Στις 11 του Σεπτέμβρη 1973, εκδηλώνεται στη Χιλή αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής τον στρατηγό Πινοσέτ. Η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» ανατρέπεται. Ο σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, στο Προεδρικό Μέγαρο πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι…
Στον τελευταίο λόγο του που μεταδόθηκε νωρίτερα από το ραδιόφωνο, ανάμεσα σε άλλα θα τονίσει συγκινημένος: «Βλέποντας όλ’ αυτά δε μου μένει τίποτ’ άλλο παρά να διαβεβαιώσω τον εργαζόμενο λαό πως εγώ δεν παραιτούμαι…Μπορούν να μας υποδουλώσουν με τη βία, μα κανείς ούτε με τη βία, ούτε με τα εγκλήματα μπορεί να σταματήσει την ιστορική εξέλιξη. Σε μας ανήκει η ιστορία. Γράφεται μόνο από τους λαούς…»
Η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού έγινε «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό». Η αλήθεια είναι ότι την επιχείρηση σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες, με συντονιστή τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ και σε αυτή συμμετείχαν ολόψυχα, στο πλευρό του στρατού, οι βιομήχανοι και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες…
Η νόμιμη κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε κάτι που οι προκάτοχοί της δεν κατάφεραν σε 160 χρόνια. Για πρώτη φορά στη Χιλή μπόρεσαν να κρατήσουν το κεφάλι τους ψηλά εκείνοι που για αιώνες ήταν κάτω από το ζυγό ξένων και ντόπιων εκμεταλλευτών. Πρώτη φορά χόρτασαν εκείνοι που πάντα πεινούσαν. Πρώτη φορά ακούστηκε η φωνή εκείνων που δημιουργούν όλες τις αξίες και όχι εκείνοι που τις σφετερίζονται…
Καθώς το φασιστικό σκοτάδι αρχίζει να σκεπάζει τη Χιλή, η κυβέρνηση των ΗΠΑ καταγράφεται ως το πρώτο κράτος που αναγνωρίζει την «κυβέρνηση» της στρατιωτικής χούντας…
Από τις πρώτες ώρες που η αμερικανοκίνητη χούντα του Πινοσέτ στεριώνει την μπότα της, ένα κύμα τρομοκρατίας και αίματος, μαζικών συλλήψεων και εκτοπίσεων, στρατοπέδων συγκέντρωσης και στρατοδικείων, μαζικών βασανιστηρίων και εκτελέσεων εναντίον χιλιάδων κομμουνιστών, αγωνιστών, δημοκρατικών ανθρώπων, σαρώνει τη Χιλή…
Η περίοδος διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Αλιέντε, αλλά και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν πραγματικό μάθημα Ιστορίας, τόσο για τις κινήσεις, τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων, την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε, αλλά και την ένταση της πάλης από την ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο ανέδειξε και τις αυταπάτες περί «μεταβατικών κυβερνήσεων» και «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», φορέας των οποίων ήταν το ΚΚ Χιλής και φυσικά ο Πρόεδρος Αλιέντε.
Φιλολαϊκή διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει με την ανατροπή μιας κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από μία άλλη, αλλά με την ανατροπή της αστικής τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση.
Πηγή: Κατιούσα
