![Γ. Κότσιρας: Η Αριστερά είναι η πολιτική στάση που βάζει τον άνθρωπο πάνω από το χρήμα](https://www.rosa.gr/wp-content/uploads/2024/06/WhatsApp-Image-2024-06-26-at-15.38.56.jpeg)
Γ. Κότσιρας: Η Αριστερά είναι η πολιτική στάση που βάζει τον άνθρωπο πάνω από το χρήμα
Μία συνέντευξη με τον σπουδαίο τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργό Γιάννης Κότσιρα.
-
26.06.2024 Ματίνα Κοντού
Συναντηθήκαμε στην Καλλιτεχνούπολη Ραφήνας, ένα μέρος με ομορφιά κραυγαλέα αντίθετη από το αστικό περιβάλλον της Αθήνας που μόλις είχα αφήσει πίσω μου. Ένα μέρος με πληγές ακόμη ανοιχτές, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 2018.
Εκεί είχαμε κλείσει ραντεβού με τον Γιάννη Κότσιρα, που δεν χάνει ευκαιρία να στηρίζει το μέρος που νιώθει δικό του, όπως και τους ανθρώπους που «τρέχουν» εκεί μικρές επιχειρήσεις.
Σε ένα τέτοιο φιλόξενο καφέ, το «The View Club», με την πανέμορφη θέα συναντηθήκαμε την περασμένη εβδομάδα με τον Γιάννη Κότσιρα, ο οποίος μάς μιλήσε για την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, για το «Παράθυρο στο Άπειρο» που είναι ο δίσκος της ζωής του, τη νέα γενιά καλλιτεχνών και δημιουργών αλλά και τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια σε όλα όσα κάνει.
Ο Γιάννης Κότσιρας μοιράστηκε μαζί μας ως πολίτης και πατέρας, την αγωνία του για την χώρα, μάς είπε ποιους φίλους θα ήθελε να ξανασυναντήσει για μια τελευταία φορά, κι αν μπορώ να μιλήσω προσωπικά, μου χάρισε μία συνέντευξη από εκείνες που σίγουρα θα διηγούμαι για πολύ καιρό ακόμη γιατί επιβεβαίωσε όχι μόνο την απλότητά του, αλλά κι ότι η γνώριμη ζεστασιά της φωνής του, τον χαρακτηρίζει και σαν άνθρωπο, πράγμα σπάνιο.
Ολόκληρη η συνέντευξη του Γιάννη Κότσιρα στη ROSA
Έχετε κατατάξει τον εαυτό σας στην Αριστερά, όχι όμως στην Αριστερά όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στην Αριστερά του σήμερα;
Καταρχήν, η λέξη «Αριστερά» είναι μία παρεξηγημένη λέξη, η οποία μπορεί να πάρει πολλές ερμηνείες και μπορεί και να μην πάρει καμία. Εγώ προσωπικά, δεν ανήκω σε αυτούς που δεν δίνουν καμία ερμηνεία. Για μένα, η Αριστερά είναι κάτι πάρα πολύ συγκεκριμένο. Είναι η έννοια του ανθρωπισμού υπό την εξής έννοια: Είναι μία πολιτική στάση η οποία βάζει τον άνθρωπο πάνω από το χρήμα. Με αυτήν ακριβώς την έννοια, του σοσιαλισμού όπως τον ξέρουμε κι έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν σε κράτη είτε επιτυχημένα, είτε αποτυχημένα. Γιατί για μένα, αποτυχημένα έχει εφαρμοστεί γενικά αλλά ο στόχος ήταν πολύ ανθρωπιστικός και πολύ συγκεκριμένος. Τώρα, από εκεί και πέρα εκφάνσεις της Αριστεράς μπορούμε να τις δούμε με πολλούς τρόπους.
Για εσάς, όπως έχετε πει, η Αριστερά αντανακλάται στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Σε τι πρέπει να διαφέρει η στάση ζωής ενός Αριστερού από έναν Δεξιό;
Είναι το πώς φέρεται στους άλλους. Η Αριστερά έχει να κάνει με τον ανθρωπισμό. Εάν δηλαδή βλέπεις τον διπλανό σου ως ίσο με σένα. Αν δεν βλέπεις έναν αντίπαλο ακόμη κι αν εκείνος δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία είτε πολιτικής, είτε ιδεολογίας, είτε θρησκείας με σένα. Δεν τον βλέπεις ως αντίπαλό σου αλλά ως εν δυνάμει σύμμαχο. Οι Αριστεροί άνθρωποι δεν ήταν ποτέ προσωπολάτρες. Ποτέ. Μπορεί να λατρεύουν μια ιδεολογία αλλά δεν λατρεύουν πρόσωπα, κάτι που στην Ελλάδα υπάρχει τα τελευταία χρόνια, όπου προσπαθούν να δημιουργήσουν σταρ. Εγώ αυτό το έργο των «σταρ πολιτικών» δεν το συμπάθησα ποτέ.
