Oταν η οργή για τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό στις ΗΠΑ έφτασε στους δρόμους του Παρισιού στις 2 Ιουνίου, η Ασά Τραορέ είχε ήδη 4 χρόνια που προετοιμαζόταν για αυτή τη στιγμή. Την ώρα που οι Παριζιάνοι επέστρεφαν έπειτα από τρεις μήνες κορονο-εγκλεισμού στα υπαίθρια καφέ, χάρη στη δουλειά της 20.000 άνθρωποι διαδήλωναν μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο απαιτώντας να σταματήσει η ρατσιστική και αστυνομική βία στη χώρα.
Ο αδελφός της Ανταμά, με καταγωγή από το Μάλι, πέθανε την ημέρα που έκλεινε τα 24 του χρόνια, στις 19 Ιουλίου του 2016, σε αστυνομικό τμήμα, λίγες ώρες αφότου είχε συλληφθεί από την αστυνομία στο Μπομόν σιρ Ουάζ: για να τον ακινητοποιήσουν τρεις αστυνομικοί τού έκαναν λαβή κόβοντάς του την ανάσα.
Ο θρήνος έγινε για την Ασά μάχη. Αντλησε από την παράδοση αυτοοργάνωσης των κατοίκων των λαϊκών γειτονιών και τη μαχητική κοσμοθεώρηση του πανίσχυρου τη δεκαετία του 1990 Κινήματος της Μετανάστευσης και των Μπανλιέ (MIB), που ήταν μια από τις σημαντικότερες προσπάθειες πολιτικής οργάνωσης σε αυτές τις γειτονιές. Με αυτές τις επιρροές ίδρυσε την Επιτροπή (Αλήεθειας και Δικαιοσύνης) Ανταμά και έγινε πρωταγωνίστρια του κινήματος κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας στη Γαλλία. Το κυριακάτικο περιοδικό της Le Monde τής αφιέρωσε το εξώφυλλό του τον Ιούλιο και το αμερικανικό δίκτυο Black Entertainment Television (BET) τής απένειμε το Global Good Award, ένα βραβείο που απονέμεται σε ανθρώπους με ξεχωριστό έργο και δράσεις υπέρ της μαύρης κοινότητας.
«Ζούσα σε μια φούσκα. Η δολοφονία του Ανταμά με έκανε άθελά μου στρατιώτη», επαναλαμβάνει η Ασά, που έκτοτε έχει γυρίσει όλη τη Γαλλία με οικογένειες θυμάτων όπως ο αδελφός της κάνοντας μια συστηματική δουλειά στο πεδίο. Ετσι κατάφερε να συσπειρώσει κάτω από τη σημαία του αντιρατσισμού ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης, καταγωγής, ηλικίας και θρησκείας, στήνοντας παράλληλα γέφυρες με άλλα κινήματα: από τους αγώνες των καθαριστριών και των παράτυπων μεταναστών ώς τις διαδηλώσεις των οικολόγων και των «κίτρινων γιλέκων». Αλλά και κινητοποιώντας έναν τεράστιο αριθμό γυναικών που σφραγίζουν με την παρουσία τους τις διαδηλώσεις θεωρώντας την Ασά Τραορέ εμβληματική φυσιογνωμία ενός «υβριδικού γαλλικού αφροφεμινισμού».
«Ο ρατσισμός είναι ένα συστημικό πρόβλημα στη Γαλλία, που έχει τις ρίζες του στο αποικιακό της παρελθόν», εξηγεί απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς ότι πρόκειται για λίγους «θερμόαιμους» αστυνομικούς ή για μεμονωμένα περιστατικά. Αντίθετα, όπως δείχνει έκθεση του Γάλλου Συνηγόρου του Λαού, τα άτομα με αραβική ή αφρικανική καταγωγή έχουν 20 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνουν αντικείμενο αστυνομικού ελέγχου από ό,τι ένας λευκός.
Η δικαιοσύνη που ζητά είναι ένα οικουμενικό αίτημα: «Ο αδελφός μου είναι ένας Ανταμά ανάμεσα στους πολλούς άλλους, δολοφονημένος από το σύστημα, δολοφονημένος από αστυνομικούς με την κάλυψη του κράτους, με τεχνικές ακινητοποίησης που έχουν απαγορευτεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το κράτος μας δίνει στους αστυνομικούς άδεια για να σκοτώνουν. Ολα αυτά πρέπει να σταματήσουν. Δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν πότε πρέπει να ζήσουμε και πότε να πεθάνουμε».
Τι θέλει; Μα το αυτονόητο. «Οι παππούδες μου πολέμησαν το 1939-45 για να απελευθερώσουν τη χώρα, αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία και την ελευθερία και αυτή η ίδια η Δημοκρατία τούς έχει στερήσει τον εγγονό τους. Δεν είναι φυσιολογικό. Είχαμε επαναστάσεις, πρέπει να έχουμε το θάρρος, όπως το 1789 ή το 1968, και να ξεσηκωθούμε, όλοι μαζί να κατεβούμε στους δρόμους».
