Λένε ότι η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Στη σημερινή ιστορική απόφαση του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, πολλοί διεκδικούν μια από τις θέσεις του «πατέρα».
Πρώτα και κύρια, οι οικογένειας των δολοφονηθέντων Παύλου Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν και των θυμάτων από τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών.
Δεύτερον, η πολιτική αγωγή, το νομικό επιτελείο, που κατέθεσε ψυχή σε αυτή την ιστορική δίκη. «Έδεσαν» τις υποθέσεις από παντού και επιτέλεσαν αριστοτεχνικά το έργο τους.
Τρίτον, το αντιφασιστικό κίνημα, όλες και όλοι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, στο δρόμο, στις συγκεντρώσεις, στην καθημερινή κινητοποίηση όλα αυτά τα 7,5 χρόνια.
Τέταρτον, η Μαρία Λεπενιώτη, το όνομα της προέδρου της μεγάλης δίκης, που περνάει στην Ιστορία δίπλα σε αυτό του Γιάννη Ντεγιάννη, του δικαστή των πρωταιτίων της δικτατορίας.
Πέμπτον, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ που κάλυψαν τη δίκη από την πρώτη μέρα. Αυτοί οι ελάχιστοι που σεβάστηκαν μέχρι κεραίας το λειτούργημά τους, και σήμερα μπορούν να κοιτάζονται χωρίς ενοχές και σκιές στον καθρέφτη.
Επίσης, στους πολιτικούς που ασχολήθηκαν με συνέπεια με το ζήτημα της ΧΑ, σε Ελλάδα και ΕΕ, ενημερώνοντας, κινητοποιώντας, πιέζοντας και προσπαθώντας να φέρουν στήριξη κι ενδιαφέρον από το εξωτερικό για τη δίκη των ναζί.
Σήμερα έγινε ένα σημαντικό βήμα απέναντι στον θεσμικό και συστημικό φασισμό, αλλά έχουμε μπροστά μας πολλά ακόμη βήματα. Σήμερα επίσης είναι η ευκαιρία να κατανοήσουμε τη δύναμη της συλλογικής διεκδίκησης, αλλά να είμαστε και πιο πονηρεμένοι σε όσες και όσους δημοσιολούντες τρέφουν τον φασισμό, τον ρατσισμό και τον σεξισμό, πίσω από περίτεχνα εκφραστικά σχέδια, σιωπηρά βλέμματα και «χτυπήματα στην πλάτη», κάνοντας δήθεν τους ικανοποιημένους με τη σημερινή απόφαση.
