Ο Ντενίζ Νάκι είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιριστής. Ένας Γερμανός με τουρκοκουρδικές ρίζες, ειλικρινής υποστηρικτής των δημοκρατικών αγώνων σε όλο τον κόσμο, με στενούς δεσμούς με τους οπαδούς από πολλούς συλλόγους για τους οποίους έπαιξε στην καριέρα του.
Βαθιά χαραγμένη στη καρδιά του, όπως ο ίδιος έχει επανειλημμένως τονίσει, είναι η Ζανκτ Πάουλι (St.Pauli). Σε έναν αγώνα εναντίον της Χάνσα Ροστόκ ο Νάκι, αφού σκόραρε, έσπευσε στην κερκίδα των οπάδων της Χάνσα, έσφιξε τη γροθιά του αφήνοντας τον αντίχειρά του να σέρνεται σαν στιλέτο κάτω από το λαιμό. Ήταν το «μήνυμα» που άφησε στην ακροδεξιά πτέρυγα των οργανωμένων οπαδών της Χάνσα, που σκόρπιζαν τον τρόμο και ασκούσαν βία στους δρόμους του γερμανικού Βορρά. Μετά τη νίκη στο ματς, έξω από το γήπεδο, ο Νάκι ανέβηκε στην κορυφή του πούλμαν της Πάουλι και πανηγύρισε μαζί με τους οπαδούς και τους συμπαίκτες του, κραδαίνοντας και κουνώντας τη σημαία της ομάδας.
Ο ίδιος έχει επίσης ασκήσει έντονη κριτική στην τουρκική κυβέρνηση για τη μεταχείριση της κουρδικής μειονότητας, με αποτέλεσμα να του επιβληθεί ποινή φυλάκισης 18 μηνών με αναστολή για προώθηση «τρομοκρατικής προπαγάνδας» για το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ). Το 2018 γλίτωσε από δολοφονική απόπειρα εναντίον του στη γενέτειρά του, στο Düren της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όταν δέχτηκε πυροβολισμούς ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητό του. Ο δικηγόρος του δήλωσε αργότερα βέβαιος ότι η επίθεση είχε «δολοφονικά κίνητρα».
Αρκετοί αθλητικογράφοι έχουν τονίσει ότι ο Νάκι θα μπορούσε να έχει καλύτερη σταδιοδρομία εάν δεν εμπλεκόταν τόσο πολύ με την πολιτική. Το ποδόσφαιρο όμως δίνει χώρο σε αθλητές να περάσουν μηνύματα και να «φωτίσουν» αδικίες που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αδικίες.
Διαβάστε ακόμα: Το ποδόσφαιρο τις τελευταίες μέρες της Ανατολικής Γερμανίας
Ο Νάκι υπογράφει τον πρόλογο του βιβλίου «Ζανκτ Πάουλι: Ένα άλλο ποδόσφαιρο είναι δυνατό» και σε αυτό μιλάει με κολακευτικά λόγια για την ομάδα στην οποία αγωνίστηκε από το 2009 μέχρι το 2012.
«Συχνά με ρωτούσαν τι είναι αυτό που με οδηγεί να τρέξω και να κινητοποιούμαι μετά από έναν αγώνα 90 λεπτών και τι ελπίζω να πετύχω με αυτόν τον τρόπο. Το γεγονός ότι έχω γεννηθεί σε ένα σπίτι Κούρδων οικονομικών μεταναστών στην καρδιά της Γερμανίας με έκανε να γνωρίζω από πολύ νωρίς το τι σημαίνει ταξική κοινωνία. Από μικρή ηλικία ήθελα να είμαι «κάτι», να γίνω κάποιος που θα μπορεί να περνά ένα μήνυμα. Το ποδόσφαιρο με βοήθησε σε αυτό, μου έδωσε το κανάλι που ζητούσα.
Με τον καιρό, έγινα το επίκεντρο της προσοχής των ανθρώπων. Γνωρίζω περισσότερο από ποτέ ότι ο αληθινός πλούτος δεν έγκειται στο ποδόσφαιρο ή στα οφέλη ή τα δώρα που παρέχονται στους αθλητές. Έχω ζήσει και μάθει, ιδιαίτερα κατά την περίοδο που έπαιξα στη Ζανκτ Πάουλι, ότι η αδελφότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των συμπαικτών, αλλά και με τους αντιπάλους, μπορεί να είναι μια απίστευτη πηγή δύναμης. Είδα ότι όταν έχουμε τα πόδια μας στο έδαφος και υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο, τίποτα δεν θα μπορούσε να μας νικήσει.
Αυτή η ομάδα – η αληθινή υπερηφάνεια της κοινωνίας του Αμβούργου – μου δίδαξε ότι τα σύνορα υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας. Μου έμαθε τι σημαίνει για τους ανθρώπους να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον και να παίζουμε για τους συμπαίκτες μας, τον προπονητή, το τεχνικό τιμ, τους οπαδούς, όλους όσους εργάζονται για το σωματείο ή δουλεύουν στο γήπεδο. Δεν παίζω πλέον μόνο για μένα, αλλά για όλους. Και ο καθένας από εμάς έχει την ίδια συμβολή στην επίτευξη της επιτυχίας.
Θέλω να αντισταθώ σε κάθε μορφή καταπίεσης. Με όλους τους πόρους που έχω στη διάθεσή μου. Το τελευταίο πράγμα που μπορούν να μου πάρουν είναι η ψυχή μου και η λαχτάρα μου για ελευθερία. Η Ζανκτ Πάουλι μου έμαθε ότι όσο καλύτερα παίζω με την ομάδα στο γήπεδο, τόσο περισσότερα μπορώ να πετύχω. Γνώρισα περήφανους ανθρώπους που αντιστέκονται με αξιοπρέπεια. Η αξία όσων αυτό το σωματείο πρεσβεύει είναι ανεκτίμητη».