Ποια θα ξεχωρίζατε ως τη μεγαλύτερη «πληγή» της χώρας που ζούμε;
Πρέπει να ξεχωρίσω τη μεγαλύτερη πληγή της χώρας; Υπάρχει μία ηττοπάθεια και μια μισαλλοδοξία. Από τη μία αδιαφορούμε για τα πάντα κι από την άλλη, θέλουμε τα πάντα να γίνουν με τον τρόπο που θέλουμε εμείς. Κι αυτό, την ίδια ώρα μάλιστα που αδιαφορούμε. Αυτό δεν το μπόρεσα ποτέ. Ήμουν πάντα άνθρωπος των έργων, της δράσης και των πράξεων. Από αυτό αποδείκνυα ποιος είμαι, πού ανήκω και πώς θέλω να βλέπω το μέλλον μου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πληγή της χώρας για μένα: Αντί να ρίχνουμε τα βάρη στους ανθρώπους που ψήφισαν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση, καλύτερα είναι να ρίχνουμε τα βάρη στους ανθρώπους που δεν ψήφισαν τίποτα. Εκεί είναι το θέμα.
Στην πραγματικότητα βέβαια, δεν φταίνε ούτε εκείνοι γιατί αυτό που τους ώθησε εκεί είναι σαφέστατα μια απογοήτευση. Πέραν βέβαια των ανθρώπων που αδιαφορούν γενικά για τα πάντα, υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που απογοητεύτηκαν πάνω στην ελπίδα τους κι αυτό είναι τραγικό. Ταυτόχρονα όμως, η μη συμμετοχή είναι μια πολύ κακή πολιτική άποψη κι επιλογή.
Αυτό σηματοδοτεί για εσάς η τόσο μεγάλη αποχή στις πρόσφατες Ευρωεκλογές;
Ναι. Υπάρχει μία απογοήτευση από τη μεριά των κεντρώων και κεντροαριστερών καθώς νιώθουν ότι δεν υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να τους εκφράσει. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται κατά ένα μεγάλο βαθμό από μια την απογοήτευση που εισέπραξαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεγάλο κομμάτι πίστεψε ότι ίσως τους εκφράσει ως ένα βαθμό η Νέα Δημοκρατία, κατάλαβαν ότι η ΝΔ δεν είναι τίποτε άλλο από το κόμμα που εκφράζει απόλυτα το νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Έτσι, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι κεντρώων και κεντροαριστερών ανθρώπων, ξαφνικά βρέθηκε πολιτικά άστεγο. Εκείνοι είναι που δεν ψηφίζουν. Οι φανατικοί ψηφίζουν πάντα. Οι άνθρωποι που έχουν ανοιχτά μυαλά, δεν ψηφίζουν πάντα.
Ποια ήταν η στιγμή που σκεφτήκατε «δεν μπορεί να το ζω αυτό τώρα»;
Δυστυχώς είναι πάρα πολλές οι στιγμές αυτές και μάλιστα η συνέντευξη αυτή γίνεται στην Καλλιτεχνούπολη Ραφήνας, όπου ζήσαμε μία τέτοια από πάρα πολύ κοντά. Το να καίγονται συνάνθρωποί μας, να τρέχουμε σαν τους τρελούς και να βγάζουμε από λιωμένα αυτοκίνητα ανθρώπους και ταυτόχρονα να υπάρχει συνέντευξη τύπου στην τηλεόραση που να λένε ότι “δεν υπάρχουν νεκροί” και οι υπεύθυνοι να βαυκαλίζονται ότι όλα τα έπραξαν όπως έπρεπε. Αυτούς τους υπεύθυνους, μετά από τεράστιες πιέσεις να τους καθαιρεί η μία κυβέρνηση και να τους αναβαθμίζει η επόμενη. Αυτό όταν συνέβαινε, πίστευα ότι δεν το ζω, δεν είναι φυσιολογικό, ένιωθα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μια δημοκρατική χώρα. Ήταν κάτι που το έζησα πολύ έντονα κι εκεί κατάλαβα ότι είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να στηρίζουμε πολιτικές παρατάξεις.
Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω για το κομμάτι σας για τα Τέμπη. Το «Ένας Χρόνος Μετά» με τον Κόμη X. Τι σκέφτεστε κάθε φορά που ερμηνεύετε;
Για τα Τέμπη έχουμε γράψει πάρα πολλά κομμάτια. Καταρχήν έχουμε γράψει για το Μάτι το «Κοίτα Γύρω». Για τα Τέμπη επειδή ήταν κάτι που δεν είχε μια αφορμή, μία θεομηνία όπως έναν πολύ ισχυρό αέρα, αλλά ήταν όλο καθαρά ανθρώπινο και πολιτικό λάθος. Στην πραγματικότητα, ήταν μια πολιτική δολοφονία. Είχαμε γράψει με τον Νίκο Τερζή το «Ματωμένο Δοξάρι» που το είπε πρώτος ο Ηλίας Παλιουδάκης στον Σασμό. Μετά, κάναμε με τον Κόμη X το «Ένας Χρόνος μετά» ενώ πρόσφατα, το τελευταίο τραγούδι με τίτλο «Σε ποια ζωή να πιαστώ» που είπε ο Βασίλης Σκουλάς στο Σασμό, ήταν επίσης εμπνευσμένο από τα Τέμπη και τώρα ετοιμάζουμε κι άλλα πράγματα. Κι αυτό γιατί τα Τέμπη είναι πολύ διαφορετική ιστορία. Δεν είναι ότι απλώς υπήρξε μια κρατική αδυναμία να αντιμετωπίσει μια βροχή ή μια φωτιά.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις αιτίες που ξεκινούν από την ανθρώπινη ανευθυνότητα κι ανικανότητα, κρατικά όλα αυτά. Κυρίως δε, και με την διαλεύκανση της υπόθεσης στη συνέχεια, η οποία έγινε με τεράστιες προσπάθειες είτε να συγκαλυφθεί, είτε να «ξεμπαζωθεί», είτε να «μπαζωθεί», πάλι με κρατικές ευθύνες. Είναι τεράστια η διαφορά.
Ο λόγος που φωνάζω δεν είναι επειδή εγώ είμαι Αριστερός ή Δεξιός, ή ο,τιδήποτε… Ο λόγος είναι γιατί δεν θέλω να το ξαναπάθουν τα παιδιά μου. Δεν είναι γιατί με ενοχλεί επειδή από πίσω ήταν ο Καραμανλής ή ο Μητσοτάκης ή οποιοσδήποτε. Είναι γιατί έχω παιδιά και μπορεί να σπουδάσουν στη Θεσσαλονίκη και δεν θέλω να τα στείλω με το τρένο και να μου σκοτωθούνε. Αυτή είναι η αγωνία μου.
Τα Τέμπη, όπως είπατε παραμένουν επίκαιρο θέμα και καλλιτεχνικά. Πιστεύετε ότι οφείλεται στην απροθυμία τελικά της Πολιτείας για ουσιαστική απόδοση δικαιοσύνης;
Ναι το πιστεύω. Τα κόμματα στην Ελλάδα, ιδίως εκείνα που θέλουν να κυβερνήσουν είναι βαθιά ανθελληνικά. Δεν την αγαπούν την χώρα τους καθόλου. Τα πάντα κινούνται γύρω από το πώς θα εξυπηρετήσουν τον κομματικό τους μηχανισμό, δηλαδή πόσο μικρότερες ζημιές θα έχει το κόμμα τους και προσωπικά οι ίδιοι μέσα σε αυτό. Είναι καθαρά μικροκομματικά όλα. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν αγαπούν την χώρα τους. Δεν βάζουν το κεφάλι κάτω και να πουν “έγινε ένα κρατικό έγκλημα, του οποίου τις ευθύνες δεν τις έχω μόνο εγώ”. Κι αυτό είναι μια αλήθεια γιατί τον ΟΣΕ δεν τον πούλησε μόνο η ΝΔ, τον πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τζάμπα. Θέλω να πω, ότι οι ευθύνες για αυτό το έγκλημα είναι διαχρονικές και όλοι μαζί όφειλαν να σκύψουν το κεφάλι και να πουν “ας βρούμε όλοι μαζί τι έγινε κι ας πάμε να φτιάξουμε ένα σιδηροδρομικό σύστημα το οποίο να μη σκοτώνει παιδιά”. Αλλά δεν συμβαίνει γιατί αν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι αποδέχονται ότι έχουν ευθύνες και δεν θέλουν να πληρώσει κανείς. Εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.
Ποια ή ποιον θα θέλατε να ξανασυναντήσετε για μια τελευταία φορά;
Θα ήθελα να μπορέσω να ξαναβρεθώ έστω και για ένα λεπτό με τον Λαυρέντη μου (σ.σ. Μαχαιρίτσα). Έστω και για ένα λεπτό. Γιατί μου έφυγε πολύ ξαφνικά. Πάντα είχα κάτι που δεν είχα προλάβει να του πω. Φαντάσου ότι δεν έχω σβήσει ακόμη το τηλέφωνό του από το κινητό μου. Θα ήθελα να τον ρωτήσω τι έχει να πει για όλα όσα συμβαίνουν.
Λίγο παρισσότερο όμως, θα ήθελα να ξανασυναντήσω τον Δημήτρη Μητροπάνο γιατί μιλούσε λίγο (γέλια). Θες περισσότερο χρόνο για να του εκμαιεύσεις έστω και μια λέξη.
Και βέβαια τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος όταν ξεκινούσε να μιλάει, δεν σταματούσε και είχε να σου πει πάρα πολλά για ό,τιδήποτε. Ο Θάνος ήταν μια προσωπικότητα που διαμόρφωνε συνειδήσεις και λείπουν τέτοια πρόσωπα από την Πολιτική και τον Πολιτισμό.
Έχετε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή σας ότι από τον Μητροπάνο καταφέρατε να “κλέψετε την αλήθεια του”. Τι θα θέλατε να “κλέψει” κάποιος από εσάς;
Ό,τι θέλει. Ειλικρινά, μακάρι να έχω κάτι που αξίζει να μου πάρουν νεότεροι καλλιτέχνες. Πάντως, αυτό για το οποίο μπορώ να υπερηφανευτώ σαν άνθρωπος είναι ότι είμαι πάρα πολύ ειλικρινής, το οποίο είναι κακό στη δουλειά αυτή.
Την ειλικρίνειά μου την έχω πληρώσει πολλές φορές και θα συνεχίσω να την πληρώνω μέχρι να αποφασίσω να μην μιλήσω ξανά δημοσίως. Όμως, στο τέλος του λογαριασμού, στο κλείσιμο του βιβλίου, η ειλικρίνεια σου αφήνει μια καθαρή συνείδηση. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει κάτι που να μπορεί να σου δώσει την πραγματική ανταπόδοση για να είσαι τόσο καθαρός. Οπότε, αν κάποιος θα ήθελε να πάρει κάτι από μένα, αυτό θα ήταν η ειλικρίνεια.
Ποια θα ξεχωρίζατε ως την πιο ισχυρή σας στιγμή καλλιτεχνικά;
Υπάρχουν δύο που εντάσσω σε σε αυτές τις στιγμές. Το πρώτο είναι εκείνο που έχει μία ευρύτερη λαϊκή αποδοχή, στο οποίο δεν θα μπορούσα να μην βάλω το «Άξιον Εστί» και το «Πνευματικό Εμβατήριο» ή το γεγονός ότι με διάλεξε ο Τρέβορ Χορν ανάμεσα σε δεκαπέντε ξένους μεγάλους καλλιτέχνες να τραγουδήσω για την Ολυμπιακή Φλόγα.
Η άλλη στιγμή είναι πιο προσωπική. Μπορεί να είναι μια στιγμή μιας ερμηνείας μου πάρα πολύ δύσκολης, σε ένα τραγούδι του Σταύρου του Ξαρχάκου, ας πούμε το «Τούτος ο Τόπος», το οποίο το ερμήνευα πέρυσι το καλοκαίρι μαζί του και κάθε μέρα που με έβαζε να το λέω, αισθανόμουν ότι ξεπερνάω κατά πάρα πολύ τον εαυτό μου. Για μένα προσωπικά, ουσιαστικότερη στιγμή ήταν αυτή η συνάντηση των δικών μου φωνητικών δυνατοτήτων με το τεράστιο μεγαλείο του Ξαρχάκου. Νιώθω όμως πως για τον κόσμο είναι η συνάντησή μου με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Τρέβορ Χορν τις οποίες και αισθάνομαι φυσικά ως γαλόνι μου.
