Ξυλοκοπήθηκε βάναυσα στο Γκάζι από «μυώδη άτομα» που φώναζαν «γαμ… πρόσφυγες», με θεατές κάποιους αστυνομικούς. Επέστρεψε δικαιωμένος παρέα με έναν Δανό φωτορεπόρτερ που καταγράφει τις επαφές του με εκπροσώπους των ελληνικών αρχών. «Εκείνο που με ενόχλησε περισσότερο ήταν η αδιαφορία του κόσμου» λέει στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
«Αφού μπόρεσα να συγχωρέσω αυτούς που μου σκότωσαν πατέρα και αδερφό, με άφησαν με ένα πόδι, σιγά μη δε συγχωρέσω αυτούς που με σακάτεψαν στο ξύλο. Οι περισσότεροι ακρωτηριασμένοι στη χώρα καταγωγής μου είναι θυμωμένοι λόγω έλλειψης δικαιοσύνης. Εγώ προσπάθησα να ελευθερωθώ με τη συγχώρεση. Αυτή είναι η νίκη μου. Πολλοί μπορούν να σε πληγώσουν. Σημασία έχει πώς χρησιμοποιείς την αρνητική εμπειρία. Κι εγώ θέλω να τη χρησιμοποιήσω για να γίνει κάτι καλό, αναγνωρίζοντας αυτούς που με βοήθησαν. Για να γίνει γνωστό ότι δεν είναι αυτή η πραγματική Ελλάδα κι ότι οι Ελληνες που έδωσαν τη δημοκρατία στην ανθρωπότητα υπάρχουν ακόμα…».
Ο Αχμέντ Ουαλίντ Ρασίντι που μας μιλά είναι ο 29χρονος Δανός τουρίστας αφγανικής καταγωγής ο οποίος τον περασμένο μήνα, μαζί με την παρέα του, είχε πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης έξω από μπαρ στο Γκάζι από «μυώδη άτομα» που φώναζαν «γαμ… πρόσφυγες». Σπασμένη μύτη, βλάβη κροταφικού λοβού και ακοής, κεφαλαλγίες.
Η υπόθεση πήρε διαστάσεις και εκτός συνόρων («Εφ.Συν.», 27/7, «Ρατσιστική επίθεση σε Δανό τουρίστα με θεατή την ΕΛ.ΑΣ.»), απασχόλησε τον πρώην πρωθυπουργό της Δανίας, στάλθηκαν επιστολές διαμαρτυρίας στις ελληνικές αρχές.
Πρόσφυγας στα 10 του στη Δανία με τη μητέρα και τα έξι αδέρφια του, σπούδασε ιατρική και τώρα πολιτικές επιστήμες, ασχολήθηκε με την αποκατάσταση των ακρωτηριασμένων ατόμων στις χώρες υποδοχής και καταγωγής.
«…Σημασία έχει πώς χρησιμοποιείς την αρνητική εμπειρία. Κι εγώ θέλω να τη χρησιμοποιήσω για να γίνει κάτι καλό, αναγνωρίζοντας αυτούς που με βοήθησαν. Για να γίνει γνωστό ότι δεν είναι αυτή η πραγματική Ελλάδα κι ότι οι Ελληνες που έδωσαν τη δημοκρατία στην ανθρωπότητα υπάρχουν ακόμα…» – Αχμέντ Ουαλίντ Ρασίντι
Δεν είναι η αδράνεια της αστυνομίας και το ξύλο· εκείνο που τον πλήγωσε περισσότερο είναι η αδιαφορία του κόσμου μπροστά στην επίθεση: «Είχα ξαναέρθει στην Ελλάδα το 2016, τη λάτρεψα… Αυτή τη φορά αισθανόσουν την επιθετικότητα ακόμη και στον τρόπο που σε κοιτούσαν».
Απέναντι στην επίθεση βάζει τους ανθρώπους που τον συνέτρεξαν, βοήθεια πολύτιμη καθώς του κατέστρεψαν το πρόσθετο μέλος που χρησιμοποιεί. «Είναι γι’ αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκομαι εδώ…».
Επέστρεψε παρέα με έναν Δανό φωτορεπόρτερ που καταγράφει τις επαφές του με εκπροσώπους των ελληνικών αρχών όσο και του Τύπου – είχε ήδη δώσει 4-5 συνεντεύξεις όταν τον συναντήσαμε, ενώ ακριβώς πριν ήταν με τον αττικάρχη Γιώργο Γιάννινα: «Εδειξε πραγματικό ενδιαφέρον, με διαβεβαίωσε ότι θα διερευνήσει προσωπικά την καταγγελία για παράβαση καθήκοντος από τους αστυνομικούς, χαρακτήρισε έγκλημα τη ρατσιστική επίθεση…».
Ετσι ελπίζει να συμβάλει στην αναχαίτιση των ρατσιστικών επιθέσεων: «Δεν αλλάζει αυτό που έγινε, σημασία έχει να κάνω κάτι για να μη συμβεί και σε άλλους…».
Τον πικραίνει και κάτι ακόμα: «Ο γιατρός στο νοσοκομείο, ο αστυνόμος όταν έκανα την καταγγελία μού είπαν να “καταλάβω την κατάσταση στην Ελλάδα, το πρόβλημα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες”. Δεν θέλω να το κάνω γιατί θα είναι σαν να το αποδέχομαι ως κανονικό. Οταν έμαθαν ότι είμαι Δανός με αποκάλεσε “κύριο”. “Να με αποκαλείς πρόσφυγα”… Δε διάλεξα την κατάστασή μου, το χρώμα του δέρματός μου και δεν αποδέχομαι καμία διάκριση εξαιτίας τους. Θέλω να με κρίνουν από αυτό που είμαι και την αξία μου, όχι τον τόπο καταγωγής ή την υπηκοότητά μου», μας είπε ανάμεσα σε πολλά άλλα.
