«… Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μ’ όλο πουν θα υπάρχουν ακόμα οι βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δεν πέθανε το πνεύμα. Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.
Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ’ αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολόισιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελλάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δε βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά -πέθανε από υποσιτισμό- γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι.
Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά• έρχονται με αυτοκίνητα που βροντολογούν, για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ποτισμένα με πετρέλαιο. Και στέκονται σιωπηλοί να παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουν μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ’ ένα λάκκο, και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ’ ένα σάπιο πολτό• και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία• και μες στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει.
Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο…».
– Απόσπασμα από τα «Τα σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ.
Ο Τζον Στάινμπεκ υπήρξε ένας σπουδαίος μυθιστοριογράφος που έγραψε για την εργατική τάξη και την ύπαιθρο. Το έργο του αποτελεί μια αξιομνημόνευτη πολιτισμική κληρονομιά.
Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ ήταν Αμερικάνος συγγραφέας. Γεννήθηκε στην κοιλάδα Σαλίνας της Καλιφόρνια το 1902. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1968. Υπήρξε μεγάλος εκπρόσωπος του νατουραλισμού και της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του. Ακόμη, στάθηκε εκφραστής του ρεύματος που έγινε γνωστό ως dust bowl litterature. Παρά το γεγονός ότι η οικογένεια του ήταν σχετικά εύπορη, εκείνος ασχολήθηκε με τις ζωές των εργατών. Σε αντίθεση με πολλούς ομότεχνους του, οι ήρωες του είναι απόκληροι, φτωχοί αγρότες και μετανάστες που καλλιεργούν τη γη και ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο.
Μέσα από το έργο του εκπροσώπησε τους πληγέντες της Μεγάλης Ύφεσης. Περιγράφει με γλαφυρότητα την οικονομική δυσχέρεια που αντιμετώπισε η αμερικανική εργατική τάξη του ’30. Ήδη από τα πρώτα του έργα, οι αφηγηματικές αρετές στο λόγο του ήταν εμφανείς. Με δύναμη έκφρασης αποτυπώνει το βαθύ σεβασμό που τρέφει για το έδαφος, το χώμα και τη γη. Τα γραπτά του διαπνέονται, σε μεγάλο βαθμό, από ποιητικά και ανθρωπιστικά στοιχεία, παρά την εμφανή νατουραλιστική προσέγγιση που ακολουθεί. Η βιβλιογραφία του απαριθμεί συνολικά είκοσι επτά έργα: 16 μυθιστορήματα, έξι πραγματικές ιστορίες και πέντε συλλογές διηγημάτων. Ο Τζον Στάινμπεκ έχει λάβει πληθώρα βραβείων για το συγγραφικό του έργο και θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο ταλαντούχους μυθιστοριογράφους που έχει δει ποτέ η Αμερική.
Ο μέγας Αμερικανός συγγραφέας, που ανάμεσα σε άλλα έγραψε το βραβευμένο με βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα “Τα σταφύλια της Οργής” (1939) και τη νουβέλα “Άνθρωποι και ποντίκια” (1937), απεβίωσε σαν σήμερα, στις 20 Δεκεμβρίου του 1968.
Το 1962 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για «τη ρεαλιστική και ευφάνταστη γραφή του, ο συνδυασμός της οποίας δείχνει χιούμορ και έντονη κοινωνική αντίληψη».
Της Κάλλης Παπαχρήστου