Ποιο από τα κομμάτια που έχετε ερμηνεύσει θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τα συναισθήματά σας αυτή την περίοδο;
Νομίζω πως το τραγούδι που γράψαμε με τον Νίκο Τερζή το «Φως» που λέει «φυλάκισε το φως», έχει ένα διττό χαρακτήρα: Αυτό γράφτηκε και για την οικογένειά μου και το κορίτσι μου ενώ ταυτόχρονα έπαιξε για έναν ρόλο στο Σασμό. Πολύ περισσότερο όμως, με τον Νίκο θέλαμε να πούμε πολλά πράγματα μέσα από αυτό το τραγούδι κι αν κάποιος καθίσει και το αποκρυπτογραφήσει, θα καταλάβει ότι είναι πολλά περισσότερα από ένα ερωτικό τραγούδι. Αυτό είναι το δικό μου τραγούδι πια.
Ποιο τραγούδι σας θα αφιερώνατε στη νέα γενιά της χώρας;
Θα της αφιέρωνα το «Κοίτα Γύρω» γιατί είναι ένα τραγούδι το οποίο ξεκίνησε ως ένα απλό γράμμα στα παιδιά μου και κατέληξε να καταγράφει την επικαιρότητα της εποχής τότε, η οποία για έναν παράδοξο λόγο δεν έχει πάψει ακόμη να υφίσταται. Συνεχίζει να παραμένει ζωντανό, με έναν ευγενή, όμως, τρόπο. Όχι με την έννοια της καταγγελίας ή του μίσους αλλά με την έννοια του ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και μπορούμε, αρκεί να κάνουμε το μυαλό μας να σκέφτεται πιο ελεύθερα και ίσως πιο παιδικά. Θα μπορούσα λοιπόν να απευθύνω αυτό το τραγούδι στα νέα παιδιά της χώρας και να το έχουν ως μπούσουλα.
Ποιους νέους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε;
Είναι αρκετοί. Από τη νέα γενιά κοριτσιών θεωρώ τη Νεφέλη Φασούλη την κορυφαία ελληνίδα τραγουδίστρια. Όπως αντίστοιχα και τη Δήμητρα Μπουλούζου και τη Μυρτώ Βασιλείου με τις οποίες συνεργάζομαι φέτος. Παράλληλα, θεωρώ τη Σεμέλη Παπαβασιλείου ό,τι πιο ταλαντούχο έχει περάσει από αυτό που λέμε ελληνικό τραγούδι. Στα αγόρια, ο Σταύρος Νιφοράτος και ο Βασίλης Προδρόμου είναι δύο πολύ ελπιδοφόρες νέες περιπτώσεις.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια, έχω επικεντρώσει την προσοχή μου λίγο περισσότερο στους ράπερς γιατί αισθάνομαι ότι είναι μία καινούργια κατάσταση και νιώθω ότι μέσα από αυτά τα παιδιά, είτε αυτός λέγεται Κόμης X, είτε λέγονται Λόγος Τιμής, Novel, μπορείς να βρεις πραγματικά ποιήματα.
Διαβάζοντας ένα κείμενο του Βέβηλου, μου θύμισε πάρα πολύ όταν παλαιότερα διάβαζα κείμενα του B.D. Foxmoor από τους Active Member. Είναι σοκαριστικό το πόσο ποιητικά μιλάνε και με πόσο ωραίο τρόπο, τις περισσότερες φορές χωρίς να βρίζουν, τρόπο περιγράφουν την σημερινή πραγματικότητα. Αυτό που μου λείπει στο σύγχρονο τραγούδι είναι λαϊκοί τραγουδιστές. Όχι τραγουδιστές που τραγουδάνε λαϊκότροπα, αλλά λαϊκοί τραγουδιστές. Τέτοιους τραγουδιστές έχω βρει μόνο σε μουσικούς. Ίσως να μην το γνωρίζετε αλλά ο ρεμπέτης Βαγγέλης Κορακάκης είναι ξάδερφός μου. Ο γιος του, ο Βασίλης Κορακάκης είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουμε. Παίζει μπουζούκι, δεν έχει τη φιλοδοξία του τραγουδιστή αλλά εγώ τον θαυμάζω πάρα πολύ.
«Παράθυρο στο άπειρο»: Σε ανέκδοτους στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του συνθέτη Μανόλη Ανδρουλιδάκη. Είναι ο δίσκος της ζωής σας όπως έχετε πει. Γιατί;
Βρίσκομαι στον χώρο της δισκογραφίας από το 1995, δηλαδή κοντά τριάντα χρόνια τώρα. Τις περισσότερες φορές, οι επιλογές των τραγουδιών γίνονταν από τους ίδιους τους δημιουργούς κι εγώ επειδή αγαπώ τους δημιουργούς, πάντα έσκυβα το κεφάλι κι έλεγα ότι για να θέλει πχ ο Μικρούτσικος να πω αυτά τα τραγούδια, θα τα πω, ή για να θέλει η Ρεμπούτσικα ή ο Καλατζόπουλος ή ο Μιτζέλος να τα πω, θα τα πω. Με τους δημιουργούς δεν πήγα ποτέ κόντρα. Ήμουν απόλυτα το όργανό τους και νιώθω πολύ περήφανος για αυτό.
Στον δίσκο Παράθυρο στο Άπειρο, είναι σαν όλα αυτά τα χρόνια υπηρεσίας στους δημιουργούς μου, να ήρθαν και να μου έδωσαν ένα δωράκι. Σαν να μου είπαν “επειδή όλα αυτά τα χρόνια φέρθηκες εντάξει, εμείς σου κάνουμε ένα καρμικό δώρο: Ανέκδοτα τραγούδια του Αλκαίου, με τον καλύτερο τρόπο μελοποιημένα από έναν πολύ, πολύ μεγάλο μουσικό”. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι αυτός είναι ο δίσκος της ζωής μου. Νιώθω ότι είναι σαν το απόσταγμα όλων αυτών των συνεργασιών μου με τόσο μεγάλους δημιουργούς στη ζωή μου. Ένας ακόμη λόγος που το πιστεύω αυτό είναι γιατί είναι πολύ χειροποίητο έργο. Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης μού το έφερε έτοιμο σαν υλικό βέβαια και όπως έμαθα, ήταν μια επιθυμία του ίδιου του Αλκαίου τα τραγούδια αυτά να φτάσουν σε μένα.
Ο Μανόλης μου είπε “αν δεν πεις εσύ αυτά τα τραγούδια, θα τα πω εγώ και θα καταστραφούν”. Οπότε υπήρχε ένας έμμεσος εκβιασμός στην μέση (γέλια). Μου τα έδωσε λοιπόν κι εγώ τα παρέδωσα στον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς κι ενορχηστρωτές στην Ελλάδα, ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάπως έτσι, βγήκε αυτό το χειροποίητο αποτέλεσμα, το οποίο και μένα όταν το άκουσα ολοκληρωμένο, με εντυπωσίασε. Οπότε νιώθω μια τεράστια υπερηφάνεια για αυτήν την δουλειά. Δεν με νοιάζει καθόλου αν θα ακουστούν αυτά τα τραγούδια. Θεωρώ ατυχία για όποιον δεν ακούσει αυτήν την δουλειά. Πιστεύω ότι θα έχει χάσει κάτι, με αυτήν την έννοια το λέω. Δεν θα έχει χάσει τη μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του, αλλά θα είναι σημαντική εμπειρία να ακούσει αυτά τα τραγούδια. Εγώ δεν έχω να κερδίσω κάτι και με αυτό εννοώ ότι έχω ήδη στη φαρέτρα μου αρκετά τραγούδια τα οποία ξέρει ο κόσμος ώστε να μπορώ να κάνω συναυλίες. Συνεπώς, το να γινόταν άλλο ένα, δεν θα άλλαζε κάτι στη ζωή μου. Όμως, σαν δική μου προσφορά προς τον κόσμο, νιώθω την ανάγκη να πω “παιδιά ακούστε το αυτό, αξίζει κάτι παραπάνω από πολλά άλλα που ακούμε σήμερα”.
Έχετε καινούργιο άλμπουμ κι έχει ήδη ξεκινήσει η καλοκαιρινή σας περιοδεία με τη Μυρτώ Βασιλείου και τη Δήμητρα Μπουλούζου και μάλιστα με απανωτά sold out. Πώς σας κάνει να νιώθετε η ανταπόκριση του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια και ποιες είναι οι επόμενες στάσεις σας;
Είναι πολλά τα τριάντα χρόνια. Το να βρίσκεσαι συνεχώς στον δρόμο είτε και να κάνεις καλές συναυλίες με πολύ κόσμο, είναι ευλογία, είναι ευτυχία. Το 2024, μετά από τόσα πολλά χρόνια, με βρίσκει να συνεχίζω να κάνω συναυλίες, να συνεχίζουν να γεμίζουν τα θέατρα. Είναι μια ανταμοιβή που δεν την ζούμε εύκολα σε αυτόν τον χώρο. Έχω πολλούς σταθμούς ακόμη στην περιοδεία μου.
Επίσης, έχουμε μία ζωντανή συνεργασία με τον Μίλτο Πασχαλίδη, με τον οποίο δεν τελειώσαμε πέρυσι, θα συνεχίσουμε. Υπάρχει μια μεγάλη σχέση κι αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ευτυχής συγκυρία ένας τραγουδιστής να συνεργάζεται με έναν τόσο καλό τραγουδοποιό. Εμένα ο Μίλτος έχει αρχίσει και κερδίζει στην καρδιά μου, την θέση ανάμεσα στους μεγάλους συνθέτες γιατί τώρα που είδα λόγω της συνεργασίας μας το εύρος του έργου του, τον βάζω εύκολα κιόλας στους μεγάλους συνθέτες.
Όποιος έχει γράψει την «Απουσία» το «Φωτιά μου», «Σ’ τα είπα όλα», πλέον εύκολα μπορείς να τον βάλεις στην κατηγορία των μεγάλων συνθετών, δεν γίνεται να μην τον βάλεις. Ακόμη ένα παράδειγμα είναι η «Τράπουλα» που έχει γράψει με τον Οδυσσέα Ιωάννου, ένα συγκλονιστικό τραγούδι. Τον παρακαλάω να μου γράψει τραγούδια και δεν το κάνει, όμως τους έγραψα εγώ! Πάντως, κάποια στιγμή πιστεύω θα μου γράψει τραγούδια ο Μίλτος γιατί μ’ αγαπάει.
Στην φετινή καλοκαιρινή περιοδεία, τον Γιάννη, τη Μυρτώ και τη Δήμητρα συνοδεύει μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών:
Πλήκτρα-Ενορχηστρώσεις: Άκης Κατσουπάκης
Μπουζούκι: Βαγγέλης Μαχαίρας
Τύμπανα: Hρακλής Παχίδης
Κιθάρες: Κώστας Μιχαλός
Μπάσο: Γιάννης Πλαγιανάκος
Επιμέλεια ήχου: Λάμπρος Μπούνας και Στρατής Καραδημητράκης
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Παραγωγή: ΜΕΝΤΑ ART EVENTS
Που μπορείτε να απολαύσετε την όμορφη μουσική παρέα του Γιάννη Κότσιρα φέτος το καλοκαίρι
Μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα των φετινών συναυλιών του Γιάννη Κότσιρα: https://www.musicity.gr/giannis-kotsiras-kalokairini-periodeia/
Οι επόμενοι σταθμοί
Ιούλιος
11/07 Νίκαια Λάρισας
17/07 Αρχαία Ολυμπία (Με τον Μίλτο Πασχαλίδη)
20/07 Ιτέα
26/07 Αβδήρα
28.07 Σιάτιστα
30/07 Χανιά
31/07 Ηράκλειο
Αύγουστος
02/8 Ρέθυμνο
04/08 Κεφαλονιά
05/08 Καλάβρυτα
07/08 Κέρκυρα
12/08 Βαγιωνιά
13/08 Εμπεσός
17/08 Προσουτσάνη (River Party)
18/08 Λίμνη Σμοκόβου
24/08 Λευκάδα
31/08 Βέροια
Σεπτέμβριος
06/09 Θεσσαλονίκη (Με τον Μίλτο Πασχαλίδη)
07/09 Ιοωάννινα
09/09 Αθήνα (Με τον Μίλτο Πασχαλίδη)
14/09 Καλαμάτα
* Ευχαριστούμε πολύ το φιλόξενο και πολύ όμορφο «The View Club» (Καλλιτεχνών & Παξινού) στην Καλλιτεχνούπολη Ραφήνας όπου έγινε η συνέντευξη.