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, είναι σημαντικό να σταθούμε στην πρωτοφανή μαζική κινητοποίηση που εκφράστηκε σε μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση, έξω από το Εφετείο.
Η αίσθηση, δηλαδή πως δεν είμαστε μόνοι, πως τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν είναι μόνοι απέναντι στην πιο ηχηρή μορφή που έλαβε ποτέ το κτήνος του Ναζισμού στη χώρα μας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποδεικνύει μια συλλογική ευθύνη όλων μας στην πορεία μιας δημοκρατικότερης και διαφορετικής κοινωνίας. Αλώστε, μαζί με το ναζιστικό αυτό μόρφωμα, κρίνονταν και οι πολιτειακοί μας θεσμοί. Και η αλήθεια είναι πως άργησε πολύ να συμβεί αυτό, 7 ολόκληρα χρόνια. Ακόμη κι έτσι όμως, 7 χρόνια μετά, φάνηκε να υπάρχει αυτή η αναγκαία χαραμάδα, ικανή να σηματοδοτήσει την ελπίδα στη μελλοντική πορεία του ελληνικού δημόσιου βίου, χωρίς όμως να αρκεί.
Η δικαιοσύνη για τον Παύλο Φύσσα, για τους Αιγύπτιους ψαράδες, για όλα τα θύματα αυτής της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης είναι εμφανές πως έπρεπε να υπάρξει.  Και αναμφίβολα μιλάμε για μια ιστορική απόφαση της μεταπολίτευσης. Όμως, ο φασισμός, ο ρατσισμός, η βία σε κάθε της μορφή και η μισαλλοδοξία έχουν παρόν κι εκτός δικαστηρίων κι οφείλουν κι εκεί να αντιμετωπίζονται κατάλληλα. Όσοι ανέχτηκαν τις συμπεριφορές της Χρυσής Αυγής και υιοθέτησαν πρακτικές και ρητορικές όμοιες με τις δικές της είναι ακόμη ανάμεσα μας. Έχουμε, λοιπόν, πολλή δουλειά μπροστά μας στη μάχη με κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα και πρακτικές με αυτά τα χαρακτηριστικά. Η αρχή έγινε, ώστε να αντιμετωπίσουμε νέες και μεγάλες προκλήσεις, που έχουμε μπροστά μας, ως δρώντα υποκείμενα και όχι νεκροτόμοι της ιστορίας.
 
 Τέλος, βρισκόμαστε στο δρόμο για το συνέδριο Νέας Γενιάς του Κινήματος Αλλαγής. Πότε θα γίνει, ποιο θα είναι το διακύβευμα και ποιος είναι ο προσωπικός σας στόχος;
Το ιδρυτικό συνέδριο της Νεολαίας  του Κινήματος αλλαγής οφείλει να αποτελέσει νέα αφετηρία για  διαχρονικές όμως διεκδικήσεις οι οποίες μπαίνουν ξανά στο τραπέζι της επαναδιαπραγμάτευσης με προκάλυμμα την προστασία και την προσαρμογή στα νέα δεδομένα (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το 10ωρο τηλεργασίας).
Αναμφίβολα ένας νέος κόσμος αναδύεται και έχει τη σημασία του να επιλέξουμε ότι καλύτερο μας άφησε ο παλιός ώστε να αρθρώσουμε σύγχρονο λόγο στην τέταρτη Βιομηχανική επανάσταση , στη νέα ψηφιακή πραγματικότητα και στην απειλή της μιας ακαθόριστης μεταδημοκρατίας των αλγορίθμων που φαίνεται να αναδύεται.
Μέσα από Δημοκρατικές διαδικασίες νέοι άνθρωποι από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας με κοινές αγωνίες αλλά ορμώμενοι από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό έχουμε την ευκαιρία να συγκροτήσουμε μια νεολαία διεκδικήσεων. Πιστοί στην ιστορική διαδρομή της Ν.ΠΑΣΟΚ και τις ιστορικές διεκδικήσεις της δεν επιθυμούμε να αποτελέσουμε μια απλή κομματική νεολαία μετατροπής σε φυτώριο πολιτικών στελεχών ανέλιξης, αντίθετα χρέος μας είναι να συγκρουστούμε με τα συμφέροντα, με το πελατειακό κράτος, να αναδείξουμε όλα τα κακώς κείμενα της μεταπολίτευσης και να αναδιαμορφώσουμε την πολιτική ατζέντα για την γενιά μας αλλά και τη χώρα. Είναι υποχρέωση της Νεολαίας του Κινήματος Αλλαγής να σταθεί και να υπερασπιστεί όλους τους κοινωνικά αδύναμους, να παλέψει για δωρεάν δημόσια παιδεία, να θέλει ένα κραταιό ΕΣΥ, να υπερασπίζεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα  και να παλέψει ο καθένας από εμάς να επαναπατρίσει στη χώρα και έναν φίλο του που αυτή τη στιγμή βρίσκεται μετανάστης κάπου στο εξωτερικό.
Ως νέα γενιά οφείλουμε να αντιπροτείνουμε στον αναποτελεσματικό πατερναλιστικό χαρακτήρα των πολιτικών επιλογών τον κοινωνικό πλουραλισμό όπου θα προωθούνται τα κοινωνικά αιτήματα. Ανοίγεται μπροστά μας ένας δρόμος συσπείρωσης αλλά και αγώνων για να περιοριστούν οι ανισότητες, να μειωθούν οι αυθαιρεσίες και να δημιουργήσουμε οι νέοι άνθρωποι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο το Κοινωνικό Συμβόλαιο της γενιάς μας. Το πότε θα γίνει έχει οριστεί χρονικά και από την πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά το ζητούμενο δεν είναι όμως το πότε, το ζητούμενο είναι να είναι συμμετοχικό, Δημοκρατικό και ανάλογο της ιστορικότητας της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης.